#337 - Punching a bad figure.

Een slecht figuur slaan, aha, het kwartje moest even vallen. Hij slaat op de foto omdat hij er niet tevreden mee is en er een slecht figuur mee zou slaan. Heb ik dat zo goed begrepen? Ik snap de grap ook niet.
Verder wel goed geschreven.

Hoi Tony, 

Ik weet absoluut niets van de werking van een doka, maar je laat dat proces erg interessant klinken! Je laat je hoofdpersonage verschillende zintuigen gebruiken en het ook ter plekke ontdekken, waardoor ik als lezer ook nieuwsgierig wordt. Als ik lees hoe spannend het kan zijn om de negatieven goed te ontwikkelen, begrijp ik waarom de vader uiteindelijk een slecht figuur slaat. Heel mooi gevonden en mooi uitgewerkt. Vooral de laatste zin vind ik mooi: je gebruikt 'een slecht figuur slaan' op meerdere manieren. 

Goed gedaan!

Groetjes, 

Nadine

Hoi Tony, een mooie invulling. Graag gelezen. Ik twijfel of de titel niet beter "punching a bad figure" zou moeten zijn. Voor de dubbelzinnigheid slaat hij namelijk niet alleen een afbeelding.

Hallo Tony, met plezier gelezen. Was weer helemaal terug in mijn eigen doka. Jouw vaders fotopraktijk week wat af van de mijne: mijn negatieven gingen altijd in het absolute duister in een tankje, maar ik dee dan ook kleinbeeld panchromatische films. Dat rode lampje maakt de belevenis een stuk spannender. De grommende vergroter vind ik een tikje over de top - ik zou daar eerder een "lijkt dreigend naar me te grommen" verwachten, maar hey, who am I, om in de stijl van de opdracht te blijven.

Misschien moet je nog even naar de finale kijken - gaat het om één mislukte afdruk of om een hele verpeste rol? Wat mept hij precies van het rek, wat stampt hij de grond in?

En ik sluit me aan bij @Fief wat de titel betreft. 

Ik vind hem leuk, goed en levendig geschreven. Mooi gedaan. 

@fief ik heb jouw suggestie qua titel aangepast. Je hebt gelijk, slechter engels en toepasselijker zo

Altijd spannend, zo'n dark room!

@Musonius: geniaal! Dat ik daar niet aan gedacht heb zeg! Voor de eerste keer met mijn pa naar de dark room.

Hey Tony, gaaf verhaal. Superleuk gevonden en leuk opgebouwd naar de clou.

Qua stijl, ik ben nooit zo'n fan van overdadig veel bijvoeglijke naamwoorden maar je doet het in elk geval consequent. Soms krijg je daardoor wat overlap in de tekst: doorgedraaide gek, uitzinnig schreeuwend klopt en mept hij ze woedend, jonge adem bijvoorbeeld komen wat dubbelop over.

@Vincent: goed punt, en ook een werkpuntje. 

'Jonge adem' was omdat ik wou duiden dat ik toen nog jong was (yes mijn vader was een fotograaf) (zonder er veel andere woorden aan te wijden)

Re jouw andere opmerkingen ben je zeker juist in (of correct in), ik ga er volgende keren op letten wat minder bijvoeglijk te doen... al is dat wel wat ik toegenegen ben. Of misschien is het mijn kleinburgelijke opvoeding. Ik ben erg bijvoeglijk denkt mijn ingedeukte, altijd twijfelende zelf.

Dubbelop is overbodig, dus dank zoveel voor je tips! Alsook dank voor het compliment.

Over die bijvoeglijke naamwoorden: Als lezer heb ik daar een dubbelzinnig gevoel bij. Hier stoorde het me eigenlijk niet. Maar er zijn verhalen waarbij ze in mijn gezicht blijven slaan. Ik weet nooit zo goed wat dan de voorwaarden zijn. Herkenbaar voor iemand?

Over het verhaal: Ik vind het een mooi sfeervol verhaal. Een donkere kamer voor een kind versus een donkere kamer voor een volwassene met een doel. Dreigend in verhouding tot prettig.

@Madrid @Vincent: ik nam de oefening ter harte. Ik probeerde alle 'bijvoegselijkheden' te schrappen die niet essentieel zijn. Wat denk je? Is het een sterkere tekst of toch wel armer? De waarheid ligt waarschijnlijk in het midden? Het leest alleszins een heel stuk makkelijker, dat dan weer wel.

---

Hij houdt van de kille kamer in de kelder. Ik ben er bang voor. Urenlang mengt hij stinkende chemicaliën in bassins. Hij noemt ze zijn 'badjes'. Azijngeur prikkelt mijn neus en doet het ontbijt oprispen. Ik boer luid en pardonneer me snel. Hij heeft zijn laboratoriumjas aan. De jas herinnert me aan pijn die kan komen zoals bij de tandarts die mij prikt met spuiten.

Zijn vergroter is groot en gromt naar mij. Een rood lampje verlicht de doka net genoeg om mijn vaders handen in latex handschoenen te zien duiken. 

“Nu ontwikkel ik de negatieven, jongen” 

Hij lacht er om. Ik begrijp niet waar de grap zich verschuilt maar lach mee. De ontwikkelaar ontwikkelt omgekeerden? Met zijn afstrijktang vist hij de negatieven uit het bad en hangt ze aan het druiprek. Ik weet dat het nu wachten is.

Aan de compositie van de beelden kan hij niets meer doen. Zijn acties zullen wel de intensiteit bepalen. Hij kan enkel de kleuren laten schijnen als een schilder met vernis. Hij kan enkel bijsturen als een schipper met zijn roer in een storm. De vergroter schijnt door het negatief een gebundeld licht als een bliksemschicht in slow motion. Mijn vader weet hoe lang.

De kamerlamp knipt aan. De donkere kamer is weer kamer. Geconcentreerd bestudeert hij het resultaat met een loupe. Ik houd mijn jonge adem in. In mijn stilte voel ik zijn verwachting.

Als een gek slaan zijn vuisten op de foto's. Schreeuwend klopt en mept hij ze van het rek, op de vloer. Vloekend laat hij zijn zolen ze vernielen. De fotograaf heeft veroordeeld.

“Het was ne slechten! Verdomme!”

Mijn vader slaat niet vaak een slecht figuur.

Dit leest veel strakker. Ik vind het, maar dat is persoonlijk, een verbetering.

Hey Tony,

Ja, ik weet ook niet hoe serieus je mijn feedback moet nemen; ik ben tenslotte geen pro op dit gebied (en Nadine zei er niets over, dus haar is het waarschijnlijk niet opgevallen). Er zijn in de historie van de literatuur veel schrijvers geweest die een overdaad aan bijvoeglijke naamwoorden gebruikten en er wereldberoemd mee zijn geworden. Ik weet van mezelf dat wanneer ik ze veel gebruik ik meestal een beetje verzuip in compleet willen zijn. Volgens mij is het altijd goed als de lezer zelf ook nog een beetje zijn grijze massa mag laten werken. Ken je Markus Zusak? Onder andere bekend van De Boekendief en De Boodschapper. Hij heeft bijvoorbeeld een stijl waarbij hij korte compacte zinnen gebruikt en op de een of andere manier zijn zijn verhalen superbeeldend.

Het was niet echt m'n bedoeling om je je hele verhaal te laten redigeren. Het viel me op en ik vroeg me af of je het bewust deed, of wat er dan achter zit. :)

Hoi Tony,

Wat ik al zei. In dit verhaal stoorde het gebruik van bijvoeglijke naamwoorden mij niet. Het leek passend. De tweede versie is wel strakker. En dat misstaat ook niet.

Het zou kunnen zijn dat jouw schrijfstijl het uitnodigt om ze te gebruiken. Ik zal er eens opletten de komende weken.

Welke versie vind jij het meest prettig lezen?

@Tony - hieronder een verhaaltje wat ik ooit schreef. Destijds probeerde ik zo min mogelijk bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken, want ik had ook vaak (heul erg vaak) de suggestie gekregen om ze minder te gebruiken destijds.
 

Ik probeerde dus een kil verhaal te schrijven en de opdracht voor mezelf was toen om er geen een te gebruiken. 

Toch staan er een aantal bijvoeglijke naamwoorden in, omdat ik vond dat het er echt beter van werd. Als ik het nu teruglees had ik er nog een aantal kunnen vermijden. Ik heb dus nog steeds een complexe relatie met bijvoeglijke naamwoorden 🙂. Er zit een stemmetje in mijn hoofd die er altijd voor waarschuwt.

Billy-Bob

Heden:

Billy-Bob ligt vastgeketend op een bank. Billy-Bob krijgt een spuitje vandaag. Hij heeft een bijzonder groot publiek.

Vijftien jaar eerder:

Billy-Bob voelde zich niet lekker. Hij was ontslagen. Ondanks de vele sollicitaties die hij verstuurde, lukte het niet om werk te vinden. Billy-Bob had geen geld meer en kon geen eten kopen voor zijn gezin. Zijn vrouw was er al snel vandoor gegaan samen met zijn twee kinderen. Naar zijn beste vriend.

Billy-Bob begon met het spelen van gewelddadige spelletjes. Met andere mensen welteverstaan.

Het begon in Reno. Billy-Bob had een man neergeschoten. Gewoon om hem te zien dood gaan. Het had langer geduurd dan hij had verwacht. Een paar uur. Hij was gaan zitten en had er naar gekeken. Wat Billy-Bob niet had verwacht, was dat hij betrapt zou kunnen worden. Toen de sheriff vanuit het niets was komen opdagen, twijfelde hij geen moment. Billy-Bob schoot de sheriff ook neer. Drie schoten. Een kogel in zijn linker- en rechterknie en eentje in zijn buik.

Gewoon om iets te proberen.

Hij besloot om de lichamen te bewaren. Het leek Billy-Bob wel interessant om het rottingsproces van een lichaam te bestuderen. Na twee dagen stonken de lichamen als de hel. Tijd voor nieuwe lichamen.
Getriggerd door het besef dat Billy-Bob voor God kon spelen, pakte hij zijn schamele bezittingen bij elkaar en vertrok. Na een drie jaar durende trip van moord en doodslag begon Billy-Bob te twijfelen aan de manier waarop hij zijn leven had ingericht.

Twaalf jaar van nu:

Het moest anders. Hij raakte steeds benauwder.

Billy-Bob ging naar de dokter. Hij vertelde tegen de dokter dat hij zich niet zo goed voelde. Dat hij voortdurend zieke dromen had. Dromen over het vermoorden van mensen. De dokter was druk. De dokter had geen tijd voor Billy-Bob. Bovendien had hij geen ziektekostenverzekering. De dokter vertelde hem dat het de beste mensen overkwam. Het gevoel van leegheid bleek iets voor luie en ongemotiveerde mensen. Billy-Bob moest maar eens werk zoeken en zichzelf een beetje vermaken. Iets bijdragen aan de maatschappij.

Billy-Bob voelde zich onbegrepen. Hij wilde de dokter iets aandoen.

De dokter speelde golf in zijn vrije tijd. Bij een chique golfclub. Het soort club waar mensen als Billy-Bob niet welkom waren. Hooguit om drankjes in te schenken of het gras te maaien.
Op een mooie zondagmiddag besloot Billy-Bob dat het tijd was om een bezoekje te brengen aan de golfclub.

Iedereen ging kapot. Behalve het camerasysteem.

@Vincent: Ik vond en vind het een waardige feedback die ik ter harte neem. Ik las Markus' De boodschapper een lange tijd terug en denk me te herinneren dat het een vlot lezend boek was. Ik moet het eens teruglezen. Dank voor de tip!

Vooral jouw opmerking over het dubbelop zijn, vond ik zeer terecht en dacht eens proberen volledig door te drijven. Ik herlas ook andere kortverhaaltjes die ik de laatste weken schreef, en daar had ik er toch minder last van.

@Madrid: ik vind eigenlijk beide versies geniaal :) De herschreven versie leest vlotter en makkelijker maar komt wat 'jeugdiger' over. Ik denk dat het een goede praktijk is om zeer bewust om te gaan, zo is het voor de lezer ook duidelijk dat als het zover is, dat het bedoeld is.

@Madrid: goed verhaal - herhaal je Billy-Bob bewust zoveel ipv wat meer 'hij' te gebruiken? De kinderlijk simpele zinnetjes maken het inderdaad kil, ik denk dat het nog extremer kan. (en dat je er inderdaad nog kan weghalen)

Interessant!

Hoi Tony,

Leuk verhaal over vader en zoon in de doka. Nooit geweten dat de emoties daar zo hoog oplopen.

@Jurrit: met een vader en zoon is het altijd gespannen. Dank!

@Tony, dat was inderdaad een bewuste herhaling.

Hij kan enkel de kleuren laten schijnen als een schilder met vernis. Hij kan enkel bijsturen als een schipper met zijn roer in een storm. 

Genoten van je verhaal. Ben benieuwd naar de volgende! 

Tx Dekmantel! Ik was best trots over die twee zinnetjes!