Nee, beste Tony, dit is geen liefde, dit is wellust. 

Hoi Tony, een verboden liefde zie ik er ook niet in. Een ongewone liefde wel. Ieder zijn ding denk ik dan maar. Zolang het met wederzijds goedkeuren gebeurt. Niet geheel mijn soort tekst  maar over smaak valt niet te twisten.

Katja heeft het bij het rechte eind, Tony, dit kan nooit liefde zijn. Wellust daarentegen is iets dat opborrelt bij velen die van enige tederheid verstoken blijven en die ertoe kan leiden dat men zijn belager(s) gaat begeren (IMHO).

Dit gaat wel degelijk over liefde. Misschien niet in de meest gebruikelijke vorm. 

Je schrijft: Hij deed het opnieuw!

Deed hij het opnieuw? Of refereerde je naar iets wat in dit moment gebeurde?

Waar ik dan altijd een beetje last van heb:

Ik ga dan nadenken over de schrijver. Als ik een thriller lees met de foto van een keurige blonde mevrouw op de omslag, denk ik iets als ‘nou, nou mevrouwtje, u hebt een behoorlijke perverse fantasie’.

Nu heb ik geen beeld bij de schrijver. Een roze poppetje waarvan ik vermoed dat er een redelijk keurige meneer achter schuilt. 
En dat schuurt een beetje. Dat maakt het verhaal op het randje. Denk ik.
 

@ Madrid, een foto zegt niets over hoe een persoon in werkelijkheid is. Het groenzwarte plaatje die bij jouw naam staat laat ons ook niet zien wie jij bent. Je kunt een schrijver niet be- of veroordelen op basis van de foto die bij zijn naam staat. "Don't judge the book by its cover" 

Klopt, Fief. Maar dat is wat het met mij doet. Ik heb een goede schrijfvriend die, nou ja, nogal duistere verhalen kan schrijven. In het begin dacht ik stiekem altijd - wie is dit? Is dit wel oké? Omdat ik mezelf te goed kon inleven. Ik lees ook graag boeken van bijvoorbeeld Karin Slaughter. Leest lekker weg. En voor mij op een of andere manier automatisch heel erg fictie. Noem het naïef. Maar zo kan het brein werken.

@Tony, ik bedoelde dat schurende ook niet als negatief. Het kan een verhaal juist spannender maken. 

Zelf kies ik er ook voor om geen herkenbare foto of dergelijke te plaatsen. Juist om die vrijheid.

’Maar ik weet wat je bedoelt - het refereert naar veel meer - en laat je in het ongewisse over hoeveel het al is gebeurd en hoe lang ze er al was.’ 

Dat vind ik inderdaad het sterke aan dit verhaal. Je zette mijn hoofd aan het werk. En dat wil je denk ik ook als schrijver.

Ik heb trouwens wel een keer met een paard door de woestijn gereden. Voor een uur of drie was dat best leuk 🙂.

De tekst begint intrigerend, een niet standaard seksscène die de lezer meevoert in een sadomasochistische  wereld. Vind het wel zorgelijk dat de hoofdpersoon haar bewustzijn had verloren (geen idee hoe de regels zijn in die wereld?) en dat ze van haar fiets een bestelbusje in werd gesleurd, maar dit is blijkbaar een rollenspel.

Jij hebt ook gekozen voor een duistere invulling van de opdracht en bent hierin geslaagd.

De laatste drie zinnen zou ik schrappen.

Hoi Tony, je verhaal is bijzonder, het maakt ook veel los; tot en met beschouwingen over het ontbreken van foto's, de temperatuur van de Spaanse hoofdstad, woestijntochten en een ontboezeming over een vriendin die graag duistere seksuele ervaringen deelt.
Wat de schrijftechnische kant betreft: je hebt een eigen invulling gekozen van de opdracht, ik vind dat een originele insteek. Ik onderschrijf de reactie van Evelien, met uitzondering van haar laatste opmerking.    

@Tony. Haha... Een kk lijkt mij wat weinig. Een pk is mij al minimaal. Sterker nog ik vind de 90 pk die ik doorgaans gebruik te minimaal. Als het aan mij ligt, jagen we allemaal iets sneller door de woestijn.

Hi Tony, ik vind wel een interessante psychologie terug in je tekst. Ergens tussen fantasie, bdsm en Stockholmsyndroom. Hoe heftig je verhaal en mottig je ontvoerder, voor mij heb je de personages wel overtuigend neergezet. Groetjes, V.

Deze opdracht leidt tot een nogal avontuurlijke bijdrage van collega TonyCoppo. Korte zinnen, veel actie, de kleur van vlees. Doet wel wat denken aan de stripverhalen die ik vroeger bij mijn oom in het nachtkastje vond. Ilsa de Wolvin van de SS en Vera de Viking. Je weet wel, dikke tieten en vette reet. Verder goed gedaan.

Hoi Tony,

Verrassende bijdrage. De tekst is goed, maar toch kost het me moeite om het verhaal te verwerken. Het lijkt klip en klaar waar het over gaat, maar omdat de hp in dubio staat ga je ook twijfelen. Als ik de verboden liefde als uitgangspunt neem dan heb je de opdracht een hele goede invulling gegeven.

Originele invulling van de opdracht. Een ethisch 'verboden' liefde, namelijk verliefd worden op je verkrachter.
Erg heftig om te lezen. Het doet mij denken aan de boude (en naar mijn mening volstrekt verwerpelijke) bewering van de extreem rechtse en zich schrijver wanende Thierry Baudet dat elke vrouw eigenlijk verkracht wil worden.
Een gruwelijk verhaal, uitstekend geschreven.

Mooi geschreven! Door de 'show, don't tell' is het net of je er naast zit. Dat maakt het dan ook weer erg ongemakkelijk, maar dat schuren, waar ik zo nu en dan in de reacties ook over lees, is ook alleen maar goed. Zo val je op als schrijver en laat je echt iets achter bij de lezer!