# 333 Luchtpost

Hoi Gi,

Dit is dus een oude belofte die ook al lang geleden ingelost is, klopt dat? En onder de noemer van het corona/opruimvirus heb je dit nu opgeduikeld. Je vertelt niet wat er gebeurd zou zijn als de belofte niet was ingelost (ik ook niet), maar ik mis wel een zwaarwegende reden om deze belofte gestand te doen. Verder interessant om te lezen.

Hallo Gi,

Deze uitwisseling is in een leuke vorm gegoten. Mooi om te zien hoe de broers uiteindelijk een soortgelijke weg in het leven hebben bewandeld door die ene belofte. Zo kun je goed zien hoe veel invloed een belofte kan hebben!

Ik heb nog wel een paar kanttekeningen:

Als ik je tekst goed heb geïnterpreteerd, dan zijn deze broers heel hecht en dat ook altijd geweest. De toon van de e-mail suggereert niet dat dit de eerste mail sinds jaren is, en dat er daarom dus ook geen jaren aan informatie moet worden ingehaald. Het lijkt mij dat de broers van elkaar weten dat ze allebei veel hebben gevaren.
Als die belofte zoveel invloed heeft gehad dat de jongere broer uiteindelijk een soortgelijk beroep kiest, zal die brief waarschijnlijk een soort fysieke belichaming van de belofte zijn. De kans is groot dat die brief hoge emotionele waarde heeft.
De inleiding van de e-mail voelt daarom wat misplaatst. Waarom zou Vince die brief vergeten zijn?  “Ik heb waardevol object teruggevonden!” Lijkt mij hier een logischere insteek dan “Kan je die brief nog herinneren?”

Daarnaast mis ik de noodzaak om de belofte te houden. Wat zou er misgaan zijn of op het spel gestaan hebben als de belofte was gebroken? Nu klinkt de belofte om terug te komen naar het vasteland nog wat vrijblijvend. Alsof er wordt gezegd: “ooit, wanneer de tijd daar is, kom ik terug.”. Als je een belofte heel serieus neemt, zou je eerder denken aan iets dat impliceert: “ik doe er alles aan om zo snel mogelijk naar je terug te komen. Ik moet en zal volgend jaar bij je terug zijn.”

Het verhaal zelf is echter leuk bedacht, en de beschrijvingen van werkzaamheden op een schip passen mooi in de tekst.

Groet,

Nadine

Hoi Gi, mooi dat Luca die brief na zo'n lange tijd hebt teruggevonden en dat het uitgekomen is. Bij mij kwam de vraag op hoe het kan dat hij bij het opruimen die brief vond. Hij schrijft op het eind van zijn mail "inmiddels heb jij al geruime tijd voorgoed voet aan wal gezet en zeer binnenkort kom ik ook aan de beurt." Zit Luca dan nog op de vaart, maar is hij even thuis of heeft hij al die brieven nog aan boord?

Maar verder een mooie en originele invulling van de opdracht. Graag gelezen.

Vooral de zeereizen die wij samen maakten, Vince zal ik nog lang blijven koesteren.  --- achter Vince hoort nog een komma, anders lijkt het alsof er staat dat hij Vince nog lang zal blijven koesteren. Je zou de naam ook weg kunnen laten. Dan blijft er naar mijn idee een betere zin over.
Eerder schrijf je ook zo'n soort zin met Luca. 

Katja, Nadine en Fief, bedankt alweer voor het lezen en voor jullie fijne reacties. Misschien ligt het aan mij maar ik heb het gevoel dat er enige verwarring is over de tijdfases. Vincent is inmiddels zeeman op rust en Luca zijn jongere broer nadert straks zijn pensioen. Luca vindt de brief terug die zijn broer hem meer dan veertig jaar geleden stuurde nadat die  stellig had beloofd dat hij hem zou steunen om ooit samen met hem op de brug van een schip te staan.

Hoi Gi,

Inmiddels denk ik als ik verhalen van je lees: O ja, dit is een typisch Gi-verhaal. Je hebt een bepaalde stijl. Ik lees de verhalen altijd graag.

Ik vind dit een heel sterk verhaal. Het geeft me een soort van nostalgisch gevoel. Overigens heb je mij een nieuw woord geleerd deze week: dekofficier. Had ik nog nooit gehoord. Ik ben uiteraard weer nieuwsgierig naar jouw volgende verhaal.

Dank Madrid, het is al de derde keer dat een collega schrijver mij hier expliciet een compliment maakt over mijn stijl.  Het doet deugd dat te horen en ik hoop mijn fans te kunnen blijven verrassen. Nostalgie is inderdaad een rode draad doorheen mijn schrijfsels. Het gedeelte van dit verhaal waar het over de brief gaat nam ik over van mijn vroegere bijdrage aan https://microverhalen.nl waar men teksten van alle genres schrijft bij een foto. De foto waar ik toen de tekst bij schreef was van een jongen die onder een vuurtoren wacht.

Met plezier gelezen Gi. Ik geniet vooral van de Vlaamse taal. Ter lange omvaart en stockeren in plaats van grote vaart en stouwen. Ja zo kan het ook.

Dank je HaveeWee. Tof dat er in Nederland lezers zijn die het Vlaams appreciëren. Voor mijn kleinkinderen schreef ik enkele jaren geleden mijn voorlopig eerste jeugdboekje met drie avonturenverhalen. Het werkje werd in Nederland uitgegeven maar er is daar nog geen enkel exemplaar over de toonbank gegaan. Enkele Nederlandse (volwassen) commentatoren  vonden  de verhalen prima maar oordeelden dat het te Vlaams was voor de Nederlandse jeugd, die een aantal woorden niet zou verstaan. Ik heb in Vlaanderen nog nooit iemand horen beweren dat een boek te Nederlands zou zijn voor de Vlaamse jongeren. Hier verstaat men zonder probleem woorden als harstikke, vet of gozer.  Zolang de Nederlandse kinderen het boek niet aangereikt krijgen zal ik nooit te weten komen of ze het ook fijn om lezen vinden. In Vlaanderen wordt het boekje regelmatig uitgeleend in een twintigtal bibliotheken. Aangeschreven bibs en boekenwinkels in Nederland nemen niet eens de moeite om te reageren .

Hoi Gi,

Origineel idee om het verhaal in mailvorm te gieten. Je hebt de vorm en stijl van een brief en een mail ook goed verwerkt. Dat maakt het een mooi, nostalgisch verhaal.

Interessant, eigentijds en toch is de email vorm ook weer niet tijdloos. (om niet te spreken over het veruit verouderde beroep van zeeman, lange omvaart)

Goed gedaan! Ik ben fan!

T

Merciekes Jurrit en Tony.

Hoi Gi, ik zit ook bij je fans! Geniet van de nostalgie en je mooie taalgebruik. Het kost me weinig moeite om de broers voor me te zien. Als in een oude foto met zo'n mooi geschulpt wit randje.

Dank je, Chantal, welkom in de fanclub. Jouw verwijzing naar een foto is terecht want zoals ik hierboven aan Madrid reeds schreef kwam mijn inspiratie door een z/w foto op microverhalen.nl. Dat is een schrijversforum dat zeker een bezoekje waard is. Ik vraag mij dikwijls af waarom er daar zo weinig auteurs deel van uitmaken want er staan bij de prachtige foto's veel lezenswaardige verhalen. De webmaster is daarenboven een toffe gast die je bijna altijd beloont met een complimentje.

Gi, jouw opmerking over microverhalen triggerde mij om naar die site te gaan. Ik kan er echter geen chocola van maken. Hoe werkt het op die site? Zijn er opdrachten of kun je random iets insturen? Wat zijn de spelregels? Kun je er iets meer over vertellen?

Mooi verhaal; de sterke band tussen de broers is voelbaar. Deze zin maakt dit helemaal duidelijk, erg mooi:

Dan leg ik mij op mijn rug en met mijn vinger schrijf ik in de lucht allerlei dingen over het leven, over ons.

@ Fief: je kan alles lezen op de site zelf, even zoeken. Het is een gratis website waarop je je zoals hier éénmaal moet aanmelden. De bedoeling is dat je verhalen (micros van 150 woorden of brieven, verhaaltjes voor het slapengaan, enz) schrijft bij de foto's. Zelf heb ik er veel plezier aan gehad maar de laatste tijd worden er maar met mondjesmaat verhalen ingestuurd. Het zou tof zijn, ook voor de begeesterde webmaster (Hans Stavleu) dat er wat meer auteurs zich lid maken.
 

@ Evelien, dank je voor de reactie