De laatste alinea vind ik het mooist; de inbeelding hoe ze vanuit huis op het podium, de plek waar ze het liefst is, terugkomt door de situatie na te bootsen. En ook hoe ze het tegenovergestelde; de stilte in huis, verdrijft door tekeer te gaan op het toetsenbord.

Weer helemaal op z'n Kruidnagels. Ik denk dat dat jouw instrument is. 
Je weet er altijd een extra lading in te leggen. Mooi geschreven, maar was al fan.
Als je weet wat typen op een Olivetti is, ben je van een bepaald bouwjaar :-). Of blind leren typen met gekleurde dopjes over de toetsen.
Ik zie het beeld met al die muzikanten voor me. Niet hetzelfde als een echt concert, maar het klinkt prachtig.

Mooi stukje. Modern, eigentijds en toch nostalgisch. Het zijn immers interessante tijden tegenwoordig. Uitvoerende artiesten die vertaalwerk gaan doen... en het nog leuk vinden ook. Over dertig jaren zullen we op elke verjaardag van een (achter)kleinkind trots vertellen dat we de corona-jaren nog hebben meegemaakt.

Ja zo'n mechanisch toetsenbord is een zegen. Je hoort tenminste wat je tikt. Vreemd genoeg zijn die dingen sinds de jaren 80 van de vorige eeuw nooit meer verbeterd. Er zitten nu lichtjes in, op en achter, maar die zet ik meteen uit.

De stencilmachine. Die was bijna uit mijn geheugen verdwenen. Bijna. Want in 1971 had ik een paar maanden vrij tussen mijn eindexamen en het begin van de studie. Ik kom uit de binnenlanden, maar op grond van jeugdboeken zoals Bontekoe en Varen en vechten, had ik een romantische liefde voor de zee ontwikkeld. Dus ik ging varen. Ik kon bij de Holland Amerika Lijn terecht met mijn monsterboekje van de Waterschout. Die onderhielden toen een soort trans atlantische veerdienst tussen Rotterdam en New York. Zo'n reis duurde tien dagen (enkele reis hè) en liep over Southampton Engeland, Cobh Ierland en Halifax Canada. Ik werkte op het Frontoffice, zeg maar de hotellobby, van de Nieuw Amsterdam (1938). Om de andere dag moest ik het nieuws dat via de telex binnenkwam samenvatten (in het Engels en Nederlands) en ook nog wat aan-boord-leukigheden toevoegen. De inhoud moest ik vervolgens drukken voor 1500 passagiers en 750 bemanningsleden, op een stencilmachine èn distribueren. Niets daarvan had ik ooit eerder gedaan. Een onvriendelijke miep van een hofmeester deed het me even voor en liet me na tien minuten verdoofd achter. Je moest stroopachtige inkt precies verdelen ergens in een ingewikkelde machine uit de 19e eeuw. En dan aan een zwengel draaien. Vervolgens ging het sjabloon kapot. Vlekken, paniek, je kent dat. 

De mensen klaagden over het vlekkerige krantje en ik werd de volgende dag bij de purser geroepen. Dat is een heel hoge pief op zo'n liner met evenveel goud op zijn mouw als de kapitein. Toen hij hoorde van mijn 'opleiding' kreeg de miepige hofmeester een standje en ik kreeg haar als staart voor een hele dag. Sindsdien ging het beter maar met die hofmeester kwam het nooit meer goed.

Met belangstelling gelezen, Jaap (btw: jouw webstek is indrukwekkend). Twee jaar lang heb ik als studentenjob in een keldertje de cursussen van de profs gestencild. Te lang om hier over uit te weiden. Ik ben nu wel getriggerd om er een verhaaltje over te schrijven.  Misschien is er een coach in het land met een opdracht in die zin?

Dag Kruidnagel,

Leuk hoe je de vergelijking beschrijft tussen de ouderwetse dingen in het verhaal en de moderne mogelijkheden van de hoofdpersoon. Alles wordt er niet beter op. We missen dingen, zoals het geluid van een aanslag. 

Vermits ik zelf uit de prehistorie kom, komen al je beschrijvingen me zo herkenbaar en nostalgisch over. Ik beleef door je verhaal, als het ware stukken tijd terug. Zoals voor Birgit haar oud-collega's online verschijnen zo ook doemen het stencilapparaat en de oude schrijfmachine voor me op. Maar niet alleen dat, zij brengen ook geuren en geluiden uit die tijd mee. Leuk!

Mooi stukje. Bedankt ik heb het graag gelezen.

Hoi Kruidnagel, nostalgisch, die oude Olivetti en stencilmachine! Heerlijk ze weer eens tegen te komen, zeker zoals jij ze heel natuurlijk laat herleven in dit verhaal. 
Ik heb genoten! 

Hallo Kruidnagel, levendig geschreven, boeiend verhaal - met plezier ge- en herlezen. Zou helemaal perfect geweest zijn als ze eens goed op de a geramd had, om daarna de gitaar te stemmen. Alleen: gitaar, barokstemmning, microfoon,  versterker, koptelefoon - heb ik ergens een afslag gemist?

Leuk verhaal, Kruidnagel! Ik kan me helemaal vinden in haar genot om eens flink te rammen op een toetsenbord. Alleen het einde van het verhaal zorgde voor mij voor een beetje verwarring, is het object waar het verhaal over gaat nu het toetsenbord of de gitaar? De laatste alinea voelde voor mij als een flinke switch, ondanks dat de gitaar ook al in het begin werd genoemd.

Graag gelezen!

Ja, mooi! Zo borrelt er het hele verhaal al iets onder het typen op het toetsenbord en komt dat op het eind tot uiting :)