#343 Mijmeringen vanuit Argentinië
We wierpen pellets met Zyklon B door de valluiken, waarna door contact met lucht giftig verstikkend blauwzuur ontstond, Rudolf sloeg de vergassingen met plezier gaande – zelfs als hij een griepje had – en deed er altijd verslag van. Rudolf was een sadist; dat staat buiten kijf en hij wist zelf ook maar al te goed wat voor beest hij was.
Er waren joden die de truc van ‘het douchen’ doorhadden; of door de geruchten die al lange tijd de ronde deden maar vaak niet geloofd werden door het volk - behalve de joden zelf natuurlijk - , of door de inconsistenties in de verhalen van de bewakers.
Daardoor waren er ook opstandelingen onder hen, waar Josef en ik altijd respect voor hebben gehad, niettemin namen we ze meteen apart achter de barak, en zoals iedereen goed wist, weigerden onze dienstwapens nooit. Dat was de dood die zij verkozen, daar moet je respect voor hebben, ook al zijn het joden.
Het is wel een interessant dilemma; het gas of de kogel. De meesten van ons verkozen uiteindelijk de cyanidecapsule wanneer ze gepakt werden, alleen de moedigste onder ons namen niet zo’n capsule en stierven aan de galg, maar niet voordat ze de woorden: "Heil Hitler! Heil Hitler! Heil Hitler! Heil Hitler! Heil...” zo krachtig als Streicher hadden uitgesproken.
Ik niet en Josef ook niet, ons lukte het om Duitsland te ontvluchten, in tegenstelling tot zoveel andere nazi’s, die naar mijn mening, de vrijheid wel verdienden. Rudolf mocht wat ons betreft wel dood, en die wens is ook in vervulling gedaan, toen hij via het riool van Berlijn wilde vluchten, en uiteen gereten werd door een granaat, die in het wilde weg was gegooid door een lage-rang geallieerde soldaat. Dat noodlot was precies het lot wat hij verdiende, want hij keek altijd ontzettend neer op soldaten en officieren van lagere rang, tot vervelens toe. Daarom vind ik het ook jammer dat hij nooit geweten heeft dat het een gewone granaat van een gewone soldaat was dat zijn lichtje deed doven.
Het was het vreemde geurwater flesje op de kast dat mij zo deed terugdenken aan de oorlog vele jaren geleden, de flauwe geur van amandelen, dat onze reukzintuigen ook zo prikkelden, toen we de Zyklon pellets de gaskamer inwierpen. Hoe ouder je wordt hoe minder je aan die tijden gaat denken, al is het niet zo dat ik me dit alles niet zonder het flesje had kunnen herinneren. Het is vergelijkbaar met de verteller van À la recherche du temps perdu die terugdenkt aan zijn vervlogen kindertijd wanneer hij een Madeleine proeft.
In Argentinië is trouwens bijna alles mooi, vooral de natuur en het klimaat, over de mensen en de architectuur valt nog wel wat te zeggen, maar de natuur is zo adembenemend schoon, in het noorden vol met regenwouden, in het midden van het land mediterraan, het klimaat is daar vergelijkbaar met de dorpen in Italië waar wij even ondergedoken zaten na de oorlog.
Vandaag was Josef bij mij op bezoek sinds lange tijd, hij zag er oud en gerimpeld uit, maar dat zal hij ook ongetwijfeld over mij gedacht hebben, want de zon schijnt in Argentinië fel en kent geen genade voor onze Arische huiden. Toen hij na een paar uur converseren over het goede leven vertrok, betrapte ik hem erop dat hij de Hitlergroet niet bracht, meteen heb ik hem daarop berispt, waarop hij aan me vroeg: ‘Sta je nog steeds achter die idioot?’
Eerlijk gezegd bleven de woorden van Josef wel lang hangen en ik kon dan ook de hele middag nergens anders aan denken dan de oorlog, vooral door het vreemde flesje geurwater en de herinneringen die aan dat flesje verbonden zijn. Ik ben erg benieuwd en zal het Josef meteen vragen - zodra hij mij vergeven heeft over mijn onnodige berisping - of de geur van het flesje hem dezelfde herinneringen doen oproepen.
Hoi LGB, wat een gruwelijk…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi LGB, wat een gruwelijk verhaal. Daarmee bedoel ik niet de manier waarop het geschreven is, laat dat duidelijk zijn. De herinnering die het geurwater naar boven brengt ... Ik moet het nog even laten bezinken. Het verhaal is ongetwijfeld zo gebeurd, dat maakt het verhaal zo realistisch. Een groot compliment.
Het einde vind ik daarom een anticlimax. Ik weet niet precies waarom. Misschien gun ik de hp eenzelfde einde als zijn slachtoffers. Overduidelijk heeft hij minder last van zijn verldden dan Josef. Als lezer krijg ik geen genoegdoening, maar dat is persoonlijk.
Een keer Heil Hitler was voor mij ook wel genoeg geweest. Of bijvoorbeeld: ... maar niet voor ze een paar keer Heil Hitler zo krachtig als ...
Hey Fief, inderdaad een…
Lid sinds
3 jaar 11 maandenRol
Hey Fief, inderdaad een gruwelijk verhaal, dat vond ik zelf ook toen ik het schreef. Heb lang getwijfeld maar uiteindelijk besloten het verhaal wel te plaatsen hier. Bedankt voor het grote compliment.
Het einde is inderdaad een anticlimax. Helaas is de werkelijkheid dat ook. Er zijn velen oorlogsmisdadigers ongestraft overleden.
Daar heb ik over na gedacht. Ik vond uiteindelijk dit krachtiger, het is absurd genoeg nog waarheidsgetrouw ook.
Prachtig geschreven. Het…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Prachtig geschreven. Het slot stelt wat teleur. Nu is het wat herhalend wat je al had geschreven (dat de herinnering kwam door het flesje). Dat josef kwaad zou zijn na de berisping kan duidelijker.
misschien knalt hp het flesje tegen de muur om nooit meer te moeten denken aan de oorlog? Of doet ie het omgekeerde?
Hallo Le Grand Bleu Ik was…
Lid sinds
5 jaar 11 maandenRol
Hallo Le Grand Bleu
Ik was gisterenavond aan je verhaal begonnen en dacht eerst, oh nee, maar na een goede nachtrust las ik het daarnet helemaal uit en ik vind het sterk geschreven. Vlotte wendingen in je zinnen, een goed gepast woordgebruik.
Het einde van je verhaal is wat abrupt, ik had gehoopt dat er nog iets zou gebeuren, maar in feite moet dat eigenlijk niet. Door het zo te eindigen, laat je de opties open voor de lezer, en dat is ook best.
Goed gedaan.
Johanna
LGB: dit kan zo een stukje…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
LGB: dit kan zo een stukje zijn uit een documentaire die in alle rauwheid enerzijds de vreselijke onverschilligheid en anderzijds de horror beschrijft die blijft knagen aan het geweten van gevluchte bejaarde nazibeulen. Knap werk.
Ja, ik sluit me aan wat…
Lid sinds
4 jaar 7 maandenRol
Ja, ik sluit me aan wat betreft het onbevredigende einde. Een verhaal kan natuurlijk met een anticlimax eindigen. De man is zo overtuigd van zijn gelijk dat hij verbaasd is dat de ander zo makkelijk van mening veranderd is en gaat ervan uit dat hij zich herstelt, wat zijn verkokerde gedachtenwereld alleen maar benadrukt. Waar ik aan twijfel is dat hij Rudolf een sadist noemt, terwijl hij dat net zo is. Wat, zoals bekend, niet klopt is dat je met de ouderdom minder aan die dingen (zeker die niet) zou denken. Verder vind ik erg moeilijk, onmogelijk, me in zo'n figuur in te leven en dus niet weet of het allemaal zo logisch is. Het is in ieder geval een verhaal dat aan het denken zet.
@LGB: Te bekelemmend voor…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
@LGB: Te beklemmend voor mij - heb het met moeite kunnen lezen. Mensen, gebeurtenisen, situaties als die jij beschrijft ontken ik liever. Een harde grap is wat anders - dat is even een steek, maar om op zulke pijnplekken te blijven wrijven - niet voor mij, blijft te lang schrijnen. Daarmee niets ten nadele van jouw verhaal, het is goed geschreven, al vraagt het nog wat zorgvuldig naleeswerk. Maar inhoudelijk kan ik er niks over kwijt - en dat ligt niet aan jouw schrijven maar aan mijn lezen.
Wauw, die vakantietitel en…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Wauw, die vakantietitel en meteen daaroverheen die openingsscène vol gruwel op gruwel op dat luchtige toontje: nog eens een manier om Godwin te tarten. Het is de houding met het allerminste bestaansrecht vol in je gezicht. En dan neerkijken op Rudolf, en pas nu half het gloren van een streepje zelfinzicht bij dit stuk vreten.
Ik herinner me nog het eerste besef dat half Duitsland na de oorlog gerund werd door nazi's, en daarop het besef van zoveel goede Duitsers, die soms gewoon Heil Hitler riepen omdat het anders een eigen leven ging leiden. Dat dedain jegens de joden, in die context, daar kan ik nog steeds niet bij. En zich dan vergelijken met Proust.
Knap weerzinwekkend neergezet. Des te jammer dat er slordigheden zitten in het taalgebruik.
Bedankt voor de feedback…
Lid sinds
3 jaar 11 maandenRol
Bedankt voor de feedback Tony, Johanna, Katja, Bob en Kruidnagel!
Wat voor slordigheden precies? Ik ben helaas niet zo goed op het gebied van zelf corrigeren.
Wat voor slordigheden…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Vooral erg veel komma's in plaats van punten. Verder een komma na een gedachtestreepje. De moedigste moet moedigsten zijn. Dat soort dingen. Kleinigheden, maar juist storend in zo'n verder goed verhaal.