Zo snel als haar hoge hakken en kokerrok het toelieten liep ze, met haar aktetas stevig in haar rechterhand, naar het enige onbezette tafeltje op het terras. Bevallig nam ze plaats op een rietenstoeltje – haar tas zorgvuldig op haar schoot leggend – verstoof wat J’Adore in haar hals, wierp een blik op haar horloge en bestelde bij de toegesnelde serveerster verse muntthee en een kersenflap.
    Zuchtend gaf ze zich over aan het uitgelaten gekeuvel van de andere terrasbezoekers en aan de warmte van de prille lentezon.
    ‘Alstublieft. Uw thee met gebak.’
    Met een dankbare knik naar de serveerster nam ze het theeglas in haar beide handen om het delicate bouquet op te snuiven. Het was niet de verwachtte lichte muntgeur die haar neus binnendrong; stank van rotte eieren deed haar bijna kokhalzen.
    ‘Bezwaar dat ik bij je kom zitten?’ Een basstem toeterde in haar oor en vanuit een ooghoek zag ze een harige hand een stoel vastpakken. Zonder op antwoord te wachten ging de man naast haar zitten. Lucht van bedorven etenswaar walmde om hem heen.
    ‘Fijn hè, dame dat corona weg is en dat we na al die tijd weer samen op een terrasje kunnen zitten. Niet waar?’
    Ze knikte, zette haar theeglas op het tafeltje en schoof haar kersenflap van zich af.
‘Geen zin in je gebak? Nou dan eet ik hem wel op.’ Gretig hapte de man in de flap.
    Ze stond op, legde tien euro op het tafeltje. ‘Ik moet weg. Aandeelhoudersvergadering. Ik ben eigenlijk al te laat.’
    ‘Zal ik je een lift geven? Mijn auto staat hier aan de overkant. Die daar, die vuilniswagen.’
    Ze keek naar de man, naar haar horloge en de vuilniswagen.
    ‘Tot aan het kanotorenpark. Niet verder.’
    Hij werkte het laatste stuk kersenflap weg, ging staan en stak zijn hand uit.