Lopen kun je het niet meer noemen. Voortbewegen, dat is wat er nog rest na mijn lange tocht over de dorre steppe. Waarom wilde ik verdomme toch zo graag weten wat zich daarbuiten afspeelt? Waarom heb ik mijzelf laten leiden door mijn verstand en die eeuwige zucht naar waarheid? Ik kreeg waar ik om vroeg en heb de buitenwereld gezien in zijn pure, rauwe werkelijkheid. Met iedere stap die ik zet wordt het verlangen naar warmte en geborgenheid groter. O wat mis ik mijn oude leven in eenvoud en onwetendheid. 

Als ik een bergkam oversteek kijk ik nog eenmaal achterom. De zon zakt langzaam weg aan de kim terwijl het laatste restje zonlicht de rode bergtoppen oplicht. Voor mij, in de verte, zie ik een flauw schijnsel dat flakkert in een rotsformatie aan een groot meer. Het is alsof mijn loden harnas van waarheid plots in stukken breekt en verpulvert waarna het door de oostenwind wordt teruggevoerd waar het vandaan kwam. 

Half struikelend ren-sjok ik zo snel als mijn benen mij kunnen dragen naar het schijnsel. Het invallende duister maakt dat ik op goed geluk mijn voeten neer moet zetten terwijl het scherpe gras mijn kuiten geselt. Als ik bij de rotsformatie ben klauter ik op goed geluk omhoog. Ik hijs mezelf de grot in, tranen van pijn en vreugde rollen over mijn wangen. Op handen en knieën passeer ik het vuur. Ik blijf even wachten om te kijken naar de mensen die achter een scherm zitten en met stokken voorwerpen boven het scherm uitsteken die schaduwen op de wand van de grot projecteren. Ik kruip verder naar de rotswand waar de schaduwen ronddansen. Mijn vertrouwde plek is gelukkig nog vrij. Ik doe mijn ketens om en zak voldaan weg in een weldadige slaap.