Lid sinds

3 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#340 Het Verlies

 

Verlies

 

Ik voel het zand tussen mijn vingers weg glippen. Mijn handen wroeten door deze immens grote zandbak en met tranende ogen probeer ik me hier doorheen te worstelen. De harde zeewind trekt aan mijn losgeraakte haren en gooit er nog meer zandkorrels in. Op de palen een stukje verderop zit een rij zeemeeuwen me uit te lachen. Ze hebben gelijk, waar ben ik mee bezig, dit gaat nooit lukken.
Hou op, natuurlijk wel, gewoon doorgaan en niet opgeven. Misschien iets verder naar links, was het daar. Mijn knieën voelen alsof er schuurpapier overheen gaat. Fijn, dat heb ik weer, gaat het ook nog eens regenen. Mijn tranen mengen zich met de regen en het zeewater, alles huilt om mijn verlies. Waarom heb ik het niet thuis gelaten, hoe stom kan ik zijn. Heel stom blijkbaar. Dit is het laatste wat ik heb van haar, ik mag het niet kwijt raken. Het ligt hier ergens en ik ga het vinden. Desnoods graaf ik al dit vreselijke zand weg.
Ze hield zo van het strand en de zee. Uren kon ze hier doorbrengen, lopend langs de waterlijn en mijmerend starend over de blauwe zee. Dit was haar favoriete plek en daardoor ook de mijne. Vroeger nam ze mij mee en later, toen ze niet meer zelf kon, ik haar. Zo fijn was onze tijd hier samen, echt genieten. Die heerlijke herinneringen ga ik nu niet laten vergallen door die stomme sluiting die waarschijnlijk is losgeschoten toen ik wegzakte tussen de palen.
Ik blijf zoeken.
Mijn voeten zakken steeds dieper weg in het modderige zoute water. Het strand zuigt me in zich, net als het deed met de as die we er overheen strooiden toen. Zucht, ik ga het nooit meer vinden. Ik laat me gewoon meezakken met het zuigende zand naar de bodem, terug naar mijn moeder. Rillend van de kou laat ik me meetrekken de zwarte diepte in. Ik voel mezelf wegglijden.
Wacht even, wat schittert daar?

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Martine, een mooi verhaal, alleen weet ik aan het eind nog steeds niet wat je al die tijd zocht. Iets met een stomme sluiting.

Je hebt alle zinnen achter elkaar doorgeschreven waardoor het als een blok leest. Met een alineaverdeling en zinnen op een nieuwe regel beginnen, krijg je een mooiere bladspiegel en leest het een stuk beter. 

Let op bij het gebruik van bijvoeglijk naamwoorden, het is soms onvermijdelijk, maar een te veel kan storend lezen: immens grote zandbak, tranende ogen, losgeraakte haar, dit vreselijke strand, de blauwe zee, die heerlijke herinneringen, die stomme sluiting, het modderige zoute water, het zuigende zand, de zwarte diepte. 

De harde zeewind trekt aan mijn losgeraakte haar  ---> volgens mij moet het losgeraakte haren zijn. Nu leest het alsof de wind aan één losgeraakte haar trekt. Mooier leest het als je schrijft: De zeewind trekt aan mijn haren. Daarmee schetst je al het beeld dat er een stevige wind staat en dat je je haren los draagt.

Dit was haar favoriete plek en daardoor ook de mijne.  ---> het mijne. "Dit" slaat namelijk op "het strand" en niet op "de plek". 


 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

hallo Martine,

inderdaad de blok tekst valt mij het eerst op. Het zou mooi zijn als je er wat ruimte tussen open laat.
Het wordt op een gegeven moment wel duidelijk dat het om een kettinkje gaat, dan lijkt het mij niet langer nodig er geheimzinnig over te doen. Je zegt ook iets te vaak dat je het gaat vinden, of juist niet meer. Daar zou ik iets van schrappen. Wel een mooi gegeven.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Martine,

Er zit mooie energie in je verhaal: de frustratie om het verlies komt duidelijk naar voren. Dat zit hem denk ik in de toon. Mooi beeld, die lachende zeemeeuwen. Origineel ingestoken ook: je bent iets verloren op het strand.

Verder inderdaad: wat zoek je? Want de vraag die het verhaal voortstuwt is niet die geheimzinnigheid over het voorwerp, maar of je het vindt, en het verhaal over de hp en haar moeder, denk ik.

En die alinea's moet je doen.

Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Martine, 

Je schrijft vlotte en mooie zinnen. Maar ik begrijp er niks van. Duidelijk heb jij een prachtig beeld van wat je wil vertellen. Maar ik als lezer ken je (thema/problematiek) niet. 

Er zijn technieken - niet elke wordt door elke lezer fijn bevonden - om emotie over te brengen. In jouw verhaal hier, vind ik het goed geschreven, maar ik begrijp niks.

Doe moeite om tenminste wat hints te geven aan de lezer waar het over gaat.

(misschien terug ben ik te werelds, en ligt het aan mij... edoch wil ik je dit graag vertellen)

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi, aangrijpend verhaal, Martine.
Ook van mij krijg je het te horen: zorg voor een fatsoenlijke alinea-indeling.

Dat het verloren voorwerp niet benoemd wordt, stoort mij allerminst. Het zal wel een armband of een halsketting zijn, maar daar gaat het niet om: het is in de eerste plaats een tastbare, dierbare herinnering aan een overleden moeder.

Fijn dat je zo hoopvol eindigt. Ik wil graag geloven dat het gevonden wordt, al is het niet uit te sluiten dat het een blikje is.

Lid sinds

3 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Dankjewel voor alle reacties🙂

Alinea’s had ik er niet ingezet omdat die hier vaak een witte regel worden, wat ik niet mooi vind. Maar zo’n blok tekst is nog storender, dus heb ik het toch maar veranderd. Opvallend dat de één het niet noemen van het voorwerp vervelend vindt en de ander het niet uitmaakt. Iets om over na te denken.

@Fief ik heb de “haren” en “het mijne” veranderd, ik was al aan het twijfelen

@TonyCoppo sorry, ik zal een volgende keer proberen wat meer aanwijzingen rond te strooien😬

@Musonius een blikje valt niet uit te sluiten, maar ik blijf hoopvol

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Martine, het ziet er zo al veel beter uit. Met shift+enter kom je op een nieuwe regel. Met alleen enter krijg je inderdaad witregels. 

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Martine,

Ik vind de sfeer van je verhaal erg mooi en aangrijpend. Dat heb je goed weten neer te zetten. Ik denk wel dat het geheimhouden van het voorwerp een beetje zijn doel voorbij gaat. Voor mij staat de relatie tussen de hp en haar moeder op de voorgrond. Het voorwerp probeer je neer te zetten als iets geheims maar het belangrijkste ervan; namelijk dat het voor de hp de band met moeder symboliseert geef je de lezer wel. Het heeft dan, wat mij betreft, weinig toegevoegde waarde om nog mysterieus te doen over het onderwerp.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Martine. Intens verhaal, de emoties breng je goed over. Witruimte tussen de alinea's kan het geheel een stuk toegankelijker maken. Soms komt je verhaal niet helemaal realistisch over - de ene keer zak je weg in de modder, dan weer in het zoute water. Maar daar kan je weer niks zien schitteren.

Af en toe een bijvoeglijk naamwoord weg kan geen kwaad. Maar als je intens wilt schrijven hoef je echt niet alle bijvoeglijke en bijwoordelijke naamwoorden te schrappen. Het draait meer om logica: als de wind aan je haren trekt is'ie sowieso al hard, knieen die voelen als alof er schuurpapier overheen gaat - eerder alsof je over schuurpapier kruipt. (Kruip je trouwens? Elders zakken je voeten steeds verder weg).

Met name richting het slot wordt het verhaal wat ongerijmder. Uitgestrooide as die wegzakt in drijfzand, een stomme sluiting die losraakt als je wegzakt tussen de palen (tip: misschien kun je ergens eerder "kettinkje" opnemen, bijvoorbeeld "Dit kettinkje is het laatste wat ik van haar had" - stoort niet en verheldert wel.)

Overigens: bij "Dit was haar favoriete plek en daardoor ook het mijne" ben je op het verkeerde been gezet. Het moet wel degelijk "de mijne" zijn. "De mijne" slaat niet terug op het strand, maar op de plek. Het is een verkorte formulering voor "en daardoor is het ook mijn favoriete plek". 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Overigens: bij "Dit was haar favoriete plek en daardoor ook het mijne" ben je op het verkeerde been gezet. Het moet wel degelijk "de mijne" zijn. "De mijne" slaat niet terug op het strand, maar op de plek. Het is een verkorte formulering voor "en daardoor is het ook mijn favoriete plek". 

Martine, ik vrees dat Bob gelijk heeft. Excuses. 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Martine, je verhaal over het gemis van een dierbare maakt indruk, ik heb het graag gelezen. Je kreeg al goede adviezen van collega-forumleden, ik heb daar weinig aan toe te voegen. 

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Martine, verander de titel in 'De verloren armband (of ketting)', dan ben je van het gezeur af. Blijkbaar leidt het sommige lezers af van waar het werkelijk om gaat, maar om het nu ergens in de tekst te friemelen, dat zou geforceerd aandoen.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Martine

Ik heb dit graag gelezen, want wat je wilde uitdrukken, wanhoop en verlies, komt erg goed naar voren.

Coach Johanna