# 321 Letting the dog out

“Bas, af!”

Ik maak de hondenlijn strakker en zie dat het dier wordt aangetrokken door een kring van paddenstoelen rondom een struik. Gek is dat, want meestal loopt mijn Golden Retriever met een boog om paddenstoelen heen. Deze struik heb ik voor zover ik weet nooit eerder gezien in dit bos. Tussen zijn dieprode bladeren hangen honderden witte besjes. Dan ruik ik iets, verdenk Bas en haal routinematig een hondenpoepzakje uit mijn jaszak.

Wanneer ik rondspeur met het zakje in de aanslag zie ik hem.  Een spuuglelijk ventje staart mij aan en zegt: ‘Knibbel, knabbel, knuisje, wie staat hier aan mijn huisje?’
Ik schrik mij een ongeluk en deins terug. Bas reageert amper en heeft meer aandacht voor een late vlinder die nog in het bos rond dwarrelt.

‘Schrik niet, lief kind’, spreekt het gedrocht: ‘ik ben moeders mooiste niet, maar ik ben zeer vredelievend, en ook wat nieuwsgierig. Wat brengt u hier?’
Zonder dat ik dit eigenlijk wil, hoor ik mezelf stamelen: ‘Ik kom hier regelmatig wandelen met mijn hond Bas, ziet u.’

Het mannetje hijst zich  op een paddenstoel en nu hij armen en benen beweegt, merk ik dat de penetrante geur van hem afkomstig is. ‘Heeft u op deze plaats nooit eerder een houten berghok gezien?’ vraagt hij.

Ik haal de schouders op en zeg dat er meerdere vervallen schuurtjes staan in dit bos. 'De boswachter beweert dat dit ooit een sprookjesbos was, maar dat niet iedereen dat kan zien', zeg ik: 'die rare struik daar heb ik bijvoorbeeld nooit opgemerkt.'

Het ventje vervolgt:

‘Er waren eens Hansje en Grietje uit het sprookje. Als coole adolescenten gingen ze op zoek naar het peperkoekenhuisje van weleer. De gps app op hun iphone  vond het meteen. Zodra ze voor het huisje een selfie maakten veranderde het in een houten berghok.

In het deurgat stond niet de heks van weleer, van wie ik zoals u al merkte haar lokroep heb overgenomen, maar een schoonheid met een gaaf en hagelwit gebit. Ze zei dat ze de tandenfee was en toonde honderden potjes met melktanden. Ze wees er de tieners op dat zij zowat de enige sprookjesfiguur  was die niets met agressie te maken had  en haar toverkracht wilde benutten om actie te voeren tegen geweld in kinderverhalen. Ze zei:

“Jullie deden aan heksenverbranding, wolven vraten grootmoeders, jagers moesten harten snijden  uit meisjesborsten en ga zo maar door.  Vandaag stel ik een voorbeeld.  Uit sympathie met olifanten en neushoorns vernietig ik mijn ivoorverzameling.”

Met haar verdween onder een sterrenregen het berghok in het niets en groeide er deze struik, rood als het vergoten bloed en honderden witte besjes die naar de kindertandjes verwezen.Toen er in de herfst deze leuke heksenkring rond het struikje groeide vond ik het een ideale plek om mij hier te vestigen.’

Bas heeft zich inmiddels neergevlijd en kijkt mij met verwonderde hondenogen aan. Hij schijnt zich van geen kwaad bewust. Ik weet met mezelf geen blijf en houd een zakdoek voor mijn neus want de stank is niet meer te harden. Het kabouterachtig wezentje merkt het en zegt : ‘Ja, sorry hoor, niet alleen mijn voorkomen maar ook mijn geur zijn niet erg aangenaam. Het is een natuurlijk afschriksysteem dat wij, bosbewoners door de eeuwen heen hebben opgebouwd om vijanden op afstand te houden.’

Het viezerdje merkt dat ik mij uit de voeten wil maken en voegt er met een zoetgevooisde stem aan toe: ‘Met ons, kabouters, is het net als bij kikkers, geef ons een zoen en wij veranderen in de knapste prinsen.’

Hij tuit zijn mond. Ik spring recht, roep luid: ‘Ik hoef geen prins’, trek Bas recht en ren met hem zo snel ik kan het bos uit.