# 326 – De kamer van Rieke
Minstens eens per maand werk ik tegenwoordig mijn cv bij en dan denk ik vanzelf terug aan alles wat er niet op vermeld staat. In mijn hoofd maak ik best vaak lijstjes met mijn kamers, mijn vriendinnen, mijn vakken. Het is samen met mijn baantjes een soort kapstok van de verloren tijd. Niet alleen voor houvast, ook gewoon om lekker te mijmeren. Vandaag zwelg ik schaamteloos in pathos en nostalgie, want het is lente en ik verhuis. Al is verhuizen een groot woord, want ik verhuis vooral mezelf.
In deze kamer was het verschil tussen dag en nacht zo spreekwoordelijk. Ik ben daar gevoelig voor. Weinig ramen, het funky interieur van de bewoner, sowieso een beetje onthecht dus want het is onderhuur. Maar het is een studentenhuis in het bos, aan de rand van Zeist, en 's morgens staat soms de hele natuur voor je deur met zon en vogels en dennen en jawel, een lichte bries. Het gevoel van schoon schip, de leegte van maandagochtenden, is dan bijna ontwrichtend. Ik koppel kamers in mijn hoofd vaak aan vriendinnen, als dat even kan, en dit was zogezegd de kamer van Rieke.
Het was best gek om maandenlang af en toe bij haar te zijn in deze studentenkamer, zelf ook een beetje op bezoek, met boeken die niets over mij zeggen en een poster van een vrouw aan de muur die ik zelf nooit had opgehangen. Gisteren namen we ritueel afscheid van het balkon: we vonden het net warm genoeg voor rosé en een wegwerpbarbecue, al is het maart. Studeren is een woestijn van eenzaamheid en wij waren nomaden die zoenden en vreeën en een oase bouwden op deze ontheemde plek, tussen het kale beton dat ons beschut, en in het bed van een ander mens.
Bij Rieke denk je niet meteen aan seks. Ze is mooi, die bleke huid met blosjes, en ze heeft smaak en is alert. Ik was vereerd met haar aandacht, haar bekoring. Hoe dat dan gaat: je wandelt met elkaar, je raakt terloops een hand, je kijkt opzij, je lacht, je pakt haar vingers en kijkt weer en lacht en streelt en zoent, halfdronken van de hormonen en neurotransmitters. Voor zover ik wist, was ik verliefd op deze studente psychologie uit Leiden, die ik nog maar een dag en een avond kende. Mijn liefde was even losgeslagen als ik, en dat moesten we blijkbaar vieren. Dat was een winter geleden.
Ik breng haar naar het station en ben haar vanbinnen allang kwijt en vraag me af wanneer ik de ban hoor te verbreken.
Dit onderwerp haalt de…
Lid sinds
4 jaar 7 maandenRol
Dit onderwerp haalt de poëzie bij ons boven! Zoete herinneringen, en wat het toen niet was, is het inmiddels geworden.
Ik raakte in de war toen je het over 'deze kamer' had, maar ik neem aan dat je daar op het moment van schrijven vertoeft. Net als in het 'gisteren' van daarna. Ach ja, die herinneringen, tijd speelt daar een difuse rol.
Hé Katja, ja, nostalgie is…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Hé Katja, ja, nostalgie is zo'n heerlijk smerig woord ;-). Fantasie en vroeger, het gaat samen als tomatensoep en crème fraîche.
In het nu van het verhaal zit ik in een studentenkamer en het is mijn laatste dag daar.
Ah, Kruidnagel, crème…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Ah, Kruidnagel, crème fraîche bij de tomatensoep wordt een vélouté de tomates. Heerlijk! ;-)
Bedankt voor je…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Bedankt voor je hartverwarmende feedback op mijn verhaal, Gi :-). Ik neem er een velouteetje op.
Tja, wat kan ik nog…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Tja, wat kan ik nog toevoegen. Zoals altijd prachtig verwoord. Katja noemde het al: poëzie.
Laat je nog wat ruimte over voor ons eenvoudige stervelingen?
Haha Fief, je maakt me…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Haha Fief, je maakt me verlegen. Ik leid eruit af dat dit verhaal in één keer begrijpelijk is ;-). En je weet : plek zat onder de ☀️, en zijn wij niet allen stervelingen? Al overleven onze teksten hier ons soms.
Kruidnagel, ik heb helaas…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Kruidnagel, ik heb helaas PeterFD nooit gekend. Wat attent van je om hem onder de aandacht te brengen. Op deze manier gaan zijn verhalen verder.
In het intussen opgeheven en…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
In het intussen opgeheven en gedeletete deel 'Autobio' op dit forum had ik regelmatig uitgebreid contact met hem. Hij deed destijds ook al dit soort fictie-schrijfopdrachten, en deelde daarnaast zijn autobiografische memoires, op de plek waar ik autobiografisch de kloof overstak tussen zelf fictie schrijven en mijn studie plus levenslief- en leed. Ik had te veel gestudeerd en meegemaakt en te weinig gedaan en gezegd.
(Mijn dochters zijn trouwens geheel toevallig deze toepasselijke klassieker van Kinderen voor Kinderen aan het zingen: huizen hebben ook gevoel.)
Mooie meeslepende mijmeringen
Lid sinds
10 jaar 6 maandenRol
Mooie meeslepende mijmeringen
Dank je wel, Annetteke de…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Dank je wel, Annetteke de Bruxelles! (Ik heb vernomen en ervaren dat Frans daar steeds meer de voertaal is. En ik kom in de rijm- en ritmestemming van de goedheiligman.)
Hoi Kruidnagel, Erg mooi…
Lid sinds
6 jaar 9 maandenRol
Hoi Kruidnagel,
Erg mooi hoe je zijn (tijdelijke) liefde voor Rieke beschrijft. Je eerbeton aan PeterFD kan ik ook erg waarderen!
Ha Jurrit, thanks!
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Ha Jurrit, thanks!
Vreemd genoeg dacht ik…
Lid sinds
6 jaar 9 maandenRol
Vreemd genoeg dacht ik vorige week nog aan een verhaal van hem. Toevallig.
Ha Jurrit, Wat grappig! Hoe…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Ha Jurrit,
Wat grappig! Hoe kom je zo op een associatie met bosbranden?
Hoi Kruidnagel, Ik heb er…
Lid sinds
6 jaar 9 maandenRol
Hoi Kruidnagel,
Ik heb er ook al die over nagedacht waarom dat verhaal ineens in mijn hoofd omhoog kwam. Ik denk dat het meer met het autobiografische van doen had. Dat het daarom ineens boven kwam drijven.
Het kwam misschien door de…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Het kwam misschien door de bossen van Zeist.
Tegen de tijd dat er een…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Tegen de tijd dat er een Zeist aan Zee is zal er genoeg water zijn om de bosbranden te blussen.
Ik denk het ook: dat heet…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Ik denk het ook: dat heet vloed :-).