#303 Opdiepen

Opdiepen

'Dag jongen,' zegt mijn moeder.
Haar hoofd vult het scherm voor me. De software filtert het lichte schudden van haar hoofd weg. Alleen aan de vage rimpels in haar huid zie ik dat de computer zware berekeningen maakt. Mijn moeder houdt zich er niet meer mee bezig.
'Hallo mama, hoe gaat het met je?'
'Goed hoor.'
'Wat mis je het meest?'
'Jou en je vader natuurlijk. Maar jij leeft nog.'
Ja, ik leef nog. Mijn vingers glijden over het toetsenbord. De vensterloze kamer is nu nog verlicht. Het is twee uur 's nachts. Ik blijf hier zitten tot de stroom uitvalt. Het beeld knippert kort.
'Hee kerel,' zegt mijn vader.
Zijn gezicht straalt. Zijn snor is vol en vertoont nog geen enkele grijze haar.
'Het kan beter,' antwoord ik naar waarheid.
'Ik snap het kerel. Hou vol.'
De gesprekken met mijn vader vind ik prettiger dan die met mijn moeder. Met haar praat ik het liefst op de hoge leeftijd die ze bereikt heeft. De andere leeftijden roep ik bij haar niet aan. Met mijn vader praat ik op alle leeftijden. De computer hoort mijn vragen en mijn antwoorden en past de gesproken reacties zo aan dat de beelden en woorden levensecht lijken. Alsof ze nooit overleden zijn.
De wijzers van de accu's staan in het rood. Straks zal de stroom uitvallen. Dit is het moment om naar bed te gaan. Morgen word ik gewekt door de zonnekracht, die het licht hierbinnen weer tot leven zal wekken. Die de gloeilampen in de onderaardse kas naast deze ruimte van stroom zal voorzien.
Misschien ben ik nog de enige mens. Ik weet het niet. De meters geven aan dat ik niet naar boven kan.
Morgen zal ik weer water winnen, eten oogsten en praten met de door algoritmes aangestuurde beelden van de mensen uit mijn jeugd.