#304 Zomerwende

 

De ronde zwart geteerde huisjes van het dorp meanderen als druppels gemorste inkt langs de rivier. Vanaf hier, op het hoogste punt van het smalle geitenpad richting het woud, is nog juist de halfronde kalkstenen brug te zien die ooit, tezamen met de spitse kerktoren, het begin van een nederzetting had gevormd.

De zon staat, schaduwloos, loodrecht boven de glooiende vallei.

Hoeveel jaren heb ik op deze dag op deze plek gezeten?

Hoe vaak heb ik tijdens de zomerwende s’ochtends vroeg de kruiden geplukt waarvan de dorpsbewoners nog slechts een vage herinnering hebben over de juiste toepassingen?

Langzaam regel ik de druk op mijn verrekijkers tot de mensen scherp in beeld komen.

Vrijwel zonder bewustzijn, slaapwandelend, voeren ze op het eerste gezicht logische handelingen uit. De bewegingen en gezichten zijn, gevoed door negatieve gedachten en emoties, hoekig en lelijk.

Pullen bier worden al proostend tegen elkaar geslagen en gulzig leeg gedronken.
Een enkeling heeft al moeite zijn evenwicht te bewaren.
Velen slepen met stukken hout en boomstronken richting de brandstapels in wording.

Gevoelens van weerzin, medelijden en mededogen volgen elkaar in snel tempo op.

Dan zie ik de man, of eigenlijk eerder een jongen. Nou, vooruit dan, een jongeman. Hij kijkt verbaasd om zich heen. Alsof hij verdwaald is, hier niet thuis hoort. Een fijnbesneden knap gezicht. Blonde krullen. Een gespierd, atletisch lichaam. Lenig, met vloeiende bewegingen, verdwijnt hij uit beeld achter een van de huisjes.

Een zeldzame gewaarwording, nog het best te omschrijven als een zacht vibreren rond een energieknooppunt vlak onder mijn navel, overvalt me.

Nieuwe gedachten rijgen zich aaneen tot een plan dat steeds vastere vormen begint aan te nemen. Onontkoombaar. Uit ervaring weet ik dat nu stoppen geen optie is, zou leiden tot een onuitroeibare obsessie.

Ik sta op en loop het woud in. Mijn voeten raken nauwelijks het donzige donkere mos. Eeuwenoude eiken. Oneindige schakeringen van bruin en groentinten. Geuren van vermolmd hout en hars. Geritsel tussen de bijna manshoge adelaarsvarens.

Dan ben ik thuis.

En begin me voor te bereiden.

De kristallen spiegel weerkaatst al snel het resultaat. Mijn gladde haast doorzichtige ivoorwitte huid. Heldere blauwe ogen. Wangen met kuiltjes en guitige kleine sproetjes. Volle lippen. De oren verstopt onder een bos roodkoperen krullen. Een eenvoudige witte jurk die nauwelijks mijn welvingen verbergt.

Ik denk aan de woorden van de oudsten. Vuur staat gelijk aan gevaar, verbranding, vernietiging, de hel.

De horizon begint het avondrood te verkleuren van scharlaken en vermiljoen naar brons en kopertinten. De laatste zonnestralen werpen lange schaduwen van de naderende duisternis vooruit.

Vreugdevuren worden aangestoken. Iedereen is nu dronken, of beter gezegd stomdronken. Behendig ontwijk ik grijpgrage handen tot ik de jongeman zie. Voor hij iets kan zeggen leg ik een vinger op zijn lippen en trek hem zachtjes mee uit de kring, weg van het hypnotiserende flakkerende licht het donker in.

Hij is geduldig en liefdevol tot hij alsnog wordt overmand door dierlijke hartstocht.

Hijgend, maar half bij zinnen door de ervaring van zo even, staan we voor de brandende vonkenregen. Het meisje voor ons springt dronken, lachend, door de vuurzee naar de overkant. Hij houdt mijn hand stevig vast. We nemen een aanloop. Steeds sneller en sneller tot het moment van de afzet. Ik zweef en probeer hoger te komen maar zijn hand trekt mij omlaag. Een tong van vuur springt op en likt aan de zoom van mijn jurk. Geschrokken laat hij mijn hand los maar het is al te laat. Halverwege de rotswand omhoog uit het ravijn voel ik de stekende pijnscheuten wanneer mijn vliesvleugels beginnen te verschroeien.