Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 300 Slums

1 juni 2020 - 15:55

 

Frank trapte me opnieuw in het kruis. Deze keer zo hard dat ik bloed begon op te hoesten. Zijn agressie piekte naar een negen en een half. Hij schold me verrot terwijl ik jammerend een hoek in de kamer opzocht. Het was niet altijd zo geweest. De tijd voordat Hera in zijn leven kwam, waren de mooiste jaren van mijn leven. Hera werd alles voor hem, er ging geen moment voorbij dat ze geen controle had over hem. Steeds als ik er tussenin kwam, volgende het schoppen en een arsenaal aan verbale obsceniteiten, wat mij angstig maakte. Langzaam verloor ik een deel van mijn haren, dankzij de mentale stress die Frank en Hera creëerden.
Uiteindelijk werd eten schaars. Hera had Frank op een dieet gezet, hij at haast bijna niets meer. Na enkele dagen zonder eten wist ik dat het een moment van nu of nooit zou moeten zijn.

Op een avond besloot ik Frank te verlaten. De fijne gedachten van de eerste jaren begonnen te verwelken en stierven af. Een rottend hoopje ellende bleef achter. Hij lag met Hera in bed, met de armen gespreid, nu was mijn kans. Frank was vergeten het raam dicht te maken en met een wel gewaagde sprong landde ik op het gazon. Mijn benen wankelende, ik voelde het bot onder het vel, maar ik was buiten.

Ik zocht naar mensen die me konden helpen, eten was de eerste prioriteit. Een groepje jongeren stonden aan het eind van de straat lawaai te maken. Ik maakte mezelf kenbaar, maar ze lachten wild en gooiden met stenen naar me, noemden me smerig en jaagden me weg. Ze waren niet veel beter dan Frank. Zo ging het de hele avond, voorbijgangers wilden me niet helpen, liepen met een boog om me heen, keken me beangstigend aan.
Langzaam kwam ik tot de realisatie dat de buitenwereld net zo rot is als Frank en Hera.
Terwijl ik de afgestorven straat overstak hoorde ik het geluid van piepende banden. Het had niet veel gescheeld of de wagen had mij aangereden, niet dat het nog veel uitmaakte. Een brede man met een grote zaklantaarn stapte uit en scheen het felle licht in mijn gezicht. Hij liep op me af en ik ging instinctief in een defensieve houding staan.  De man zakte door zijn knieën en stelde me gerust. Hij vroeg waar ik woonde. Na wat aarzeling gaf ik toe en stapte bij hem in de auto met prachtige lichten. Ik had het adres van Frank altijd bij me en we arriveerden op de plek waar het begon. De man in het blauw klopte op de deur, maar er was geen gehoor. Ik attendeerde hem op het open raam en hij volgde me.

Een uur later waren er nog meer auto’s met lichten aanwezig, terwijl twee mannen Frank in een bus schoven. Hera had hem vermoord.
De volgende ochtend werd ik wakker met een frisse geur en zette de man in blauw en heerlijke maaltijd voor mijn neus.

 

 

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 juni 2020 - 16:27

Hoi Richard, weer een bijzonder verhaal, zoals ik van je gewend ben! Mooi geformuleerd: Zijn agressie piekte naar een negen en een half. Gelukkig toch een happy end voor jouw HP, alleen jammer dat hij het voortaan zonder Frank moet stellen; zoals ik het begrijp waren het vroeger dikke vrienden, totdat Hera ten tonele verscheen.  RIP Frank.

Met vriendelijke groet,
Ton Badhemd 

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 juni 2020 - 15:40

Hoi Richard,
ik heb iets meer moeite met het begrijpen van je verhaal. Gaat het om een relatie tussen twee mannen? Om een relatie tussen een vader en een zoon? Of een dochter? Dat kan ik uit het verhaal niet herleiden.
Doordat "de man in het blauw" (politieman?) door zijn knieën zakt, krijg ik het idee dat de hp een kind is. Ook omdat je steeds "de man in het blauw" schrijft en de hp in "de auto met prachtige lichten" stapt. Zo lijkt het vanuit het gezichtspunt van een kind geschreven. In dat geval 
Een volwassen man laat zich naar mijn idee niet zo snel terugbrengen naar het huis waar hij zojuist met veel moeite uit ontvlucht is.
Als Hera Frank vermoord heeft, waarom krijgt de hp dan door de man in het blauw een maaltijd voorgeschoteld? 

Hij liep op me af en in ging instinctief in een defensieve houding staan.  ---  ik ging

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 juni 2020 - 1:15

Hoi Richard, helaas heb je het verhaal met je toelichting alleen maar nog ingewikkelder gemaakt. Waar moet ik aan afleiden dat de hp geen mens is en Hera geen levend wezen?
 

Lid sinds

4 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 juni 2020 - 9:17

Volgens mij is de hp een poes, en ik dacht dat Hera een vrouw was. Maar ik begrijp nu dat het heroïne is.

Met deze info vind ik het "ik heb Franks adres altijd bij me" niet passend. Uiteraard weet een poes altijd de weg terug te vinden, dus ik zou dat anders formuleren, om in stijl te blijven.

Poezen zijn bij uitstek trouw aan zichzelf, dus dat is treffend gekozen. Alleen zou een kat het nooit zover hebben laten komen.😼

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 juni 2020 - 12:53

Hoi Richard,

Mooi verhaal! Het gaat echt leven voor mij. Ik kwam er bij eerste lezing eigenlijk al soepel doorheen, dus misschien heb je al dingen aangepast? Het was, na het commentaar hierboven, ook leuk om het nog eens te lezen met "kat" als hypothese en "heroïne". Het is breed inzetbaar :D! Enige zeurpuntje, maar ik besef me ook dat woordenaantal hier een restrictie is, is dat de overgang naar de laatste zin (de volgende ochtend werd ik wakker met een frisse geur en zette de man in blauw en heerlijke maaltijd voor mijn neus.) wel erg abrupt is. Ik zou hier eerder tijd voor opluchting of (eindelijk) rouw over de nare tijd verwachten. Maar sowieso goed verhaal dank!

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 juni 2020 - 14:49

Hoi Richard, met de opmerking van Katja erbij heb ik het verhaal nog eens gelezen en in dat licht is het verhaal goed gevonden. Jammer dat er eerst zoveel uitleg nodig is om een verhaal te begrijpen, maar dat is meer iets van mij denk ik. Ben nooit zo goed geweest in cryptogrammen.