De één heeft het in zich, de ander niet. Dat jij het hebt, werd me al duidelijk toen ik mijn dochter de eerste keer bracht op de peutergroep. Ze was bang, ze klampte zich aan me vast en ze huilde. Hartverscheurend. Ik, nieuwbakken moeder, wilde haar vasthouden en weer meenemen. Ik wilde bij haar blijven, net zolang tot ze van mijn schoot af durfde te komen.

Toen kwam je op me af, knielde bij mijn dochter en stelde je voor. ‘Kom jij vandaag voor het eerst kijken? Zullen we samen…’ Je nam haar mee aan haar hand, liet haar auto’s zien en kroop toen op de bank met een boekje.

Ik nam afscheid en vertrok met het opnieuw begonnen huilen van mijn dochter in mijn oren. Toen ik haar kwam halen, waren haar ogen nog steeds rood. Een traan lag in de holte naast haar neus. Maar ze zat op schoot. En jij had je armen om haar heen geslagen.

Zo bleef het; week na week, maand na maand. Alsof je alle tijd had en er niet nog meer kinderen om je aandacht riepen. Steeds deed je een klein stapje achteruit, terwijl je mijn dochter vertelde dat ze het echt zelf kon. En ze kon het.

En later, toen ze niet meer op schoot hoefde, maar overweldigd werd door de emoties van een nieuw kind, mocht ze weer even terug. Je legde uit, knuffelde haar.

Zo ging twee jaar voorbij. Ik werd uitgenodigd voor het eindgesprek, net voordat de kleine meid naar de grote school zou gaan. Mijn missie was helder; ik wilde bij het overdrachtsgesprek zijn met de juf van groep 1. Ik wilde uitleggen dat mijn dochter gevoelig was, dat ze alles om zich heen oppikte, dat veiligheid zo ontzettend belangrijk was, dat…

Je ging naast me zitten en vertelde glunderend over alle succesmomenten van het afgelopen jaar. Hoe ze gegroeid was. Je vertelde hoe je soms spanning in haar lijfje zag groeien, hoe haar ogen heen en weer ging schieten. Alles in me ontspande zich. Mijn dochter was gezien tot in de kleinste details. Ik luisterde, glimlachte en zei aan het eind: ‘Ik heb er alle vertrouwen in dat de warme overdracht bij je in goede handen is. Ik hoef er niet bij te zijn.’