Opdracht #335 - Happy place - Voorbij bindingsangst

De schuifdeur gleed nagenoeg geruisloos open. Ik stapte volgzaam binnen en schreed over het kersenrode vloerlint. Het leek me ongepast er op te stappen. De tatamivloer kraakte zachtjes bij het neerkomen van mijn blote voeten. Zodra ik binnen was, streelde een subtiele houtgeur met een ondertoon van kruidnagel mijn wangen. Het was een warm aroma dat ik hier niet meteen verwacht had. Het deed me eerder denken aan majestueuze feestelijkheden en ceremonies bij maharadja’s of sjeiks. Niet dat ik daar ooit te gast was. Nee, dit was simpelweg het eerste beeld dat het delicate parfum bij me opriep terwijl het danste langs mijn neusvleugels: kostbaar, buitengewoon en oud.

Achter me liet de gastvrouw het houten rasterwerk terug dicht glijden. De vierhoekige ruimte was nu voor ons alleen. De kamer werd louter verlicht met kaarsen en olielantaarns met ijzeren of houten frames. Een getemperd licht, maar het was genereus en passend voor de ruimte. Ik had natuurportretten zoals landschappen van bergen, vulkanen, bossen of kersenbloesems ingecalculeerd, of fabeldieren zoals draken met drie tenen, maar de wanden waren effen. De ruimte was sereen. Het licht weerkaatste teder op de effen, papieren scheidingswanden en bezorgde diepte op de met zwarte lak afgewerkte boorden.

In het midden van het vertrek hing aan het plafond een grote, lange bamboepaal, geknoopt aan twee stevige touwen, als prelude op wat komen zou. Ik beet op mijn lip en proefde de lippenstift. Ik slikte de anticipatie nog even in. Mijn kamergenote verzocht me te knielen en ik gehoorzaamde gewillig. Ze vroeg me of ik een voorkeur had voor hennep- of nylontouw. Alhoewel het zachtere nylontouw verleidelijk rood was, koos ik voor het natuurlijke hennep. Ik wil bij het hangen in een web van touw niet het gevoel krijgen dat ik los kan glijden…

De touwkunstenares liet weten dat ze eerst een borst- en heuppatroon zou zetten. Het touw prikkelde even toen het me kuste. Het kriebelende gevoel ging snel weg en maakte na de initiële nervositeit plaats voor prettig aanvoelende rust. Het ritmische binden van de knopen kraakte minzaam in mijn oren. De beheerste ademhaling van bindster en gebondene, en de zacht ritselende fluisteringen van het touw, waren de enige geluiden binnen een heelal van overgave. De knellingen zaten strak, pijnlijk maar niet bovenmatig. Ik werd gehesen en voelde de adrenaline gestaag aanwassen. Fysiek was ik gebonden. Emotioneel stond ik op het punt me helemaal te laten gaan.