#333 "Handle with care"

Ik had er zeker een week op gewacht, was iedere dag wel een keer naar de website van de expediteur gegaan, maar vandaag zou mijn pakketje eindelijk bezorgd worden. Er stond geen gepland aflevertijdstip op de site, dus ik had gisteren al boodschappen voor vandaag in huis gehaald. Als de koerier zou bellen, zou ik thuis zijn, klaar om mijn pakketje in ontvangst te nemen.

Elf uur. Nog geen koerier. Maar een kop koffie nemen, dan? Kop koffie op mijn bureau gezet, voor de zoveelste keer op de computer naar www.tnt.com. Track en trace aanklikken, code van het pakket intikken, return: ja hoor, het staat er echt. “13 januari:--- aflevering”.

Ik besluit dat ik geduldig blijf wachten. Moet kunnen, tenslotte heb ik hier al zo lang naar uitgezien. Dus ik blijf achter mijn bureau zitten, vanwaar ik goed zicht heb op de weg voor het huis – de weg waar straks de auto van TNT zal rijden, om te stoppen voor mijn huis. Intussen blader ik van de ene website naar de andere. Blijf even hangen op een paar publicatie- en uitgeefsites, maar ontdek dat mijn interesse daar niet naar uit gaat. Vandaag niet.

Om half een nog niks. Ik slof de trap af naar beneden, de keuken in om een lunch klaar te maken. Bammetje ham, bammetje kaas, bammetje jam. Televisie erbij, bij wijze van behang – het journaal brengt iedere keer dezelfde nutteloze nonsens, maar je ogen hebben tenminste wat afleiding. En als je het geluid op stom zet, ergeren die suffe teksten je ook niet.

Terwijl ik mijn lunch naar binnen werk hoor ik ineens een claxon. Het zal toch niet... ja hoor, de oranje TNT bestelbus staat voor het hek. Ik sprint naar buiten – mondkapje voor, waar is dat kreng, oh, hoeft niet, ik blijf achter mijn eigen hek – en begroet de chauffeur. “Eindelijk. Niet dat u er zo lang over heeft gedaan, maar ik zit er al een poos naar uit te kijken”. De chauffeur mompelt iets terug vanachter zijn mondkapje, reikt mij een soort pinautomaat met een plastic stiftje aan, en ik teken voor ontvangst. Vervolgens overhandigt hij mij een pakketje, en ik haast me naar binnen.

Ik leg het pakketje op tafel – wat is het klein voor zulke grote verwachtingen! – en ga op zoek naar een schaar. Buitenpapier eraf – ik hoor een onheilspellend gerammel. Voorzichtig snij ik het tape door dat de doos dicht houdt, vouw de dekselkleppen opzij, en zie mijn bestelling liggen. Een tegel, of beter, een aantal stukjes tegel. Ik pak ze één voor één uit de doos, leg ze op tafel bij elkaar en lees wat er op stond: “Ik word een groot auteur”, plus mijn handtekening.

Een tikje verdoofd loop ik de trap op naar mijn kamer, ga aan mijn bureau zitten en tik een naam in op de opdrachtregel van mijn browser: "www.onbreekbarebeloftes.com". Eenmaal op de site blader ik door het assortiment. Wat zal ik mezelf dan beloven? En hoe zal dat uitpakken?