#324 De olifant in het Witte Huis

Eindelijk! De race is gelopen. Het had niet nog vier jaar moeten duren eer ik met het respect dat ik verdien behandeld zou worden, verzucht de oude dame. Het was eerder nooit een probleem dat ze geen zeggenschap heeft over haar bewoners, maar inmiddels werd het haar somber te moede. De laatste, wiens contract pas ergens in januari afloopt – ze weet niet of ze dat nog uithoudt - , was een asociale gast, een onruststoker, een bluffer, een… enfin, woorden schieten tekort.

Voordat hij destijds zijn intrek had genomen, met zijn knappe vrouw en jongste zoontje, hield ze haar hart al vast. Zijn reputatie was hem vooruitgesneld. Ze had hem soms op tv gezien en vooral horen roepen: “You’re fired!” en zich dan steeds gelukkig geprezen met de gedachte dat hij haar nooit zou kunnen ontslaan. Maar wie had kunnen denken dat ze hem tot Potus zouden verkiezen? Was het land dan zo diep gezonken? Blijkbaar, want opeens liep de gierput over en de stank was niet te harden.

Hij was al snel als een olifant door de porseleinkast gebanjerd. Haar trommelvliezen hadden het zwaar te verduren als hem iets ter ore kwam dat hem niet beviel of als iemand hem durfde tegen te spreken. Daarna begonnen ze achter zijn rug te smoezen en probeerden ze zijn woorden af te zwakken, zijn acties terug te draaien. Maar de oude man was niet van gisteren, hij had overal ogen, omdat hij overal zijn mannetjes had die aan hem overbriefden wat voor hem verborgen gehouden werd.  

Het was verschrikkelijk en het ergste was nog dat de oude dame er niets aan kon doen. Haar handen waren gebonden. Nog een geluk dat hij vaak op campagne was. Daar was hij verzot op: op aandacht, op juichende massa’s, ze konden hem niet groot en luid genoeg zijn. Voor zolang het duurde kon zij even op adem komen. Van Flotus had ze veel minder last. Die was met haar uiterlijk bezig en af en toe wat charity. Ze heeft een goede smaak maar als haar ego in het geding is toont ze haar andere kant, zoals met dat jasje met “I really don’t care, do you?” of toen ze rode kerstbomen bestelde.

Maar nu is het gedaan met de familie. Ze moeten verkassen, al verzetten ze zich daar hevig tegen. De olifant had gerekend op nog vier jaar, en dan zou zijn oudste dochter het van hem overnemen. Nu moet hij het veld ruimen, op hoeveel hulp hij ook nog kan rekenen. Het zal geen waardig afscheid worden, daar is ze van overtuigd. Dat woord staat niet in zijn vocabulaire. Hij zal haar uit pure frenesie onteren zodat zijn opvolger weinig plezier van haar zal hebben. Als ze dat overleeft hoopt ze op een gentleman, hoe saaier hoe beter.