#336 Verdwaald

Sorry bobcam. Ik ging niet reageren maar vind jouw verhaal een reactie waard. Al was het maar om anderen aan te sporen.

Ik voel het niet. Je maakt mij als lezer 'ambetant' met de letter J die niet uitkomt. Al is het een geheim dat ik niet mag weten. Dat maakt me kwaad. Als je me hints zou geven, zou ik het je vergeven... Maar ik zie ze - misschien door mijn beperkte kennis - niet.

Ik begrijp ook de zoektocht maar half. Het lijkt alsof jij als schrijver zelf niet helemaal weet waartoe het dient. Dat hoeft niet maar maakt het moeilijker. Je kan dit oplossen door meer te beschrijven wat je voelt, of waarom je iets doet, of zelfs door mysterie in te roepen.

In jouw cursief slot excuseer je je voor de lengte. Als je groots bent, excuseer je je niet. Als je lang loopt is het een verdienste. Als je de limieten niet respecteert, is het rebellie.

Dank je, @TonyCoppo, dat je mijn verhaal een reactie waard vindt. Ik ben liever rebel dan ambetanterik, dus toelichting is op zijn plaats. Het was een ingeving die ik op niks af volgde - een verhaal over iemand die al zijn vijanden als vrienden zag, en dat op een beroerde manier afliep. Deze episode is geleend van de auteurs Marcus (1), Mattheus (4) en Lucas (4): zie onder "verzoeking" en "woestijn". De hoofdpersoon van hun verhalen kan, ontdaan van alle franje, een interessante romanfiguur opleveren. Het is niet mijn verhaal, maar zijn (Zijn?) verhaal - zie intro en aanhalingstekens. J is niet Joure, maar Jeruzalem - zo'n 3000 km verderop in zuidoostelijke richting.

(p.s. mijn nick is Bobcom. Ik heb geen webcam)

Hoi Bob, ik vind het prachtig geschreven. Het zou zo een passage uit een groter geheel kunnen zijn. Maar ook ik vond het eerder een raadsel dan dat ik zag waar het over ging, zeker met alleen letters als gegeven (J, M, M en L). Hoewel ik (na de uitleg) wel enkele aanknopingspunten herken, kan ik er nog niet echt chocola van maken en religieuze teksten zijn aan mij helaas niet besteed. Misschien ben ik daar wel in verdwaald.
Ik sluit me bij Tony aan wat betreft de cursieve tekst, het doet je verhaal te niet. De letters zouden aanknopingspunten moeten zijn, maar als je daar niet bekend mee bent, zeggen ze helemaal niets.

Ik vind het een interessant verhaal. Onlangs las ik een boekje over het verhaal van Job. Heel helder geschreven voor verwende (jonge) mensen als ik. Ik meen iets te herkennen. Niet zo zeer over het verhaal. Meer de manier van denken/overwegen. Graag gelezen. 

Ik begreep het wel meteen, maar wellicht beschik ik over de nodige bagage.
Leuk idee, maar het blijft daar een beetje in hangen, want je doet er niet veel spannends mee.
Het verslag van JC zou in zijn geheel tussen aanhalingstekens moeten staan (en niet elke alinea), maar in dit geval zou ik ervoor kiezen het verslag schuin af te drukken, of de inleiding, zodat er typografisch een onderscheid gemaakt wordt.

Hallo @Fief, dank voor het compliment. Ik heb me duidelijk verkeken op wat er nog overeind staat van de fundamenten van onze Joods-Christelijke beschaving. Het verhaal van de verzoeking in de woestijn is overal in mozaieken, fresco's, schilderijen en etsen te vinden, en de film "The first temptation of Christ" veroorzaakte een heuse Netflix-rel. Maar goed, de gebroeders Grimm zijn als auteurs beter bekend dan de evangelisten, dus mijn letterleads en cursiefjes waren overbodig en nutteloos. 

@Madrid; de communicatie tussen god en de duivel vormt altijd een bron van inspiratie en vertier, omdat die je noopt je verpersoonlijking van goed en kwaad onder de loep te leggen. Maar dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen.

@Musonius:ik begrijp je reactie, maar zoveel spannends valt er m.i. met het kwaad niet te doen. De filosoof Hannah Arendt (hier ook elders genoemd) had het over de banaliteit van het kwaad, en dat is ongeveer het meest spannende wat je kunt ontdekken. Wat betreft je typografische opmerkingen: het verhaal van JC cursiveren was misschien duidelijker geweest, de aanhalingstekens heb ik bewust per alinea herhaald, als alternatief voor die cursivering. Alleen aanhalingstekens aan het begin en eind van JC's story vind ik niet genoeg, ik aarzel dus nog tussen helemaal cursiveren of aanhalingstekens telkens terug laten komen. Poll?

Hoi Bobcom,

Leuk om een Bijbelse passage op een andere manier vorm te geven, origineel! Ik vond het mooi omschreven, al had ik aan het eind nog wel de vraag wat ik nu precies gelezen hebt. Het boeit, het roept vragen op maar het beantwoordt ze niet echt. Misschien is 40 dagen iets teveel om in zo'n beperkt aantal woorden neer te zetten.

Hallo Vincent,

Dank voor je begrip. 40 Dagen in 500 woorden komt neer op 8 woorden per dag, dus het is inderdaad een beetje veel gevraagd om alles te vertellen. Bovendien: de woestijnpatrouille snapte het ook niet, dus je bent in goed gezelschap;-). Ik vind een verhaal dat vragen open laat leuker dan een verhaal dat alle antwoorden paraat heeft. Op die manier kan iedereen weer zijn eigen verhaal van het verhaal maken.

Bobcom, met 'iets spannends doen' bedoelde ik niet de inhoud van je verhaal, al kan daar ook best wat aan veranderen; het gaat hier om een hoofdpersoon die op het belangrijkste keerpunt in zijn leven staat en die door de duivel flink uitgedaagd wordt.
Wat ik bedoelde is dat je gebruik maakt van een bekend (blijkbaar minder bekend dan ik dacht) Bijbelverhaal, zonder er veel mee te doen; je vertelt het een beetje na. In het verleden heb ik eens op een cabaretwerkplaats het sprookje Roodkapje verteld in Polygoonjournaalstijl en dat leverde een komisch resultaat op. Zou jij je verhaal in een vorm gieten die niet bij het verhaal past, of als je de hoofdpersoon liet spreken als een politicus, vakbondsleider of bondscoach, dan kan het spannend worden. 
Ben ik zo duidelijker?

Musonius, ik snap (nu) wat je bedoelde, maar dat bedoelde ik niet. Zit er volgens mij in het kader van de "opdracht" ook niet in. Het uitgangspunt is vlakgezegd om een onaardig persoon aardig te maken. Ik heb een alter ego van iemand als mikpunt gekozen, die je JC zou kunnen noemen. Wat hem toen in de woestijn echt overkomen is weet natuurlijk niemand, ondanks de uitgebreide verhalen van de heren M, M en L. Het zou hetzelfde kunnen zijn wat er met een willekeurige gestresste stadbewoner gebeurt als'ie op een hongertrip de woestijn in gaat en veertig dagen loopt te malen: hij kan of de duivel tegenkomen of vrede sluiten met het beest in hemzelf. Het verslag van de woestijnpatrouille geeft geen uitsluitsel, dus de lezer mag het zelf bedenken.

En verder had ik gewoon zin om een verhaaltje te schrijven.

Je bent geslaagd om het oordeel van de schrijver niet door te laten klinken in je schrijfstem, wat mijn bedoeling was van deze oefening. Het levert een interessante personage op die nog beter tot zijn recht zou komen in een nog langer stuk. Je had ook kunnen kiezen voor een fragment maar wilde meer van de tijdspanne tonen. Dit heeft consequenties voor tell en show. Je wordt genoopt tot meer samenvatten. Ik vind het resultaat intrigerend. Ik begreep wel dat er iets onder deze personage ligt dat broedt en had verder willen lezen wanneer dit tot conflict leidt.

Ha Bobcom, ik ben een beetje aan het bijlezen en stuit ineens op deze. Heel leuk om een enigmatisch verhaal waarmee ik als kind ben doodgestenigd zo in de eerste persoon tegen te komen. Je laat de religieuze herkomst in de loop van het verhaal pas doorschemeren: die techniek brengt het dichtbij de lezer. Mooi idee dat de hp zelfs die helse vijand liefheeft. Dat lijkt me een behoorlijk zielsconflict.

Hallo Kruidnagel, blij te horen dat je de steniging overleefd hebt. Ik weet niet of in mijn hoofdpersoon een zielsconflicht leeft: dat ligt bij de lezer.
Wie uitgaat van de bijbelpassages waar het verhaaltje aan zou kunnen doen denken vraagt zich af of bij de hoofdpersoon daarvan een zielsconflict heft gespeeld, of dat hij alleen maar een lotsbestemming uitvoerde. Op basis van het antwoord op die vraag zijn hele geloofsgemeenschappen ontstaan of uitgeroeid.
Wie het verhaal leest als het verslag van een ingezetene uit J. die tijdens een dwaaltocht last krijgt van hongerhallucinaties zal blij zijn dat de patrouille hem gevonden heeft, zich afvragen wat er eigenlijk is gebeurd en heel misschien een aantal maaltijden laten staan ter verruiming van de geest.
Een verhaal is  een kapstok voor de lezer om zijn fantasie aan op te hangen, en schrijven is niets anders dan kapstokken maken. De een slaat een stel spijkers in de muur, de ander is pas tevreden met een Mechels meubel vol koperen haken en houtsnijwerk. 

Zomaar wat losse flodders kort voor de vrijmibo zonder drank en collega's.

Ik duid het verhaal, omdat ik nu eenmaal niet anders kan,¹ voor de vuist weg even theologisch van de kouwe grond en dan doet je slotzin me denken aan de hel (no offense).²

Je slotconclusie lijkt me tevens een adequate beschrijving van het eeuwige onbegrip tussen rekkelijken en preciezen. Veel moord en doodslag inderdaad (overigens niet alleen religieus gemotiveerd).

Behulpzame metafoor trouwens, dat meubilair. Je verhaal is alweer een stuk Mechelser (waarom denk ik nu aan een hond?) dan de doorgaans karige evangeliën, en de verbanden daarmee zijn meer dan evident. Maar inderdaad, de tekst is autonoom et cetera, dus oprecht dank voor de vervreemding ten opzichte van dat rijke erfgoed waarmee ik ben opgezadeld.

Goed weekend!

_{^1. Of ik de steniging overleefd heb, daar ben ik nog niet uit. Sinds ik schrijf, onderzoek en verleg ik de grenzen van cognitieve dissonantie, een mer à boire – maar ja, wie schippert daar feitelijk nooit?}

_{^2. De vraag of daar ooit iemand, inclusief Le satan, komt of zelfs (voor altijd) blijft, met het oog op vele aberraties if yes (ondenkbaar hardvochtig) en if no (de theodicee) verhit in elk geval de gemoederen. Maar laten we het luchtig houden.}

Grappig (o, dit lijkt mijn stopwoordje te worden): ik las wat van mezelf terug hier en vond deze. Ook Bijbelverhalistisch ingestoken.

Tja, het bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan. Stof tot nadenken, ik moet er mijn apostolische who is who bij halen. Maar graag gelezen.