Ondanks haar leeftijd douchte Jill nog dagelijks steenkoud. Beauty comes at a cost. Ze rende 's avonds graag een blokje om en dan was het handig, een extra badkamer op kantoor. Nergens in DC heb je zoveel privacy als in dit achterkamertje, dacht ze vergenoegd. Het speet haar geen tel dat ze het had laten ombouwen tot inloopdouche. Ze inspecteerde minutieus haar nog altijd goddelijke lichaam. Heel even stond ze weer op Woodstock. Het overkwam haar de laatste tijd vaker. Ze begreep het wel. Zo vrij als toen was ze daarna nooit meer geweest. En nu woonde ze in het grootste glazen huis ter wereld, al leek het vanbuiten wit, maagdelijk wit. 

Een bescheiden roffel op de deur rukte haar uit haar idylle. Snel schoot ze een badjas en slippers aan. 'Ja?'
'Mevrouw, de loodgieter liet weten dat deze eerst nog in het kamertje stond.'
Ze bekeek het gevaarte. Ruw pallethout, inderhaast dichtgetimmerd. 'Dank je, Julian. Ik geef het wel aan Melania door. Zet daar maar neer.'
Julian knikte, manoeuvreerde de kist behoedzaam naar binnen en sloot de deur bij vertrek. Gelukkig had ze bijna al haar vertrouwde huispersoneel kunnen meenemen. Toch vergrendelde ze de deur. 

Meer uit irritatie dan uit nieuwsgierigheid morrelde ze een beetje aan de naden. Met die woorden zou ze achteraf vergoelijken dat ze de haakjes had ontdekt waarmee alle wanden onderling verbonden waren en die ze nogal makkelijk los kreeg. In eerste instantie leek het een doorsnee passpiegel, zij het een beetje royaal. Een meter of twee hoog en minstens anderhalve meter breed – typisch Trump; ze kon de ondeugende gedachte niet onderdrukken. Evenmin trouwens de verleiding om haar jas weer van haar schouders te laten glijden, haar slippers uit te schoppen en er in volle glorie voor te poseren. Eens een model, altijd een model, en ze was sowieso in de stemming.

Aan de zijkant van het ding zat een rijtje knoppen. Ze probeerde de bovenste uit, waarom niet, in de beslotenheid van haar privédomein was ze onverwacht weer helemaal achttien. En tot haar stomme verbazing zag ze in de spiegel haar achttienjarige ik lijfelijk staan, alsof de klok was teruggedraaid. Het perfecte modellenlijf benam haar de adem. De kaarsrechte benen, de platte buik, zelfs het gladgeschoren schaamhaar. Ze probeerde een dansje van toen, krakkemikkig, maar het zag er vloeiend uit. Half in paniek stapte ze op de spiegel af en drukte ze op 'Off.' Nu was alles weer normaal. 

Ze bekeek zichzelf, maar vertrouwde haar eigen ogen niet meer. Waar lag nou haar badjas? Het stak haar nu al, het verval, na één korte sessie tegenover dit perverse wonder van techniek. Ze riep zichzelf tot de orde. Nu al spiegelde ze zich aan een leugen. De ideaalbeelden in de media waren hierbij kinderspel. Ze moest er niet aan denken hoe het je verging als je aan hieraan gewend of zelfs verslaafd raakte. Maar daar hoefde ze ook niet aan te denken. Ze had het de afgelopen vier jaar meegemaakt. Geen wonder dat Don hem verstopt had in de oostvleugel van het huis. Geen wonder dat de spiegel dus niet op Melania's inventarislijst terecht was gekomen. Hoe lang zou het haar nog lukken om zelf het gewicht van haar ouderdom te torsen? Maar nee, ze moest echt wijzer zijn.