#340 Het Verlies

Hoi Martine, een mooi verhaal, alleen weet ik aan het eind nog steeds niet wat je al die tijd zocht. Iets met een stomme sluiting.

Je hebt alle zinnen achter elkaar doorgeschreven waardoor het als een blok leest. Met een alineaverdeling en zinnen op een nieuwe regel beginnen, krijg je een mooiere bladspiegel en leest het een stuk beter. 

Let op bij het gebruik van bijvoeglijk naamwoorden, het is soms onvermijdelijk, maar een te veel kan storend lezen: immens grote zandbak, tranende ogen, losgeraakte haar, dit vreselijke strand, de blauwe zee, die heerlijke herinneringen, die stomme sluiting, het modderige zoute water, het zuigende zand, de zwarte diepte. 

De harde zeewind trekt aan mijn losgeraakte haar  ---> volgens mij moet het losgeraakte haren zijn. Nu leest het alsof de wind aan één losgeraakte haar trekt. Mooier leest het als je schrijft: De zeewind trekt aan mijn haren. Daarmee schetst je al het beeld dat er een stevige wind staat en dat je je haren los draagt.

Dit was haar favoriete plek en daardoor ook de mijne.  ---> het mijne. "Dit" slaat namelijk op "het strand" en niet op "de plek". 

hallo Martine,

inderdaad de blok tekst valt mij het eerst op. Het zou mooi zijn als je er wat ruimte tussen open laat.
Het wordt op een gegeven moment wel duidelijk dat het om een kettinkje gaat, dan lijkt het mij niet langer nodig er geheimzinnig over te doen. Je zegt ook iets te vaak dat je het gaat vinden, of juist niet meer. Daar zou ik iets van schrappen. Wel een mooi gegeven.

Ha Martine,

Er zit mooie energie in je verhaal: de frustratie om het verlies komt duidelijk naar voren. Dat zit hem denk ik in de toon. Mooi beeld, die lachende zeemeeuwen. Origineel ingestoken ook: je bent iets verloren op het strand.

Verder inderdaad: wat zoek je? Want de vraag die het verhaal voortstuwt is niet die geheimzinnigheid over het voorwerp, maar of je het vindt, en het verhaal over de hp en haar moeder, denk ik.

En die alinea's moet je doen.

Martine, 

Je schrijft vlotte en mooie zinnen. Maar ik begrijp er niks van. Duidelijk heb jij een prachtig beeld van wat je wil vertellen. Maar ik als lezer ken je (thema/problematiek) niet. 

Er zijn technieken - niet elke wordt door elke lezer fijn bevonden - om emotie over te brengen. In jouw verhaal hier, vind ik het goed geschreven, maar ik begrijp niks.

Doe moeite om tenminste wat hints te geven aan de lezer waar het over gaat.

(misschien terug ben ik te werelds, en ligt het aan mij... edoch wil ik je dit graag vertellen)

Mooi, aangrijpend verhaal, Martine.
Ook van mij krijg je het te horen: zorg voor een fatsoenlijke alinea-indeling.

Dat het verloren voorwerp niet benoemd wordt, stoort mij allerminst. Het zal wel een armband of een halsketting zijn, maar daar gaat het niet om: het is in de eerste plaats een tastbare, dierbare herinnering aan een overleden moeder.

Fijn dat je zo hoopvol eindigt. Ik wil graag geloven dat het gevonden wordt, al is het niet uit te sluiten dat het een blikje is.

Dankjewel voor alle reacties🙂

Alinea’s had ik er niet ingezet omdat die hier vaak een witte regel worden, wat ik niet mooi vind. Maar zo’n blok tekst is nog storender, dus heb ik het toch maar veranderd. Opvallend dat de één het niet noemen van het voorwerp vervelend vindt en de ander het niet uitmaakt. Iets om over na te denken.

@Fief ik heb de “haren” en “het mijne” veranderd, ik was al aan het twijfelen

@TonyCoppo sorry, ik zal een volgende keer proberen wat meer aanwijzingen rond te strooien😬

@Musonius een blikje valt niet uit te sluiten, maar ik blijf hoopvol

Martine, het ziet er zo al veel beter uit. Met shift+enter kom je op een nieuwe regel. Met alleen enter krijg je inderdaad witregels. 

Hoi Martine,

Ik vind de sfeer van je verhaal erg mooi en aangrijpend. Dat heb je goed weten neer te zetten. Ik denk wel dat het geheimhouden van het voorwerp een beetje zijn doel voorbij gaat. Voor mij staat de relatie tussen de hp en haar moeder op de voorgrond. Het voorwerp probeer je neer te zetten als iets geheims maar het belangrijkste ervan; namelijk dat het voor de hp de band met moeder symboliseert geef je de lezer wel. Het heeft dan, wat mij betreft, weinig toegevoegde waarde om nog mysterieus te doen over het onderwerp.

@Martine. Intens verhaal, de emoties breng je goed over. Witruimte tussen de alinea's kan het geheel een stuk toegankelijker maken. Soms komt je verhaal niet helemaal realistisch over - de ene keer zak je weg in de modder, dan weer in het zoute water. Maar daar kan je weer niks zien schitteren.

Af en toe een bijvoeglijk naamwoord weg kan geen kwaad. Maar als je intens wilt schrijven hoef je echt niet alle bijvoeglijke en bijwoordelijke naamwoorden te schrappen. Het draait meer om logica: als de wind aan je haren trekt is'ie sowieso al hard, knieen die voelen als alof er schuurpapier overheen gaat - eerder alsof je over schuurpapier kruipt. (Kruip je trouwens? Elders zakken je voeten steeds verder weg).

Met name richting het slot wordt het verhaal wat ongerijmder. Uitgestrooide as die wegzakt in drijfzand, een stomme sluiting die losraakt als je wegzakt tussen de palen (tip: misschien kun je ergens eerder "kettinkje" opnemen, bijvoorbeeld "Dit kettinkje is het laatste wat ik van haar had" - stoort niet en verheldert wel.)

Overigens: bij "Dit was haar favoriete plek en daardoor ook het mijne" ben je op het verkeerde been gezet. Het moet wel degelijk "de mijne" zijn. "De mijne" slaat niet terug op het strand, maar op de plek. Het is een verkorte formulering voor "en daardoor is het ook mijn favoriete plek". 

Overigens: bij "Dit was haar favoriete plek en daardoor ook het mijne" ben je op het verkeerde been gezet. Het moet wel degelijk "de mijne" zijn. "De mijne" slaat niet terug op het strand, maar op de plek. Het is een verkorte formulering voor "en daardoor is het ook mijn favoriete plek". 

Martine, ik vrees dat Bob gelijk heeft. Excuses. 

Hoi Martine, je verhaal over het gemis van een dierbare maakt indruk, ik heb het graag gelezen. Je kreeg al goede adviezen van collega-forumleden, ik heb daar weinig aan toe te voegen. 

Martine, verander de titel in 'De verloren armband (of ketting)', dan ben je van het gezeur af. Blijkbaar leidt het sommige lezers af van waar het werkelijk om gaat, maar om het nu ergens in de tekst te friemelen, dat zou geforceerd aandoen.

Hallo Martine

Ik heb dit graag gelezen, want wat je wilde uitdrukken, wanhoop en verlies, komt erg goed naar voren.

Coach Johanna