Lavender zat sip voor het raam naar buiten te kijken. Ook vandaag viel de regen met bakken uit de lucht. Zoals elke ochtend telefoneerde mama in de gang met tante Jenny. En zoals elke ochtend hoorde ze mama zeggen: “Nee tante, het lukt me gewoon niet meer. Ik ben het kwijt. Ik kan dit niet oplossen.”
Wat later kwam mama de woonkamer binnen. Haar fronsrimpels tekenden zich met de dag duidelijker af, haar teint werd met de dag doffer. Dat vond Lavender maar niets, ze wilde haar vrolijke mama terug. De mama die met haar in de plassen sprong, die lekkere chocoladecake bakte en die haar het verhaal over de grote vriendelijke reus voorlas.
“Mama,” zei ze, “waarom ben je niet blij? We kunnen toch naar buiten gaan om in de plassen te springen?” Lavenders mama glimlachte flauwtjes. “Ja, dat zou pas leuk zijn! Maar het gaat nu niet, schatje, dit is geen gewone regen. Als we nu naar buiten gaan om in de plassen springen, worden we ziek. We moeten nog een tijdje binnenblijven.” Lavender keek nog eens naar buiten. Er waren inderdaad al wekenlang geen mensen op straat. Ze zuchtte diep. Waarom kon alles niet zijn zoals vroeger?
Plots voelde ze een soort gloed opkomen, ze kreeg het warm en koud tegelijk. Ze ging kaarsrecht staan, hield haar ogen strak op de wolken gericht en sprak hen toe, in haar hoofd: “Ga alsjeblieft weg. Stop met regenen en ga gewoon weg. Ik wil weer met mijn mama in de plassen kunnen springen.”
En kijk, de regen leek inderdaad lichtjes te minderen. Dat bracht Lavender op een idee. Vanaf nu zou ze elke dag de wolken aanmanen om op te krassen. En dan zou ze binnenkort gewoon weer buiten kunnen spelen.

Drie weken later. Het regent niet meer. Het is de eerste keer in maanden dat tante Jenny weer op bezoek komt. Ze hoort tante uitroepen: “Matilda! Bedoel je dat Lavender jouw gave toch geërfd heeft?!”