#301 Onervaren

De radio laat het nieuws van de afgelopen uren horen:

“Raket naar ISS spoorloos, er wordt gezocht naar een verklaring. Status bemanningsleden onbekend”.

Terwijl ik zoek naar mijn autosleutels bots ik op de harde muur van het radiobericht. Ik heb de ruimtemissie op de voet gevolgd, ik kon er weken niet van slapen. Ik kijk om me heen en zie stapels boeken over astrologie, astronomie en ruimtevaartkunde, vergezeld door een lege kop koffie en een beklad notitieblok. Op mijn bureau staan drie grote monitoren met computerdata, radargegevens en een groen/zwart programmeringstranscript.

‘Is het weer zover?’, hoor ik vanuit de gang.

Het is Kaja, die me met een uitdagende blik aankijkt. Ze weet dat het foute boel is. Ik realiseer me dat ik hier op aarde veilig zit, terwijl de crew ergens rondzweeft in de kosmos. Ik doe mijn capuchon op en bekijk de computerdata nog eens.

‘Hoe kan ik zo stom zijn?! Kaja! We moeten contact leggen met Stacey, we zijn erin getrapt!’

Eenmaal in de auto kan ik aan niets anders denken, ik ben bang dat mijn handen het stuur kapot knijpen. De autoradio staat inmiddels op volume 0 omdat het nieuwsbericht constant wordt herhaald. Mijn hoofd voelt licht aan, ik kan me moeilijk concentreren op de weg. Ik heb een paar lange dagen achter de rug, de vermoeidheid begint zijn parten te spelen. Ik had eindelijk weer plezier in mijn werk, na jaren lang achter de feiten aan te lopen. Ik werkte non-stop samen met Kaja aan de nieuwe opdracht. Opdrachten in de hackerwereld worden op een hele andere manier vergaard dan in het normale zakenleven. Na jarenlang tevergeefs op zoek te gaan naar legale opdrachtgevers wendde ik mijn blik af naar de donkere kant van deze industrie. Op ‘the deep web’ was ik geen bekende, maar dat hoeft ook niet. Voor de meeste opdrachtgevers is een naïeveling juist een voordeel, omdat die de regels van de onderwereld nog niet kennen.

Ik kijk naast me, Kaja zit relatief rustig in de auto. Ze draagt een felroze fanny pack om haar middel. Haar zwarte hoodie en broek zorgen voor een warm/koud contrast met haar rustige rossige krulhaar. Als ik een monoloog begin over hoe we niet konden weten welke data we gehackt hebben lijkt ze niet te willen luisteren. Kaja zit al langer in het vak, ik ken haar al een aantal jaren maar we werken pas 6 maanden samen. Nadat ik hopeloos op zoek was geweest naar een opdracht in de systeembeheerbranche, maakte zij klapper na klapper op het deepweb. Nu zit ik hier met een probleem zo groot als de gelanceerde racket, terwijl deze blijkbaar nooit had mogen vertrekken.

Het huis van Stacey staat in een volksbuurt. In de straat zitten meerdere bewoners voor hun huis op te stoep, te kijken naar elkaar. Vanuit buiten zie ik Stacey al zitten in de woonkamer. Hij schiet op van zijn stoel en opent de deur. Als we eenmaal binnen zijn neemt Kaja plaats achter de laptop in de woonkamer. Staceys blik staat op onweer.

‘Ten eerste, wat weet je van die opdrachtgever?! En ten tweede, waarom is Kaja zo kalm?! Als de overheid weet dat jullie hier achter zitten, kom je nooit meer vrij!’

Kaja roept ons vanuit de woonkamer. Met een grijs op haar gezicht wijst ze naar de laptop.

‘Goed gedaan Stacey, we hebben het geld in ieder geval binnen!