Een adder schiet de dekking van de hei in als ik zijn zonnebad verstoor. Dan snuif ik een prikkelende geur op… achter een wandelaar in het wit hangt een dunne rookwolk. Hij heeft het zelf ook in de gaten en begint te rennen. De heide brandt! Naar de uitkijktoren. Mijn blote voeten raken amper het stoffige zand. Ik hijs koortsachtig de brandvlag. Hoe lang zal het duren voordat iemand dit opmerkt? Tegen de deurpost is een kastje met een rode knop achter glas. Met een kleine zwerfkei tik ik het ruitje in. Mijn duim op de rode knop. Bovenin de toren komt de sirene op gang. Met de handen op de oren speur ik de omgeving af. De man is verdwenen. De vuurlijn is nu duidelijk zichtbaar, een vlek van rook met rondom knetterend vuur. Overal springende konijnen en muizen, opvliegende vogels en wolken insecten. In een kwartier tijd heeft het vuur de oppervlakte van een voetbalveld bereikt. Uit het dorp naderen twee brandweerwagens. Ook uit het andere dorp komt de brandweer. De brandweercommandant arriveert in een rode personenwagen. Ruim om de vuurcirkel heen wordt de grond nat gehouden. Andere tankwagens brengen meer water. De commandant stapt weer in zijn auto en rijdt naar de uitkijktoren. “Heb jij de melding gedaan, jongen?” “Ja meneer,” antwoord ik met schittering in mijn ogen. Ik vertel heel precies hoe het gegaan is. De man die, in mijn gedachten, zijn pijp probeerde aan te steken en brandende lucifers had weggegooid. “Dat kan heel goed het geval zijn geweest. Dankzij jouw oplettendheid en alarmering konden we er snel bij zijn en verwacht ik deze brand spoedig onder controle te hebben.” Enkele dagen later wordt er een envelop met embleem van de brandweer bezorgd. Er zit een visitekaartje en een krantenknipsel in. ‘Kordate knaap voorkomt grote heidebrand’