#347 : Jager verzamelaar

In het open veld waar ooit een eik stond, staat nu een schotelantenne. In de vijver die ooit werd bewoond door ganzen en kikkers, staan nu betonblokken. In de luchtboog waar vroeger adelaars vlogen en uilen huilden, zoemen nu drones rond. De wolken drijven ook niet meer, nu schijnt er altijd zon. Felle zon. 

Ondanks het advies om dat niet te doen, zit ik uren op het bankje - een bankje dat nog steeds op deze plek staat, alsof het slechts een steun is voor mijn dagdromen. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op het gezoem om me heen; ik zie bijen vliegen rond tijmbloemen en salviabloesems.

'Meneer, u draagt uw beschermpak niet,' zegt een meisje. Ik schrik op uit mijn droom. Een meisje? Echte kinderen bestaan niet meer, het zijn machine-achtige organismen geworden met camera's die je als haviken in de gaten houden als er iets misgaat met wat volgens het protocol niet mag. 

Dit kind is echter anders; haar stem klinkt zachter en menselijker dan die van andere machines die ik eerder ben tegengekomen. En ze sleept aan haar rechterhandschoen een dikke teddybeer met zich mee; ze zet hem naast me neer op de bank.

'Ted vind het niet erg hoor,' fluistert het kind door haar helm, 'die zit ook graag in de zon.'

Ik wuif met mijn hand naar de teddy. 'Hoe kom je daaraan?'

'Uit het keldercomplex,' haar stem is nog steeds zacht. 'Daar komen ze vandaan. Het is echt heel eng… in het keldercomplex…' 

Ze perst haar lippen op elkaar en draait haar hoofd weg. 

'Maar dat mag ik niet vertellen, dat zou ongepast zijn. Ik moet u melden dat u tegen het protocol van het park zondigt door uw beschermpak niet te dragen. De temperatuur buiten ligt momenteel op 32 graden Celsius met een geluidsindex van 91…'

'Hou op,' zeg ik tegen het kind. 'Zeg me wie je bent!'

Ze knikt en buigt voorover naar de teddybeer die haar vanaf de bank aankijkt. Ik volg haar ogen naar de kralen van de beer. Op dat moment gebeurt er iets met mijn blikveld. Ik word omringd door een stel enorme metalen duizendpoten, die allemaal samenkomen in een cirkel: als een grote spiegel waarin weer andere figuren zichtbaar worden.

'Krijg nou de tering…,' zeg ik. Het meisje kruipt naast me alsof ze wil verbergen wat ze in haar hand houdt: een apparaatje van glas en metaal met veel knoppen en toetsen. Ze drukt op een knop. De teddybeer stijgt op en draait langzaam rond boven onze hoofden. Hij maakt geluiden als van een fontein en allerlei beelden verschijnen: groene bomen, gazons met bloemen, dansende kinderen – allemaal figuren die ik herken uit de open plek waarvan nu elke boom is omgehakt. Ik versta niet hoe het werkt, maar ik voel mij dankbaar voor deze kortstondige terugtocht naar een betere tijd.

'Ted is een beeldbewerker', zegt het kind. 

Ze drukt opnieuw op toetsen en er verschijnen beelden van bekende taferelen: slachthuizen, overdrukke supermarkten, speelhallen waar mensen zich arm gokken en medische centra met robots die mensen aanpassen tot elk stuk vlees vervangen is door metaal, carbon en chips. Beelden van fabrieksschoorstenen die brandend door de lucht schieten – altijd maar groter wordende vlammen in de nacht. Mannen met beschermpakken in het vuur.

Ted zoeft terug naar de bank, grijpt naar mijn handen, doet er boeien om en grijnst: 'Zij is een verzamelaar en zij heeft je gevangen.'

'Wij, Ted,' zegt het meisje. 'Wij hebben hem gevangen.'