Hoi LGB, wat een gruwelijk verhaal. Daarmee bedoel ik niet de manier waarop het geschreven is, laat dat duidelijk zijn. De herinnering die het geurwater naar boven brengt ... Ik moet het nog even laten bezinken. Het verhaal is ongetwijfeld zo gebeurd, dat maakt het verhaal zo realistisch. Een groot compliment. 

Het einde vind ik daarom een anticlimax. Ik weet niet precies waarom. Misschien gun ik de hp eenzelfde einde als zijn slachtoffers. Overduidelijk heeft hij minder last van zijn verldden dan Josef. Als lezer krijg ik geen genoegdoening, maar dat is persoonlijk.

Een keer Heil Hitler was voor mij ook wel genoeg geweest. Of bijvoorbeeld: ... maar niet voor ze een paar keer Heil Hitler zo krachtig als ...

Prachtig geschreven. Het slot stelt wat teleur. Nu is het wat herhalend wat je al had geschreven (dat de herinnering kwam door het flesje). Dat josef kwaad zou zijn na de berisping kan duidelijker.

misschien knalt hp het flesje tegen de muur om nooit meer te moeten denken aan de oorlog? Of doet ie het omgekeerde? 

Hallo Le Grand Bleu

Ik was gisterenavond aan je verhaal begonnen en dacht eerst, oh nee, maar na een goede nachtrust las ik het daarnet helemaal uit en ik vind het sterk geschreven. Vlotte wendingen in je zinnen, een goed gepast woordgebruik.

Het einde van je verhaal is wat abrupt, ik had gehoopt dat er nog iets zou gebeuren, maar in feite moet dat eigenlijk niet. Door het zo te eindigen, laat je de opties open voor de lezer, en dat is ook best.

Goed gedaan.

Johanna

LGB: dit kan zo een stukje zijn uit een documentaire die in alle rauwheid enerzijds de vreselijke onverschilligheid en anderzijds de horror beschrijft die blijft knagen aan het geweten van gevluchte bejaarde nazibeulen. Knap werk.

Ja, ik sluit me aan wat betreft het onbevredigende einde. Een verhaal kan natuurlijk met een anticlimax eindigen. De man is zo overtuigd van zijn gelijk dat hij verbaasd is dat de ander zo makkelijk van mening veranderd is en gaat ervan uit dat hij zich herstelt, wat zijn verkokerde gedachtenwereld alleen maar benadrukt. Waar ik aan twijfel is dat hij Rudolf een sadist noemt, terwijl hij dat net zo is. Wat, zoals bekend, niet klopt is dat je met de ouderdom minder aan die dingen (zeker die niet) zou denken. Verder vind ik erg moeilijk, onmogelijk, me in zo'n figuur in te leven en dus niet weet of het allemaal zo logisch is. Het is in ieder geval een verhaal dat aan het denken zet.

@LGB: Te beklemmend voor mij - heb het met moeite kunnen lezen. Mensen, gebeurtenisen, situaties als die jij beschrijft ontken ik liever. Een harde grap is wat anders - dat is even een steek, maar om op zulke pijnplekken te blijven wrijven - niet voor mij, blijft te lang schrijnen. Daarmee niets ten nadele van jouw verhaal, het is goed geschreven, al vraagt het nog wat zorgvuldig naleeswerk. Maar inhoudelijk kan ik er niks over kwijt - en dat ligt niet aan jouw schrijven maar aan mijn lezen.

Wauw, die vakantietitel en meteen daaroverheen die openingsscène vol gruwel op gruwel op dat luchtige toontje: nog eens een manier om Godwin te tarten. Het is de houding met het allerminste bestaansrecht vol in je gezicht. En dan neerkijken op Rudolf, en pas nu half het gloren van een streepje zelfinzicht bij dit stuk vreten.

Ik herinner me nog het eerste besef dat half Duitsland na de oorlog gerund werd door nazi's, en daarop het besef van zoveel goede Duitsers, die soms gewoon Heil Hitler riepen omdat het anders een eigen leven ging leiden. Dat dedain jegens de joden, in die context, daar kan ik nog steeds niet bij. En zich dan vergelijken met Proust.

Knap weerzinwekkend neergezet. Des te jammer dat er slordigheden zitten in het taalgebruik. 

Wat voor slordigheden precies? Ik ben helaas niet zo goed op het gebied van zelf corrigeren. 

Vooral erg veel komma's in plaats van punten. Verder een komma na een gedachtestreepje. De moedigste moet moedigsten zijn. Dat soort dingen. Kleinigheden, maar juist storend in zo'n verder goed verhaal.