#356 - kersenbloesem

Ik lag samen met Dinah onder de kersenbloesems in het gras, mijn hoofd in haar schoot. Ze las hardop voor uit het reisverslag van Basho, Aantekeningen uit mijn rugtas. Een geel vlindertje fladderde om ons heen. Ik volgde het met mijn ogen terwijl ik naar Dinah luisterde die de verhalen van Basho voorlas.

Met elke windvlaag verplaatste de vlinder zich op de kersentak.

'Er komt storm aan.'

Het duurde even voordat ik doorhad dat Dinah niet meer voorlas, maar verwees naar onze eigen omgeving. Ik hoorde het ook. Het geritsel in de bladeren klonk anders. Urgenter. Dinah klapte haar boek dicht.

'We moeten naar huis.'

Loom tilde ik mijn hoofd op uit haar schoot en stond op. Precies op dat moment werd ik gegrepen door een windvlaag.

'Dinaaaah!' riep ik terwijl ik om en om buitelde tussen de bomen in het Maruyama park door en in een wolk van roze bloesem weggevoerd werd op de wind. Het kleine gele vlindertje danste er tussendoor. Ik probeerde Dinah te zien. Was ze ook door de wind gegrepen? Keek ze machteloos toe van de grond hoe ik werd meegevoerd door Susanoo? Welke kant ik ook op draaide, ik zag alleen maar roze. Zo moet het voor een baby zijn in de baarmoeder, op een zonnige dag. Was dit mijn wedergeboorte?

De bloesemwolk waar ik als een foetus in dreef, steeg nog steeds op. Ik voelde soms een ruk omhoog, maar meestal danste ik in golvende bewegingen mee op de wind. Het was niet dat ik door een storm gegrepen was, maar meer alsof ik zelf ineens zo licht als een veertje was. Of nee, geen veertje; een kersenbloesem. Na enkele minuten, althans zo voelde het, verdunde de bloesem zich wat en kon ik een glimp van de wereld opvangen. De rood-witte toren was onmiskenbaar. Ik zweefde in de richting van Tokio. Achter me schitterde de kroon van Fuji-san in de zon. 

In wat voelde als enkele minuten was ik van Kioto naar Tokio gereisd. 500 kilometer, twee en een half uur met de hogesnelheidstrein. Voor een windgod was het niets meer dan het verleggen van een lettergreep.

De kersenbloesem waaierde verder uiteen en Tokio kwam steeds dichter op me af. Het was niet alsof de wind me naar beneden blies, maar meer alsof ik langzaamaan meer zwaartekracht kreeg. De stad groeide nog steeds en ik herkende de omgeving. Ik was op koers naar Ueno park, waar ik vroeger met oma wandelde en waar ik mijn bijnaam kreeg. Ik wist waar deze reis zou eindigen. Aan de voet van de tempel.

Terwijl de laatste bloesems weg dartelden in de wind, landde ik in de vijver naast de tempel. Over de leliebladeren rende ik naar de wal voordat ik mijn volle gewicht weer kreeg. Met een sprongetje eindigde ik in het gras. Een geel vlindertje schrok op en fladderde weg, de tempel in.

Ik glimlachte en volgde.