#307 - Gezien
De één heeft het in zich, de ander niet. Dat jij het hebt, werd me al duidelijk toen ik mijn dochter de eerste keer bracht op de peutergroep. Ze was bang, ze klampte zich aan me vast en ze huilde. Hartverscheurend. Ik, nieuwbakken moeder, wilde haar vasthouden en weer meenemen. Ik wilde bij haar blijven, net zolang tot ze van mijn schoot af durfde te komen.
Toen kwam je op me af, knielde bij mijn dochter en stelde je voor. ‘Kom jij vandaag voor het eerst kijken? Zullen we samen…’ Je nam haar mee aan haar hand, liet haar auto’s zien en kroop toen op de bank met een boekje.
Ik nam afscheid en vertrok met het opnieuw begonnen huilen van mijn dochter in mijn oren. Toen ik haar kwam halen, waren haar ogen nog steeds rood. Een traan lag in de holte naast haar neus. Maar ze zat op schoot. En jij had je armen om haar heen geslagen.
Zo bleef het; week na week, maand na maand. Alsof je alle tijd had en er niet nog meer kinderen om je aandacht riepen. Steeds deed je een klein stapje achteruit, terwijl je mijn dochter vertelde dat ze het echt zelf kon. En ze kon het.
En later, toen ze niet meer op schoot hoefde, maar overweldigd werd door de emoties van een nieuw kind, mocht ze weer even terug. Je legde uit, knuffelde haar.
Zo ging twee jaar voorbij. Ik werd uitgenodigd voor het eindgesprek, net voordat de kleine meid naar de grote school zou gaan. Mijn missie was helder; ik wilde bij het overdrachtsgesprek zijn met de juf van groep 1. Ik wilde uitleggen dat mijn dochter gevoelig was, dat ze alles om zich heen oppikte, dat veiligheid zo ontzettend belangrijk was, dat…
Je ging naast me zitten en vertelde glunderend over alle succesmomenten van het afgelopen jaar. Hoe ze gegroeid was. Je vertelde hoe je soms spanning in haar lijfje zag groeien, hoe haar ogen heen en weer ging schieten. Alles in me ontspande zich. Mijn dochter was gezien tot in de kleinste details. Ik luisterde, glimlachte en zei aan het eind: ‘Ik heb er alle vertrouwen in dat de warme overdracht bij je in goede handen is. Ik hoef er niet bij te zijn.’
Dag Elza Ik vind dit heel…
Lid sinds
5 jaar 10 maandenRol
Dag Elza
Ik vind dit heel mooi, een echt schoon verhaal en het is herkenbaar.
Maar ie dank je hier? De juf? Dan zou je dat zo consequent zo moeten opschrijven. Het kan ook een ode zijn aan de moeder die haar kind leert loslaten, dus je kan alle kanten uit. Als je alles van dialoog uit je tekst haalt en je tot 1 iemand richt komt dan zeker in orde.
Johanna
Hoi Johanna, Dank je wel…
Lid sinds
9 jaar 11 maandenRol
Hoi Johanna,
Dank je wel voor je mooie feedback.
Ik heb mijn stuk nog even teruggelezen met je feedback in mijn achterhoofd, maar ik begrijp het nog niet helemaal. Ik spreek consequent over 'je'. Waar het over 'ik' gaat, zijn het herinneringen die iets toevoegen aan hoe de 'je' (juf inderdaad) ermee om ging. Het is mijn ode, vandaar de 'ik'. Ik begrijp nog niet helemaal hoe het weghalen van de dialoog bijdraagt?
Hartelijke groet,
Elza
dag Elza Het is nu en mix…
Lid sinds
5 jaar 10 maandenRol
dag Elza
Het is nu en mix van bespiegeling en ode. In een ode richt je je eigenlijk tot de persoon waarvoor je een waarderend woord wil uitspreken, en dat kan je wat anders aanpakken. Het moet in feite zijn alsof je haar iets voorleest.
Johanna