#352 - Nieuwe buurt

 

Verdomme, de huissleutel vergeten. Ik zocht tevergeefs in al mijn jaszakken. Daar stond ik dan voor ons huis met een natte jas en een natte hond. Het zou nog wel even kunnen duren voordat mijn vrouw thuiskwam. Het regende nog steeds. Gelukkig zat er een klein afdak boven de voordeur van ons nieuwe huis dus ik werd niet nog natter. Maar ja, om hier nog een tijd te blijven staan…

Dit was een nieuwe buurt voor ons en we hadden nog geen buren die een reservesleutel van ons huis hadden. Wat nu dan? Opeens hoorde ik een vrouwenstem aan de overkant van de straat.

‘Meneer, komt u maar even hier!’

Dankbaar keerde ik me om en nam Buster op sleeptouw naar de overkant. De buurvrouw, ik schatte haar op een jaar of zestig, stond in de deuropening.

‘U kunt hier wel even schuilen. Sleutel vergeten zeker?’

Ik stapte de drempel over en keek snel rond. Vloer in lichtbeuken, witte muren, een rustig schilderij in de trapopgang. Een klein portret van Elvis tegen de meterkast. Geen kakafonie van kleuren gelukkig. Ik deed mijn natte jas en schoenen uit. Maar nu had ik Buster nog.

‘Heel vriendelijk van u, maar heeft u misschien een oude doek voor zijn natte pootjes?’ De overbuurvrouw verdween door de witte deur met rookglas de kamer in en kwam terug met een oude handdoek.

‘Kom maar verder, ik heet trouwens Anni-Frid, met een streepje ertussen. Mijn man Benny komt zo.’

Ik volgde haar de kamer in en was blij verrast om daar een grote open kast met honderden Cd’s te zien staan. Muziekliefhebbers! De rest van de muur was aangekleed met vitrinekasten, Ikea zo te zien, gevuld met glaswerk en porselein. Ik herkende in ieder geval  Rosenthal en Arabia. Ik keek verder rond in de kamer. Oh, mooi! Vier echte Beatles LP hoezen uit de jaren zestig ingelijst aan de witte muur met een paar beschaafde spotlights erboven. De lichtbeuken vloer liep door over de hele benedenverdieping, de muren waren zachtgeel gesausd en snel rondkijkend ontwaarde ik een mix van vintage Scandinavisch en modern Nederlands meubilair, hier en daar aangevuld met design serviesgoed en andere kleine voorwerpen. Voor de ramen hingen plafondhoge okerkleurige stoffen gordijnen. Het zag er allemaal zacht en rustgevend uit.

‘Sorry, ik heb me nog niet voorgesteld. Ik ben Björn, dit is Buster en in hoop dat mijn vrouw Agnetha zo thuiskomt.’

‘Geen probleem, kom maar naar de keuken. Wil je iets drinken, thee of koffie?’

Ik bedankte vriendelijk en keek nog even rond. Buster had zich ondertussen op een groot oranjegeel geblokt vloerkleed in het zitgedeelte neergevlijd, pal naast de oranjebruine leren sofa met een in kleur passende Jan Cremer er boven. Ik voelde me meteen thuis bij overbuurvrouw Anni-Frid.

Wat zag ik daar?

‘Mag ik even kijken?’ vroeg ik beleefd en wees op de mooie akoestische gitaren die in een soort van werkhoek stonden.

‘Ja hoor, natuurlijk. Die zijn van Benny. Die speelt in een bandje. Speel jij ook?’

Ik wou net gaan vertellen over mijn band, Ranja en de Rietjes, toen ik een witte Volvo onze oprit op zag rijden.

‘Daar is Agnetha al. Ontzettend bedankt dat Buster en ik even binnen mochten komen!’

Fluitend stak ik de straat over. Ik had mijn eerste kennissen in onze nieuwe buurt gevonden.