#286 Vakantie met Fora

Onze eerste hond heette Fora, een ‘superras’ met veel kleuren, een boxerhondensnoet, gek op tennisballen en alles wat draait. Als ze eenmaal een bal in haar bek had, liet ze nooit meer los. Je kon haar aan de bal omhoogtillen. Die fanatieke blik in haar ogen, nooit zou ze loslaten.

Fora gaat mee op onze kampeervakantie.
De eerste stop is bij een groot weiland met heel in de verte de autobaan.
Pim, mijn man, gooit een tennisbal. Fora, zo snel als windkracht tien, erachteraan. Koppie even naar beneden, omhoog, ze heeft hem te pakken. Ze rent in steeds groter wordende cirkels, haar buik nat van het vochtige gras. De autobaan komt steeds dichterbij.
We roepen: ‘Fora, Fora,’ maar ze rent en rent. Pim springt en zwaait, ineens draait ze om en komt recht op ons afgerend.
Mijn hart bonst pijnlijk in mijn keel, Pim veegt het zweet van zijn voorhoofd. We lijnen Fora onmiddellijk aan. Nu moet ze nog plassen. Fora laat haar drinkbak staan. We wandelen en Fora ruikt links, rechts, kortom overal, maar geen plas.
Dat had de fokker al gezegd, teefjes plassen soms niet op onbekende bodem.
Verder rijden en weer een stop. Opnieuw hetzelfde ritueel, wandelen, dit keer aan de lijn, snuffelen overal, maar een plas niets daarvan.
Ik krijg plaatsvervangende buikpijn, maar het helpt allemaal niets.

Weer in de auto en opnieuw een pauze inlassen. Fora houdt halsstarrig vol: geen eten, drinken of plas.
Pim en ik wandelen in een rustig tempo. We gooien een bal, nu met Fora aan de riem, ze vindt het fantastisch, maar als we daarna weer verdergaan, geen plas.

Aan het einde van de dag vinden we een camping, midden tussen de wijnvelden. Een boerderij met wat staplaatsen. Een en al rust. Dit voelt goed. Fora verovert het hart van de campingbaas.

Eerst wandelen, want ze zal toch een keer…
‘Hier kunnen we haar wel loslaten. Er is hier geen verkeer, alleen wat landweggetjes en de boeren zijn vast al thuis,’ zegt Pim.
‘Je hebt gelijk en misschien doet ze dan eindelijk haar plas.’
Fora komt na een paar seconden met een boxervriendje aangerend. De honden hebben geen last van een taalbarrière, springen en rollen over elkaar heen.
We lopen weer verder, Fora loopt naast ons te hijgen. Pim slaat zijn arm om me heen, samen kijken we naar de rode gloed van de avondzon over de graanvelden. De korenbloemen en klaprozen sluiten hun kroonblaadjes al.
Ik hoor het hijgen niet meer, ‘Pim, zie jij Fora nog?’
‘Verdorie, ze zal toch niet weer…’
Ik zie de ongeruste blik van Pim, tegelijkertijd horen we in de verte een trein voorbijrazen.
Ik krimp ineen. ‘Oh Pim, waar is ze?’
‘Fora, Fora, Foooora.’
Beiden roepen we eindeloos haar naam. We kijken op alle weggetjes, proberen haar voetafdrukken te zien in het zand.
‘Laten we teruggaan naar de camping, misschien is ze daar naar toegelopen,’ probeert Pim me moed in te spreken.
Na wat een eeuwigheid lijkt komen we aan bij ons plekje, maar geen Fora.
De campingeigenaar vraagt waar onze hond is.
Ik kan alleen mijn schoudersophalen. Pim vertelt over het boxervriendje. De man pakt zijn telefoon en toets een nummer in. Ik heb het niet meer, het wordt steeds donkerder.

Ineens horen we gehijg achter ons, pardoes voel ik twee poten op mijn bovenbenen. Stinkend naar koeienpoep onze Fora, nu donkerbruin, springt om ons heen, met de geur van een moeflon. Ondanks de viezigheid knuffel ik haar.
De campingman helpt ons met een waterslang en een oude handdoek om Fora haar kleuren terug te geven.

‘Un verre de vin pour de se déberrasserer du choc,’ vraagt de lieve man.
Samen met zijn vrouw zitten we even later op hun terras. Ik voel warmte van de laatste zonnestralen op mijn gezicht. Een luid snurkende Fora ligt op mijn schoot.

Pim en mij kan je op dit moment niet gelukkiger maken!