Het was waterkoud buiten. Ze drukte de knopen op haar jas dicht en trok haar muts over haar oren, gelukkig had ze haar handschoenen teruggevonden. Het hele weekend binnen zitten was niets voor haar, maar de kou lokte niet bepaald. Toch smeekten haar longen om wat frisse lucht en haar ledematen om beweging, ze wilden niet vastroesten. Ze zou een kort rondje doen: de straat uit, de brug over, de trappen af en dan een rondje langs de Griend. Daar bleken meer mensen, vooral met viervoeter. De skatebaan was drukbezocht. Geen wonder nu het openbaar leven plat lag. Waar moest je naar toe met al je ziel en zaligheid?

Opeens werd ze zich bewust van een sterke aanwezigheid en keek vorsend om zich heen. Bij een bankje stond een groepje jongens te kletsen. Een van hen trok haar aandacht terwijl hij niet eens haar richting op keek. Hij zag er niet heel opvallend uit, maar wel aantrekkelijk. Ze bleef als aan de grond genageld staan, haar hart woest kloppend in haar borst. Toen keek hij haar aan, alsof hij ook iets gevoeld had. Zijn vrienden gingen helemaal in hun gesprek op en merkten niet eens dat zij hen stond aan te gapen. Wat kon ze doen? Ze kon toch niet op hem afstappen? Wat moest ze zeggen? Ik loop mijn rondje en dan kom ik hier terug, beraadslaagde ze in zichzelf. Als hij er dan nog staat is dit het lot, dan spreek ik hem aan.

In gedachten verzonken liep ze het grasveld rond. Waarschijnlijk woonde hij bij het COA hier vlakbij. Hij zag er on-Nederlands uit, misschien Iranees. Van opwinding stond haar lichaam strak als een veer terwijl haar gedachten chaotisch heen en weer schoten, onmogelijk er een lijn in te krijgen. Bij terugkomst stond het groepje er nog. Twijfelend hield ze op een afstandje stil, het gewicht van de ene op de andere voet verplaatsend. Ze moest deze kans niet voorbij laten gaan.

Nu keken ze haar allemaal aan en ze voelde hoe het bloed naar haar wangen trok. Ze fixeerde haar blik op hem en wenkte bijna onmerkbaar. Hij beantwoorde haar blik en maakte zich los van de anderen; zijn vrienden lachten verrast.

”Woon je hier?” vroeg ze, haar hoofd een tikje gekanteld.
“Sorry?” hij mompelde iets in een vreemde taal en zei toen: “Ik nog niet spreken Nederlandz.”
Hij had een aangename warme stem.
“Oh, dat geeft niet, ik versta je wel. Woon je in het COA?”
Hij draaide zich om naar de flats in de verte en knikte.
“Waar kom je vandaan?”
“Ik Yazidi,” wees hij op zichzelf.
Ze keek hem vragend aan, “waar is dat?”
“Turki, Kurden.”
 Het werd haar niet duidelijker. Maar wat maakte het ook uit? Ze zou hem Nederlands kunnen leren. Zo konden ze elkaar ongedwongen leren kennen.
Hij keek haar vragend aan, zijn donkere ogen fonkelend als olievlekken in zijn olijfkleurig gezicht.
“Heb je al Nederlandse les?”
Hij knikte en wees op zijn vrienden, alsof hij wilde zeggen dat ze samen les hadden.
“Ik kan je taalmaatje zijn, heb je er al een?”
“Huh?”
Ze zag dat er zich van alles afspeelde in dat knappe hoofd.
“Een taalmaatje!” en ze gaf hem haar meest hartveroverende glimlach.
“Nee,” antwoordde hij toen tot haar verbazing heel beslist.
Daar had ze niet van terug. Wat nu? Ze keek hem verbluft aan.
“Ik nu gaan,” zei hij, en voegde de daad bij het woord.
Verdwaasd draaide ze zich om en liep terug naar huis.