Hoi Sasha, het is een aangrijpend verhaal met een tragisch einde. Je beschrijft de sfeer goed. De regen helpt daar zeker bij. Ik zie het gesprek zo voor me. Het is goed geschreven.

‘En als ik met je vader ga praten? Dan kan je zeggen dat het een ongeluk was.’ 

Ze zet haar laarsjes op de grond.

‘Wilt u dat echt doen?’

‘Ja zeker, maar dan moeten we nu wel gaan.’

 

Dit vond ik een iets ongeloofwaardig stukje. Heel nobel van de hp om het aan te bieden, maar met het einde in gedachten, geloof ik niet dat het kind hier iets van verwacht. Zou een vreemde voorbijganger daadwerkelijk iets tegen die vader kunnen beginnen? Ik denk dat ze eerder de politie kan bellen. Zeker als de vader het kind op die manier naar binnen trekt. 
Het einde is natuurlijk diep triest. Maar ook hier vraag ik me af of het kind een dergelijk briefje achter zou laten. Het zou indringender lezen als de hp alleen de beer vindt. Dan heb je een min of meer open einde waar de lezer het zijne van kan denken.

‘Ik wilde Ted van een plank in de bijkeuken pakken’, ze wijst naar ...  ---> De komma achter pakken moet een punt zijn. Die hoort dan voor het ah-teken te staan.

Een mooi, hartverscheurend verhaal, al zie ik wel wat puntjes die mijns inziens het verhaal op kunnen tillen:

• "Het regent hard en ik trek mijn capuchon nog wat verder over mijn hoofd." Ik meen dat dus hier beter past dan en, maar nog mooier zou het zijn als je het verandert in "Het regent hard. Ik trek mijn capuchon nog wat verder over mijn hoofd."
• Ik voel hoe ik met mijn voeten door de plassen stamp en kijk richting de rivier. Ik voel hoe ik met mijn vinger tik dat je de tweede zin nog eens ernstig moet heroverwegen.
• ‘Ik wilde Ted [...] als hij nu had.’ Ik vind deze uitleg jammer. De context maakt al wel duidelijk dat er thuis iets niet pluis is. Ik denk dat het verhaal sterker wordt als je haar laat zwijgen of haar in snikken laat uitbarsten. Laat de lezer het maar invullen. Ook de frase 'Dan kan je zeggen dat het een ongeluk was' zou ik dan schrappen.
• 'Hoi Milou, Papa geloofde me niet. Wil jij voor Ted zorgen? Ik ben gaan zwemmen. Eva.' Mooi, dramatisch einde, maar hoe weet het meisje dat Milou weer langs zou lopen? Dit is op te lossen dat Milou en Eva elkaar van gezicht kennen omdat ze elkaar vaak op die plek zien, maar dat Milou haar pas aanspreekt vanwege het slechte weer. Wat ook kan is het briefje niet aan Milou, maar richten aan de vinder. 'Ik ben gaan zwemmen' gaat er bij mij als tekst voor een jong meisje niet zo in. Misschien een idee om een briefje te maken die de vinder of Milou vraagt om voor Ted te zorgen omdat zij het niet langer meer kan doen, en Milou naar de rivier te laten kijken en haar er een paarse jas zien drijven? Of maak ik het nu te melodramatisch?
• Misschien goed om de rivier een naam te geven (IJssel, Maas, Schelde). Door een bestaande plaatsnaam - in dit geval: rivier - te noemen, wordt het verhaal levensechter en komt het veel dichterbij.
• Haar ogen zijn gezwollen en ik zie een blauw plek = blauwe plek

Graag gelezen, overigens.

dag Sasja

Mooie opbouw, ook erg mooie beschrijvingen aan het begin van je tekst. Je schrijft het zo op dat je meteen alles voor ogen ziet en dat is gewoon een sterkte.

Ik merk wel dat je doe sterke beginzinnen niet volhoudt, terwijl je dat op enkele punten zou kunnen doen. Bijvoorbeeld door de blauwe plek te beschrijven of te vergelijken met...

Het einde vind ik wel goed, maar je had het inderdaad met een ander soort briefje ook kunnen oplossen. Deze beer is voor de mijnheef van gisteren of wat dan ook. Je kon ook opteren voor een meer open einde, maar persoonlijk vind ik dat geen must.

Fijn ook dat je het aandurfde om het anders op te vatten zodat het geen idyllisch verhaaltje in een gezellig park is.

Knap.

Johanna