#342 Ophalen

Emotioneel verhaal Hadeke. Beeldend, pakkend, persoonlijk.

Vormelijk ook knap. Dat je de 250 woorden ruimschoots overschrijdt, zullen we even vergeten.

Klein zeurtje:
"Als je er maar in geloofd.'" => gelooft

Oeps 2x. Qua -t en qua woordlimiet. (Gewoon niet op gelet. 😀)

Dank voor je ruimhartigheid.

Hoi Hadeke, een prachtig verhaal. Herinneringen kunnen soms in kleine dingen zitten. Graag gelezen, mooi verwoord.

De stoffen lapjes die als armleuningbeschermers dienden voor de stoel waar je heerlijk in weg kon zakken, terwijl je de veren voelde kraken en die met gaten en vlekken voor altijd bleven liggen, omdat 'opa die gaten en vlekken er persoonlijk ingewreven had'.

Dit vond ik een lange ingewikkelde zin waarin je veel info probeert te verwerken. Misschien kun je het wat krachtiger schrijven en verdelen in twee zinnen. Bijvoorbeeld:
De stoel waarin je heerlijk weg kon zakken terwijl je de veren voelde kraken. Met stoffen lapjes als bescherming op de armleuning om de gaten en vlekken te bedekken die opa er persoonlijk ingewreven had.

Het was mijn taak om de standaards van verse kaarsen te voorzien. ---> zijn het standaards of kandelaars?

Kandelaars natuurlijk. Ik vond het al wat haperen. De lange zin viel me zelf ook op. Daar ga ik nog ff op broeden.

Zag je de witregels? 😉

Dank voor je reactie.

Hoi Hadeke, jaloersmakend mooi. Prachtig hoe je de emotie verwoordt in de laatste alinea.
Klein zeurtje: 'Haar woorden en het staren ... maakten ...'.

Wat een apart verhaal! Snuiten had daar wel bij gepast, als titel.

Hadeke, de nostalgie druipt als het kaarsvet van jouw bijdrage. Tot mijn scha en schande (Vlaamse uitdrukking) en niettegenstaande mijn gevorderde leeftijd, realiseer ik mij dat ik nog nooit een kaarsensnuiter heb gezien, laat staan dat ik iemand hem heb zien gebruiken.

Hallo Hadeke, heel mooi verhaal! Vooral die drie snuiten: heerlijk om zo verhalen te horen vertellen.
De tweede zin vraagt wat wel revisie: hij is wat lang en veren en leuninglapjes vloeien iets teveel in elkaar over. Zou je hier een antimakassar kunnen opvoeren, met opa's brilcreem-verkleuring als duurzaam souvenir? (Ik vind "antimakassar" namelijk zo'n leuk woord).
En misschien zouden de pitresten niet spontaan kunnen ontbranden, maar alleen ruiken als toen? Het slot doet me namelijk wat geforceerd aan. Is het niet genoeg dat je zelf al zulke mooie verhaaltjes vertellen kan? 

Schitterend verhaal. Met plezier gelezen.

Er zit een ingewikkelde zin bij, maar daar heeft Fief al op gewezen.

Drie snuiten lang zou een veel mooiere titel van dit verhaal zijn.

Hoi Hadeke,

Prachtig weemoedig relaas. De pointe is ineens wat magisch zonder vervolg: voor ontbranding mis ik naast zuurstof en brandstof nog de temperatuur, of de verbeelding dat je ze ziet branden. Overigens ken ik de snuiter uit mijn vroege jeugd in de eighties, en mis ik hem met Kerst, want onze kaarsen walmen wel degelijk (ik gebruik uit een mengeling van arren moede en huiskamerpyromanie maar een schaar).

Kaarsenstandaards kan ook maar in deze context is kandelaars inderdaad mooier. Ook een mooi verhaal trouwens.

Hoi Hadeke, mooi verhaal heb je geschreven. Ah, oma's/opa's en hun verhalen. Wie verlangt er niet naar?