Wat is het toch dat iedereen iedereen wil kennen? Laatst had ik het weer, in de supermarkt. Ik was rustig het ene nutteloze artikel na het andere in mijn karretje aan het mikken, toen het opnieuw raak was: één of andere Bruno die een kennis aanklampte met als resultaat dat het schap ontbijtgranen half werd uitgeruimd. In no time was er een opstootje in de winkel, inclusief winkelchef en met pastasaus besmeurde dame.  

Zo ongeveer terzelfder tijd klampte elders in de winkel een juffrouw met een koter van een jaar of vier een klant aan en blokkeerde een mevrouw bij de kassa een ander met haar karretje. Met wisselende resultaten: de man was opgelucht toen de aanklamper eindelijk weer doorging met winkelen, bij de mevrouw was het een happy end in de trant van “oh, wat leuk dat we elkaar zien”.  Ik word daar af en toe een tikje gallig van. Dat ongerijmde gedrag – bijvoorbeeld als je ziet hoe een mevrouw eerst een meneer uit de weg probeert te gaan, en hem daarbij een smak te midden van de wijnflessen laat maken. En vijf minuten later is alles frère et bonne mine, en staan ze de ingang van elkaars spijsverteringskanaal ingespannen te verkennen.

Het is bijna altijd hetzelfde patroon. Twee wildvreemden klampen elkaar aan in de winkel, er ontspint zich een gesprek, al dan niet getoonzet door verwarring, en ze gaan vervolgens elk huns weegs, al dan niet gechoqueerd door het intermezzo. Niemand wordt ontzien: de man die een pak melk uit het koelvak pakt, de caissière die onderweg naar haar werkplek wordt aangeklampt door een tuttig stel, de hoogwaardigheidsbekleder die door een blonde vamp wordt meegetroond de winkel uit.

Een herkennismaking die niet goed verloopt is bovendien niet zonder risico. Een oudere mevrouw werd aangeklampt door een jonger iemand, en wilde op haar “ken je me nog” niet ingaan. Binnen de kortste keren waren de hulpdiensten ter plekke en werd de oude vrouw tegenstribbelend afgevoerd, een ambulance in. Dat soort dingen zet me aan het denken. Wat is de juiste strategie als je in de supermarkt door een wildvreemde wordt aangeklampt? Afgezien van de enkeling die verheugd met een nieuwgevonden kennis de zaak verlaat voert verwarring de boventoon. Oortjes in en Spotify aan helpt niet: ze blijven gewoon op je schouder tikken tot je reageert. Een ziekte voorwenden? Voor je het weet word je opgezadeld met een dosis medelijden en hulp – of je wordt eindeloos uitgevraagd over je ziekte.

Daarom heb ik besloten dat de supermarkt een levensgevaarlijke plek is voor wie graag op zichzelf is en met rust gelaten wil worden. Ik heb mijn karretje laten staan, een paar keer schichtig om me heen gekeken of niemand mij wilde aanklampen en ben naar de kassa gelopen. Ik heb laten zien dat ik niets heb gekocht en ben naar buiten gegaan, naar huis. Daar heb ik me achter mijn computer gezet. Van nu af doe ik mijn boodschappen via https://www.online-supermarkten.nl/ . Daar vind je  supermarkten waar je nooit aangeklampt zult worden door mensen die vinden, dat je hen had moeten kennen.