Ik neem zoals altijd de trein van 16:15 op station Amsterdam Amstel, deze keer is hij net wat eerder dan gebruikelijk dus ik kan rustig gaan zitten. Na een paar minuten loopt de trein aardig vol, zo vol dat binnen korte tijd alle bankjes zo’n beetje bezet zijn.
Het bankje tegenover mij is echter nog vrij, ligt het aan mij vraag ik me af. 
Gauw stel ik mezelf weer gerust, nee joh, doe niet zo raar!
Je ziet er echt prima uit.

De conducteur fluit, de deuren zullen zo wel dicht gaan.
Op dat moment zie ik nog net een meisje aan komen rennen, ze haalt het net.
Ze loopt mijn coupé binnen, ik kan mijn ogen niet van haar afhouden, ze loopt langs de eerste bankjes, maar alles is bezet. Mijn hartslag gaat gestaag omhoog, nerveuze gedachten schieten door mijn hoofd, misschien komt ze wel tegenover mij zitten. Er zijn tenslotte bijna geen andere plaatsen meer vrij dat heb je net zelf gezien. Zonder te twijfelen neemt ze plaats op het bankje tegenover me.

Mijn hartslag gaat inmiddels tekeer, ik voel mijn wangen enigszins rood worden maar probeer het te onderdrukken. 
Hoi, zegt ze, waarna ik vervolgens beleefd knik en mijn meest vriendelijke glimlach opzet. Gewoon strak naar het raam blijven kijken dan is er niets aan de hand, dan hoef je niet te praten. Gewoon niet kijken denk ik bij mezelf.
Via het raam zie ik dat ze met wilde bewegingen haar haren goed doet, het zit een beetje warrig waarschijnlijk door de stevige wind die er momenteel staat.
Studeer jij ook muziek? Hoor ik haar plotseling tot mijn schrik vragen.
Ja, zeg ik enigszins ongemakkelijk. Ah je ziet het aan mijn gitaartas natuurlijk.

Mijn hartslag is gelukkig weer wat naar beneden waardoor de zinnen er in ieder geval normaal uitkomen.
Klopt, zegt ze terwijl ze me glimlachend aankijkt. Ik studeer aan het conservatorium in Amsterdam, ik kom net bij mijn ouders vandaan in Den Bosch, en jij?
Ik? Ik studeer popmuziek, ook hier in Amsterdam.

Zo praten we even door en opeens vind ik het jammer dat ik er al op het volgende station uit moet. Ik kijk even op mijn horloge, nog een goeie drie minuten voordat we er zijn. Ik schraap al mijn moed bij elkaar, en zeg ik moet de volgende er uit, ‘zullen we anders een keer..’ maar voor ik de zin kan afmaken pakt ze een schrift uit haar tas, scheurt er een stukje papier af en schrijft er wat op. ‘Leuk je ontmoet te hebben, liefs Fleur’ en een telefoonnummer. Intens gelukkig pak ik het briefje aan en stop het in mijn gitaartas. Ik vond het ook heel leuk, zeg ik tegen haar. Ik bel je gauw.

Vlug loop ik naar de deur want ondertussen is de trein al gestopt op centraal station.Half neuriënd pak ik de fiets en trap naar huis, de gitaartas op mijn rug. Het is extra zwaar door de wind maar het deert me niet.
Thuis aangekomen doe ik mijn gitaartas af, kijk nog even naar het vakje waar ik het briefje in heb gedaan, ik voel een stomp in mijn maag want ik zie dat het klepje open gewaaid is door de harde wind. Ik doe mijn hand langzaam in het vakje in de hoop dat het helpt, ik voel maar kom het briefje niet tegen. 
Ik kijk voor de zekerheid ook nog even maar zonder resultaat, het briefje is weggewaaid.
Vertwijfeld ga ik met mijn linkerhand door mijn haar en denk bij mezelf, ik ben haar kwijt.