Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#324 De olifant in het Witte Huis

Eindelijk! De race is gelopen. Het had niet nog vier jaar moeten duren eer ik met het respect dat ik verdien behandeld zou worden, verzucht de oude dame. Het was eerder nooit een probleem dat ze geen zeggenschap heeft over haar bewoners, maar inmiddels werd het haar somber te moede. De laatste, wiens contract pas ergens in januari afloopt – ze weet niet of ze dat nog uithoudt - , was een asociale gast, een onruststoker, een bluffer, een… enfin, woorden schieten tekort.

Voordat hij destijds zijn intrek had genomen, met zijn knappe vrouw en jongste zoontje, hield ze haar hart al vast. Zijn reputatie was hem vooruitgesneld. Ze had hem soms op tv gezien en vooral horen roepen: “You’re fired!” en zich dan steeds gelukkig geprezen met de gedachte dat hij haar nooit zou kunnen ontslaan. Maar wie had kunnen denken dat ze hem tot Potus zouden verkiezen? Was het land dan zo diep gezonken? Blijkbaar, want opeens liep de gierput over en de stank was niet te harden.

Hij was al snel als een olifant door de porseleinkast gebanjerd. Haar trommelvliezen hadden het zwaar te verduren als hem iets ter ore kwam dat hem niet beviel of als iemand hem durfde tegen te spreken. Daarna begonnen ze achter zijn rug te smoezen en probeerden ze zijn woorden af te zwakken, zijn acties terug te draaien. Maar de oude man was niet van gisteren, hij had overal ogen, omdat hij overal zijn mannetjes had die aan hem overbriefden wat voor hem verborgen gehouden werd.  

Het was verschrikkelijk en het ergste was nog dat de oude dame er niets aan kon doen. Haar handen waren gebonden. Nog een geluk dat hij vaak op campagne was. Daar was hij verzot op: op aandacht, op juichende massa’s, ze konden hem niet groot en luid genoeg zijn. Voor zolang het duurde kon zij even op adem komen. Van Flotus had ze veel minder last. Die was met haar uiterlijk bezig en af en toe wat charity. Ze heeft een goede smaak maar als haar ego in het geding is toont ze haar andere kant, zoals met dat jasje met “I really don’t care, do you?” of toen ze rode kerstbomen bestelde.

Maar nu is het gedaan met de familie. Ze moeten verkassen, al verzetten ze zich daar hevig tegen. De olifant had gerekend op nog vier jaar, en dan zou zijn oudste dochter het van hem overnemen. Nu moet hij het veld ruimen, op hoeveel hulp hij ook nog kan rekenen. Het zal geen waardig afscheid worden, daar is ze van overtuigd. Dat woord staat niet in zijn vocabulaire. Hij zal haar uit pure frenesie onteren zodat zijn opvolger weinig plezier van haar zal hebben. Als ze dat overleeft hoopt ze op een gentleman, hoe saaier hoe beter.

 

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Katja, met recht een olifant in een porseleinkast. De oude dame heeft al veel meegemaakt. Laten we hopen dat ze komende jaren een beetje tot rust kan komen. 

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ha Katja,

Leuke leenvertaling, 'Haar handen waren gebonden.' ;-).

Mooie verbeelding van het algemene sentiment toen de olifant aan de macht kwam. Trump belichaamde als geen ander deze mascotte van de Grand Old Party.

Tipje: ik denk wel dat je in dit verhaal relatief veel idioom gebruikt in plaats van je eigen frisse, originele taal. Een paar voorbeelden zijn: 'De race is gelopen,' 'ze hield haar hart vast' en 'hij was niet van gisteren.' Je gebruikt bv ook uitdrukkingen zoals 'woorden schieten tekort' en 'zijn intrek nemen'. Uitdrukkingen en gezegden zijn natuurlijk niet verboden, maar door er bewust mee om te gaan, maak je meer ruimte voor je eigen woordgebruik en beeldspraak.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Katja

Dat is nu eens een tekst die me vrolijk stemt.  Fijn perspectief en treffend verwoord, erg vlot leesbaar.

Goed gedaan.

Johanna

   

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Raar dat iemand deze tekst vrolijk kan stemmen. De personificatie van het huis is goddelijk, Katja, ik zie een stevige oude dame voor mij mogelijk met een gekleurde huid (à la Mahalia Jackson)  in een witte jurk, die vanuit J.F.K.'s rocking chair toekijkt hoe haar ongewenste bezoekers eindelijk de deur worden gewezen. Ik volg Johanna wel voor wat het toekomstperspectief betreft: dat kan niet anders dan vrolijk worden.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Heel leuk om het huis zelf een stem te geven! Als muren konden praten... hier is dat het geval en dat zorgt voor een vlot lezend en origineel verhaal. Graag gelezen!

Lid sinds

10 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hé Katja,

Ik heb je verhaal met heel veel plezier gelezen. Zonder expliciet te noemen beschrijf je treffend 

personen en situaties. Knap!

Ook de vergelijking van de oude dame met het Witte Huis vind ik origineel en treffend. 

Mooie invalshoek.

Tof.