De mist #284

Snel fietste ik over de weg naar huis. Het liefst was ik bij Eva blijven slapen, maar die werd onverwacht ziek, waardoor het me niet verstandig leek om daar te blijven – tenzij ik wilde toekijken hoe ze haar hele kamer onder braakte. Er ging een rilling door me heen en ik trok walgend mijn neus op. Nee, dank je.
   Het probleem was alleen dat het ondertussen al bijna middernacht was en langs de weg naar huis stonden geen lantarenpalen. Gelukkig had ik een goed licht op mijn fiets, maar tot overmaat van ramp viel die halverwege uit, waardoor ik in het donker verder fietste. En ik haatte het donker.
   Gelukkig was het vannacht vollemaan, waardoor het niet volledig duister was. Wel viel het me op dat het mistig begon te worden. Nevelen dreven vanuit de weilanden over de weg.
   Ook dat nog, mopperde ik in mezelf.
   De mist werd steeds dichter en al snel zag ik geen hand voor ogen. Het leek me niet veilig om verder te fietsen, en ik stapte af om langs de lijnen op de weg naar huis te lopen. De hakken van mijn laarsjes kletsten op het vochtige asfalt.
      Even dacht ik vanuit mijn ooghoek iets te zien bewegen, en ik draaide snel mijn hoofd om. Dit was dan misschien geen beruchte plek waar geregeld meisjes lastig werden gevallen, maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn. Het enige wat ik zag was de mist.
   Ik keek omhoog. De maan was nog duidelijk zichtbaar, maar er was iets vreemds aan. In plaats van het normale witte, leek het een rode gloed uit te stralen.
   Ineens raakte iets mijn fiets, waardoor die weggleed en viel ik door het ineens ontbrekende tegengewicht op de weg. Verward keek ik naar mijn achterband toen iets mijn been beetgreep en die hard opzij trok. Ik gilde en mijn vingers klauwden in het gras van de berm toen ik van de weg af werd gesleurd.
   Ik schopte met mijn been naar achteren en hoorde een misselijkmakend gekraak toen die iets raakte. Er klonk een grom en toen ik omkeek stokte mijn adem in mijn keel. Er stond een vreselijk wezen over me heen gebogen. Het gezicht van het wezen was verkoold en het had geen neus. Ik keek naar mijn been. Dunne zwartgeblakerde vingers waren er omheen gekromd. Het wezen zette zijn hoofd weer recht en roodgloeiende ogen bekeken me aandachtig.
   Ik zette het op een gillen en gaf een harde trap tegen de arm van het wezen. Er klonk gekraak en de arm viel op de grond, waarna de hand me losliet.
   Snel krabbelde ik overeind en rende terug naar mijn fiets, zette die rechtop en ging ervandoor. Achter me klonk gegrom, maar ik durfde niet om te kijken. Toen ik uit de mist schoot, knipperde ik met mijn ogen vanwege een ineens fel licht. Zodra ik opkeek zag ik dat de zon al aan de hemel stond. Dat was onmogelijk.    Ik keek achterom, en zag alleen de open weg.