#337 Liefde op het eerste gezicht

De glooiende heuvels, zo misselijkmakend groen. De krijtrotsen, zo dreigend. Het maakte me bedroefd. Ik wilde drijven op een luchtbed in de warme zon, wat drinken op een van de vele terrasjes in Spanje, naar clubs gaan om zo dronken te worden dat ik de volgende dag alleen nog de schoonheid van de vorige ochtend en middag zou herinneren. Maar nee, mijn ouders moesten zo nodig naar Engeland gaan, het land waar het nog vaker regent dan waar ik vandaan kom. Ik droomde elke avond over palmbomen, hagelwitte stranden, smaragdblauwe wateren, mooie meisjes en de felle zon die je in één middagje zo laat kleuren dat je huid als mahonie word. Elke ochtend ontwaakte ik in Folkestone met het besef dat alleen de nacht mij gelukkiger maakte.

Op de laatste dag van mijn vakantie werd ik plotseling verliefd op een Brits meisje. De taalbarrière was een grote belemmering, maar toch wist ik haar hart te veroveren. ‘This is love on first face,’ heb ik haar gezegd. Ze begreep die zin niet, maar dat maakte niets uit want ze was toen al van mij. Zelfs mijn onnozelheid en onkundigheid konden geen einde maken aan onze vurige liefde. Ik heb haar verteld dat te midden van deze lelijkheid en treurigheid haar schoonheid een verademing was. Haar ogen hadden de prachtige kleur van de Middellandse Zee en daarom zei ik dat haar lichtblauwe ogen niet op deze plek paste – In Engeland – waar de zee niet meer was dan een grijze, grauwe kolkende massa water.

Ze vroeg waarom ik de rest van Engeland ook niet mooi vond. Ik wist het niet. Ik dacht dat het misschien aan de kou lag of aan de zware wolken die mij zo neerslachtig stemden. ‘Geef mij maar Frankrijk of Spanje,’ zei ik en daarna vroeg ik: ‘Ga je volgend jaar mee naar de Costa Del Sol?’ waarop haar ogen zo begonnen te stralen dat ik besefte dat zelfs de Middellandse Zee niet aan haar kon tippen.
Ineens maakte het me niet meer uit waar ik volgend jaar op vakantie zou gaan zolang het samen met haar zou zijn.