Ik had een fortuin kunnen maken, beroemd kunnen zijn, de wereld kunnen opschudden. Als ik mijn verhaal had verteld had de geschiedenis er anders uit gezien, maar ik hield mijn mond. Ookal leek het soms alsof ik stikte in de waarheid, die brandde op mijn tong en mijn ogen deed tranen. Als ik van tevoren had geweten hoe die ene zonnige middag in september al die jaren geleden mijn leven zou veranderen, dan had ik mezelf die dag in huis opgesloten. In plaats daarvan liep ik nietsvermoedend recht in de armen van een man die een paar weken geleden officieel was doodverklaard.

Ik hield ervan rond te dwalen in de diepe bossen achter ons huis. Het was er stil en de hitte van de nazomer werd  gefilterd tot een weldadige warmte door het zware, donkergroene bladerdak. Ik kon er uren lopen, zonder een levende ziel tegen te komen, maar die dag ontmoette ik hem daar. Aan de rand van de bosbeek, met zijn gitaar in zijn armen.
Ik weet niet wie van ons twee het meeste schrok. Hij, omdat zijn grote geheim was ontdekt, of ik omdat ik plotseling oog in oog stond met een legende. Een legende die, volgens de kranten, de radio en de televisie niet meer in leven, maar dood en begraven was.

Na die eerste schok, ontdooiden we sneller dan ijs in de zon en toen hij voor mij alleen dat ene lied speelde was ik verloren. Uren en uren zaten we bij de beek, terwijl het zomerlicht speelde met de waterjuffers die dansten boven het wateroppervlak. Pas toen de eerste bleke sterren aan de hemel verschenen, leek hij op te schrikken.
'Ik moet nu gaan.' En terwijl hij opstond, pakte hij mijn hand. 'Maar niet voordat je belooft nooit met ook maar een woord over deze ontmoeting te reppen.'
Indringend keek hij me aan en ik moest een paar keer slikken voordat ik kon antwoordden.
'Dat beloof ik, maar...' en nu pakte ik overmoedig zijn andere hand ook vast, 'beloof mij dan dat je hier terug komt. Dat we elkaar weer zien.'
Hij glimlachte, boog zich voorover en kuste me zacht op mijn voorhoofd. 'Beloofd.'

Nooit heb ik iemand iets verteld. Mijn belofte op die magische avond voelde zo plechtig als een trouwgelofte waarvan ik wist dat ik die nooit zou breken. En  in al mijn jeugdige naïviteit twijfelde ik aanvankelijk ook niet aan zijn oprechtheid. Iedere dag liep ik naar de beek. Iedere dag tevergeefs. Mijn hoop hem weer te zien, vervaagde met de jaren, maar de routine van die wandeling raakte ik nooit kwijt.

Had ik beroemd kunnen worden met mijn verhaal? Ach, waarschijnlijk niet. Wie had immers een dromerig jong meisje geloofd? Er waren tijden dat ook ikzelf het liefst aan de waarheid wilde twijfelen. Alles beter dan toe te geven dat hij zijn belofte wél had gebroken.
Had ik de wereld kunnen opschudden met mijn geschiedenis? Absoluut niet, maar de mijne is sinds die ene dag in september nooit meer hetzelfde geweest.