Lid sinds

4 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#347 Het regent harder dan ze hebben kan

25 april 2021 - 20:53

Het regent hard en ik trek mijn capuchon nog wat verder over mijn hoofd. Ik voel hoe ik met mijn voeten door de plassen stamp en kijk richting de rivier. Als ik over het betonen muurtje kijk ik in het niets, maar hoor alleen het geluid van een kolkende watermassa.  Als ik weer recht voor me kijk, voel ik het water over mijn gezicht stromen. In de verte zie ik iemand op een van de bankje zitten. Snel wrijf ik met mijn hand het water uit mijn gezicht. Wie gaat er met dit weer aan de rivier zitten?

  Als ik het bankje voorbij ben, realiseer ik me dat het geen zwerver is. Ik kom tot stilstand en draai me langzaam om. Op het bankje zit een kind. Een meisje met een paars jasje en roze laarzen. Haar capuchon is in haar nek gezakt en haar laarsjes bungelen boven de grond. Ze kijkt naar de grond en in het licht van de lantaarnpaal zie ik dat ze huilt. Naast haar zit een grote teddybeer, die er verregent en vies uit ziet. Ik loop terug en kniel voor het meisje neer.

‘Wat doe jij hier nog zo laat?’, ik probeer het meisje aan te kijken. Ze rukt zich ruw van me af en zet haar laarzen op het bankje, slaat haar armen over elkaar en legt haar hoofd er tussen.

‘Ga weg.’

‘Nee. Weten je ouders dat je hier bent?’

‘Nee, maar ik kan niet naar huis.’

Ik leg een hand op haar schouder.  Het meisje tilt haar hoofd op en kijkt me aan. Haar ogen zijn gezwollen en ik zie een blauw plek aan de zijkant van haar gezicht. 

‘Ik denk niet dat je ouders willen dat je buiten bent in deze storm en zo laat nog.’

‘Mijn vader wil me niet.’

‘Wat is er gebeurd?’

‘Ik wilde Ted van een plank in de bijkeuken pakken’, ze wijst naar de grote teddybeer die naast haar staat. ‘Dat lukte niet en toen ben ik op de kratten bier van mijn vader gaan staan. Ik kon net bij Ted, maar toen viel ik om. De kratten vielen ook. Alle flesjes waren kapot. Er was heel veel bier in de bijkeuken. Toen moest ik samen met Ted naar buiten, omdat papa vond dat wij net zo’n slechte avond moesten krijgen als hij nu had.’

‘Hoe heet je?’, vraag ik.

‘Eva.’

‘Ik ben Milou. Ik denk dat je vader je nu wel zoekt Eva. Zal ik je naar huis brengen?’ Ik steek mijn hand uit.

‘Nee, Ted en ik willen nooit meer naar huis.’

‘En als ik met je vader ga praten? Dan kan je zeggen dat het een ongeluk was.’

Ze zet haar laarsjes op de grond.

‘Wilt u dat echt doen?’

‘Ja zeker, maar dan moeten we nu wel gaan.’

  Eva geeft me een hand en pakt Ted van het bankje. Als we aankomen bij de woning staat haar vader al bij de deur. Ik voel hoe haar handje verstrakt in mijn hand.

‘Ah kreng. Ben je daar eindelijk,’ buldert de vader. De vader trekt Eva uit mijn hand en sleurt haar naar binnen. Ted komt nog even klem tussen de deur te zitten, maar dan slaat de deur voor mijn neus dicht. Ik druk op de bel maar de deur blijft gesloten.

De volgende dag loop ik weer langs de rivier. Op het bankje zie ik Ted weer zitten. Naast Ted ligt een briefje. Hoi Milou, Papa geloofde me niet. Wil jij voor Ted zorgen? Ik ben gaan zwemmen. Eva.

 

 

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2021 - 10:47

Hoi Sasha, het is een aangrijpend verhaal met een tragisch einde. Je beschrijft de sfeer goed. De regen helpt daar zeker bij. Ik zie het gesprek zo voor me. Het is goed geschreven.

‘En als ik met je vader ga praten? Dan kan je zeggen dat het een ongeluk was.’ 

Ze zet haar laarsjes op de grond.

‘Wilt u dat echt doen?’

‘Ja zeker, maar dan moeten we nu wel gaan.’

 

Dit vond ik een iets ongeloofwaardig stukje. Heel nobel van de hp om het aan te bieden, maar met het einde in gedachten, geloof ik niet dat het kind hier iets van verwacht. Zou een vreemde voorbijganger daadwerkelijk iets tegen die vader kunnen beginnen? Ik denk dat ze eerder de politie kan bellen. Zeker als de vader het kind op die manier naar binnen trekt. 
Het einde is natuurlijk diep triest. Maar ook hier vraag ik me af of het kind een dergelijk briefje achter zou laten. Het zou indringender lezen als de hp alleen de beer vindt. Dan heb je een min of meer open einde waar de lezer het zijne van kan denken.

‘Ik wilde Ted van een plank in de bijkeuken pakken’, ze wijst naar ...  ---> De komma achter pakken moet een punt zijn. Die hoort dan voor het ah-teken te staan.

 

Lid sinds

4 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2021 - 17:43

Een mooi, hartverscheurend verhaal, al zie ik wel wat puntjes die mijns inziens het verhaal op kunnen tillen:

  • "Het regent hard en ik trek mijn capuchon nog wat verder over mijn hoofd." Ik meen dat dus hier beter past dan en, maar nog mooier zou het zijn als je het verandert in "Het regent hard. Ik trek mijn capuchon nog wat verder over mijn hoofd."
  • Ik voel hoe ik met mijn voeten door de plassen stamp en kijk richting de rivier. Ik voel hoe ik met mijn vinger tik dat je de tweede zin nog eens ernstig moet heroverwegen.
  • ‘Ik wilde Ted [...] als hij nu had.’ Ik vind deze uitleg jammer. De context maakt al wel duidelijk dat er thuis iets niet pluis is. Ik denk dat het verhaal sterker wordt als je haar laat zwijgen of haar in snikken laat uitbarsten. Laat de lezer het maar invullen. Ook de frase 'Dan kan je zeggen dat het een ongeluk was' zou ik dan schrappen.
  • 'Hoi Milou, Papa geloofde me niet. Wil jij voor Ted zorgen? Ik ben gaan zwemmen. Eva.' Mooi, dramatisch einde, maar hoe weet het meisje dat Milou weer langs zou lopen? Dit is op te lossen dat Milou en Eva elkaar van gezicht kennen omdat ze elkaar vaak op die plek zien, maar dat Milou haar pas aanspreekt vanwege het slechte weer. Wat ook kan is het briefje niet aan Milou, maar richten aan de vinder. 'Ik ben gaan zwemmen' gaat er bij mij als tekst voor een jong meisje niet zo in. Misschien een idee om een briefje te maken die de vinder of Milou vraagt om voor Ted te zorgen omdat zij het niet langer meer kan doen, en Milou naar de rivier te laten kijken en haar er een paarse jas zien drijven? Of maak ik het nu te melodramatisch?
  • Misschien goed om de rivier een naam te geven (IJssel, Maas, Schelde). Door een bestaande plaatsnaam - in dit geval: rivier - te noemen, wordt het verhaal levensechter en komt het veel dichterbij.
  • Haar ogen zijn gezwollen en ik zie een blauw plek = blauwe plek

Graag gelezen, overigens.

Lid sinds

4 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2021 - 20:28

Hoi Fief,

Bedankt voor je feedback. Daar kan ik wel wat mee. 

Ik had niet ingedacht om iets tegen de vader te beginnen, het was meer een middel om het meisje mee te krijgen. De hp kon haar niet in de regen achterlaten, maar je hebt wel een punt.

Over het einde was ik zelf ook niet helemaal tevreden. Bedankt voor de tip.

 

 

Lid sinds

4 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2021 - 20:35

Hallo Musonius,

Bedankt voor je uitgebreide feedback. Echt super!

Ik zie nu ook dat ik meer show don't tell kan toepassen. Ga ik zeker doen!

Over het einde was ik zelf ook niet helemaal tevreden. Ik ga zeker met jouw tips aan de slag.

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
26 april 2021 - 22:41

dag Sasja

Mooie opbouw, ook erg mooie beschrijvingen aan het begin van je tekst. Je schrijft het zo op dat je meteen alles voor ogen ziet en dat is gewoon een sterkte.

Ik merk wel dat je doe sterke beginzinnen niet volhoudt, terwijl je dat op enkele punten zou kunnen doen. Bijvoorbeeld door de blauwe plek te beschrijven of te vergelijken met...

Het einde vind ik wel goed, maar je had het inderdaad met een ander soort briefje ook kunnen oplossen. Deze beer is voor de mijnheef van gisteren of wat dan ook. Je kon ook opteren voor een meer open einde, maar persoonlijk vind ik dat geen must.

Fijn ook dat je het aandurfde om het anders op te vatten zodat het geen idyllisch verhaaltje in een gezellig park is.

Knap.

Johanna