Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#342 Ophalen

 

Ophalen

Oma is dood. Al meer dan twintig jaar. Ik denk nog vaak aan haar. Aan haar huis. Het dikke kleed dat over de tafel lag. De stoffen lapjes die als armleuningbeschermers dienden voor de stoel waar je heerlijk in weg kon zakken, terwijl je de veren voelde kraken en die met gaten en vlekken voor altijd bleven liggen, omdat 'opa die gaten en vlekken er persoonlijk ingewreven had'. De televisie, zwart-wit, waarvan het kijkvlak van de beeldbuis met een haakwerkje afgeschermd was en daardoor nog prominenter in de woonkamer leek te staan. De verhalen die ze vertelde.

'Steek jij de kaars eens aan,' zei ze als het begon te schemeren en het tijd voor een verhaal was.
Oma had een onuitputtelijke voorraad kaarsen, de kelderkast stond er vol mee. Het was mijn taak om de kandelaars van verse kaarsen te voorzien. Maar bij een verhaal brandde er slechts één kaars. Een dikke die midden op de salontafel stond en die sierlijk druipend opbrandde, waarbij het kaarsvet soms over de rand van het bakje stroomde en in de schaal sijpelde waarin de standaard stond.

Een verhaal duurde drie snuiten lang. Als de pit begon te walmen mocht ik de speciale schaar met het bakje verwerkt in een van de bladen pakken en de zwartgeblakerde draad inkorten.
'Dit is de eerste snuit, meisje. Nog twee te gaan,' zei ze dan, waarna ze haar verhaal vervolgde.
Haar woorden en het staren naar het flakkerende vlammetje maakte dat ik helemaal opging in de avonturen die ik hoorde. Als het te spannend werd, haalde het snuiten me weer terug naar de veilige kamer.
Oma vertelde fantasierijke verhalen over wonderen, vreemde wezens en helden die vaak erg op oma en mij leken. Oma eindigde altijd met:
'Doof het licht maar. Ooit zal het voor altijd blijven schijnen. Als je er maar in gelooft.'

Ik geloof haar.
Oma is dood. Al meer dan twintig jaar. De kaarsensnuiter ligt bij mij op de tafel. Werkloos, moderne kaarsen walmen niet meer. Ik open de bladen, waardoor ook het bakje zich opent. De afgekorte resten van de pit van de verhalenkaars ontbranden direct als de zuurstofrijke lucht naar binnen stroomt. Mijn man en kinderen zullen het niet geloven. Tranen wellen op. Ik zoek tevergeefs naar een zakdoek. Oma, ik mis haar.

 

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Emotioneel verhaal Hadeke. Beeldend, pakkend, persoonlijk.

Vormelijk ook knap. Dat je de 250 woorden ruimschoots overschrijdt, zullen we even vergeten.

Klein zeurtje:
"Als je er maar in geloofd.'" => gelooft

 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Oeps 2x. Qua -t en qua woordlimiet. (Gewoon niet op gelet. 😀)

Dank voor je ruimhartigheid.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, een prachtig verhaal. Herinneringen kunnen soms in kleine dingen zitten. Graag gelezen, mooi verwoord.

De stoffen lapjes die als armleuningbeschermers dienden voor de stoel waar je heerlijk in weg kon zakken, terwijl je de veren voelde kraken en die met gaten en vlekken voor altijd bleven liggen, omdat 'opa die gaten en vlekken er persoonlijk ingewreven had'.

Dit vond ik een lange ingewikkelde zin waarin je veel info probeert te verwerken. Misschien kun je het wat krachtiger schrijven en verdelen in twee zinnen. Bijvoorbeeld:
De stoel waarin je heerlijk weg kon zakken terwijl je de veren voelde kraken. Met stoffen lapjes als bescherming op de armleuning om de gaten en vlekken te bedekken die opa er persoonlijk ingewreven had.

Het was mijn taak om de standaards van verse kaarsen te voorzien. ---> zijn het standaards of kandelaars?

 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Kandelaars natuurlijk. Ik vond het al wat haperen. De lange zin viel me zelf ook op. Daar ga ik nog ff op broeden.

Zag je de witregels? 😉

Dank voor je reactie.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, jaloersmakend mooi. Prachtig hoe je de emotie verwoordt in de laatste alinea.
Klein zeurtje: 'Haar woorden en het staren ... maakten ...'.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hadeke, de nostalgie druipt als het kaarsvet van jouw bijdrage. Tot mijn scha en schande (Vlaamse uitdrukking) en niettegenstaande mijn gevorderde leeftijd, realiseer ik mij dat ik nog nooit een kaarsensnuiter heb gezien, laat staan dat ik iemand hem heb zien gebruiken.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Hadeke, heel mooi verhaal! Vooral die drie snuiten: heerlijk om zo verhalen te horen vertellen.
De tweede zin vraagt wat wel revisie: hij is wat lang en veren en leuninglapjes vloeien iets teveel in elkaar over. Zou je hier een antimakassar kunnen opvoeren, met opa's brilcreem-verkleuring als duurzaam souvenir? (Ik vind "antimakassar" namelijk zo'n leuk woord).
En misschien zouden de pitresten niet spontaan kunnen ontbranden, maar alleen ruiken als toen? Het slot doet me namelijk wat geforceerd aan. Is het niet genoeg dat je zelf al zulke mooie verhaaltjes vertellen kan? 

 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Schitterend verhaal. Met plezier gelezen.

Er zit een ingewikkelde zin bij, maar daar heeft Fief al op gewezen.

Drie snuiten lang zou een veel mooiere titel van dit verhaal zijn.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke,

Prachtig weemoedig relaas. De pointe is ineens wat magisch zonder vervolg: voor ontbranding mis ik naast zuurstof en brandstof nog de temperatuur, of de verbeelding dat je ze ziet branden. Overigens ken ik de snuiter uit mijn vroege jeugd in de eighties, en mis ik hem met Kerst, want onze kaarsen walmen wel degelijk (ik gebruik uit een mengeling van arren moede en huiskamerpyromanie maar een schaar).