#347 Ontberen

Ontberen

'Ja, mondje open. Toe maar.'

Op het bankje zit een meisje. Naast haar zit een beer waar ze met gemak tweeëneenhalve keer in past.

'Mag ik naast je zitten?' vraag ik.

'Ja, hoor.'

'Vindt je beer dat niet erg?'

'Dat is geen beer. Dat is Mommie.'

Ze trekt een gezicht alsof ze een zure augurk in haar mond heeft.

'Mommie, wat een leuke naam.'

'Wil je haar fles even vasthouden?'

'Ja hoor,' zeg ik.

Ze heeft een T-shirt aan en een spijkerrokje. De zon schijnt. Ze draagt haar haar in een vlecht met een grote strik.

Ik neem de fles van haar over. Vroeger probeerde ik al te begrijpen hoe zo'n speelgoedfles schijnbaar leegloopt. De meisjes uit mijn klas hadden plaspoppen. Het drinken dat erin ging, stroomde rechtstreeks naar beneden en sijpelde het potje in, dat bij de pop hoorde. Ik vraag me af of deze beer ook een plasopening heeft.

'Voorzichtig hoor, af en toe het flesje lostrekken. Anders stikt Mommie.'

Ik gehoorzaam haar meteen. Lucht trekt door de witte vloeistof en vormt bellen in de fles.

'Papa heeft me hier achtergelaten,' zegt ze plompverloren.

'Hier neergezet bedoel je zeker.'

'Nee hoor, achtergelaten.'

'Wanneer haalt hij je op dan?' vraag ik.

'Niet,' zegt ze alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

'Maar wie past er dan op je?'

'Mommie,' zegt ze.

Ik kijk naar de beer. Ik heb de speen weer in haar mond gestopt.

'En waar ga je straks naartoe?' vraag ik.

'Weet ik niet,' zegt ze, 'niet naar huis.'

'Waarom niet?'

'Papa slaat.'

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. 

'Waar is je moeder dan?' vraag ik.

'Wacht even,' zegt ze.

Het meisje hupt van de bank en huppelt naar de tas die opzij ligt. Ze pakt er een foto uit.

'Kijk. Dit is mama.'

Ik zie een vrolijk lachende vrouw die nauwelijks groter dan het meisje is.

'Papa en mama kennen elkaar van het circus,' zegt het meisje.

'Ok,' zeg ik.

'Mama is gisteren weggegaan.'

'O wat vervelend,' zeg ik.

'Geef niet. Papa en mama schreeuwden alleen maar. En gisteren heb ik Mommie gekregen.'

Ik snap opeens waar de naam van de beer vandaan komt.

'Waar ga je straks naartoe dan?' vraag ik.

'Weet niet,' antwoordt ze, 'papa zei dat het goed gaat komen. Dat mama altijd dichtbij is. Let je op de fles?'

Ik trek de fles voorzichtig uit de mond van de beer. Een warme vochtige walm trekt langs mijn hand. Ik kijk nog eens goed naar de beer. Naar de opening waar ik de speen in stop. Voorzichtig trek ik de stof daar wat ruimer. Ik zie een mond. Lippen vormen zich tot een zin.

'Help me!'