Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#347 Ontberen

Ontberen

'Ja, mondje open. Toe maar.'

Op het bankje zit een meisje. Naast haar zit een beer waar ze met gemak tweeëneenhalve keer in past.

'Mag ik naast je zitten?' vraag ik.

'Ja, hoor.'

'Vindt je beer dat niet erg?'

'Dat is geen beer. Dat is Mommie.'

Ze trekt een gezicht alsof ze een zure augurk in haar mond heeft.

'Mommie, wat een leuke naam.'

'Wil je haar fles even vasthouden?'

'Ja hoor,' zeg ik.

Ze heeft een T-shirt aan en een spijkerrokje. De zon schijnt. Ze draagt haar haar in een vlecht met een grote strik.

Ik neem de fles van haar over. Vroeger probeerde ik al te begrijpen hoe zo'n speelgoedfles schijnbaar leegloopt. De meisjes uit mijn klas hadden plaspoppen. Het drinken dat erin ging, stroomde rechtstreeks naar beneden en sijpelde het potje in, dat bij de pop hoorde. Ik vraag me af of deze beer ook een plasopening heeft.

'Voorzichtig hoor, af en toe het flesje lostrekken. Anders stikt Mommie.'

Ik gehoorzaam haar meteen. Lucht trekt door de witte vloeistof en vormt bellen in de fles.

'Papa heeft me hier achtergelaten,' zegt ze plompverloren.

'Hier neergezet bedoel je zeker.'

'Nee hoor, achtergelaten.'

'Wanneer haalt hij je op dan?' vraag ik.

'Niet,' zegt ze alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

'Maar wie past er dan op je?'

'Mommie,' zegt ze.

Ik kijk naar de beer. Ik heb de speen weer in haar mond gestopt.

'En waar ga je straks naartoe?' vraag ik.

'Weet ik niet,' zegt ze, 'niet naar huis.'

'Waarom niet?'

'Papa slaat.'

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. 

'Waar is je moeder dan?' vraag ik.

'Wacht even,' zegt ze.

Het meisje hupt van de bank en huppelt naar de tas die opzij ligt. Ze pakt er een foto uit.

'Kijk. Dit is mama.'

Ik zie een vrolijk lachende vrouw die nauwelijks groter dan het meisje is.

'Papa en mama kennen elkaar van het circus,' zegt het meisje.

'Ok,' zeg ik.

'Mama is gisteren weggegaan.'

'O wat vervelend,' zeg ik.

'Geef niet. Papa en mama schreeuwden alleen maar. En gisteren heb ik Mommie gekregen.'

Ik snap opeens waar de naam van de beer vandaan komt.

'Waar ga je straks naartoe dan?' vraag ik.

'Weet niet,' antwoordt ze, 'papa zei dat het goed gaat komen. Dat mama altijd dichtbij is. Let je op de fles?'

Ik trek de fles voorzichtig uit de mond van de beer. Een warme vochtige walm trekt langs mijn hand. Ik kijk nog eens goed naar de beer. Naar de opening waar ik de speen in stop. Voorzichtig trek ik de stof daar wat ruimer. Ik zie een mond. Lippen vormen zich tot een zin.

'Help me!'

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Hadeke

Je schrijft mooi maar ik vrees dat het verhaal niet helemaal klopt en dan loop je het risico dat de lezer afhaakt. Nu is er erg veel drama: de moeder was de dag voordien weg, de vader zet het kind bij wijze van spreken bij de vuilbak, etc... Komt iets te ongeloofwaardig over. 

Bekijk je het nog eens?

Johanna

 

 

   

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Dank voor je reactie. Ik heb het eind iets aangepast in de hoop dat alle kwartjes dan goed vallen. 

Het 'grote emotie gebaar' is wel nodig om het eind aannemelijk te maken. Het is wat meer dan bij het vuilnis zetten. Als dat niet uit de verf komt, neem ik mijn lessen mee naar een volgend verhaal.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

dag Hadeke

Ja hoor, dat heb je goed aangepast. Je geeft een bijzondere wending aan het verhaal en dat mag. 

Mooi herwerkt.

 

Johanna

   

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, ik las slechts de laatste versie, die maakt indruk! De wending aan het einde zag ik niet aankomen, maar dat was vast en zeker ook je bedoeling. Je geeft enkele hints die in het einde plotsklaps samenkomen. Voortreffelijk verhaal, chapeau!