De zolderkamer is gevuld met een glinsterende hoeveelheid alwetend stof. Nadia haar roodomrande ogen getuigen van een in de kiem gesmoorde ontluikende liefde. Daar op dat moment beloofden we elkaar nooit of te nimmer ons hart open te stellen voor welke jongen dan ook.

Ik geloofde alles wat ze zei en proefde haar bittere pijn terwijl ik al bijtend op mijn lip luisterde naar haar verdriet. Het ontembare hart wordt gevormd door hoogtes en vooral dieptes die ons de controle laten verliezen. In elkaars armen huilden we ons gekwetste ego weg. Samen vielen we in slaap op die vloer onder het wakende oog van de volle maan.

Jaren geleden al was Nadia verhuisd. De brieven hadden onze onzichtbare brug ook niet in stand kunnen houden. Jarenlang bleef mijn hart veilig opgeborgen tussen het glinsterende stof op zolder. Vriendinnen en klasgenoten passeerden met hun hart in hun handen alsof ze er mee op de markt stonden. Telkens zag ik ze de brokstukken terug bij elkaar zoeken. Ik voelde me wijs, ik had al lang geleden mijn les geleerd, mijn hart was nog heel! Ik geloofde niet in liefde, dat maakte me sterk en onafhankelijk.

Zij is het, opeens word ik me bewust van mijn hartslag, die me oorverdovend veroordeelt. Ze kijkt mijn kant op, automatisch sla ik mijn ogen neer en kijk naar mijn voeten. Ik had niet verwacht Nadia hier tegen te komen, midden op het plein 10 minuten voordat we het nieuwe jaar zouden verwelkomen. Ik zie haar een jongeman in de armen vliegen en om 12 uur kussen ze hevig. Een rilling gaat door me heen, zij heeft zich dus niet aan onze belofte gehouden. Haar ogen zoeken me weer, maar ik draai me om en loop weg. Ik wil niet met haar praten, ik begrijp niks van de gevoelens die door me heen gaan. We hebben elkaar tenslotte al jaren niet meer gesproken. Waarom voel ik me dan zo, zo boos of is het verdriet?

Met mijn hoofd onder de dekens haal ik me de avond voor ogen en herbeleef hem. Ik weet met mezelf geen blijf. Met tranen in mijn ogen val ik in slaap. Ik droom, ik droom over die kus.