#283 De Plaaggeest

Ik was bij het leven al een onverbiddelijke pestkop, en na mijn dood is daar geen verandering in gekomen. Ik ben geen kleptomaan, maar een pestomaan.

Het begon al in de baarmoeder, waar ik mijn duistere krachten gebruikte om mijn moeder darmklachten te geven, en haar deed hallucineren door het beïnvloeden van haar hersenen. Mijn meest gelukkige jeugdherinneringen kwamen in de tijd dat ik elke ochtend expres mijn bed volscheet om haar letterlijk tot waanzin te drijven. Haar geesteszieke klaagzangen klonken voor mijn oren als experimentele muziek. En zo ben ik nog jarenlang doorgegaan. Gebroken glas en gebruikte naalden in versgebakken brood was één van mijn specialiteiten.  

Op een bepaald punt heb ik het tijdelijke voor het eeuwige verruild, ik kan me niet herinneren hoe dat is gebeurd, en sindsdien zit ik hier vast, in het huis waar ik ben opgegroeid. Elke nieuwe inwoner heb ik met liefde weggejaagd door middel van plotseling dichtklappende deuren, barstende spiegels en, mijn persoonlijke favoriet, de ectoplasma truc. Daarbij verspreid ik het kleverige witte goedje zodat het lijkt alsof een geperverteerde indringer een wel heel grote zaadlozing op de Duitse Herder heeft gedeponeerd.

Dat waren mooie tijden, maar nu, door het keukenraam naar buiten kijkend, realiseer ik me dat daar een eind aan gaat komen. Uit de geparkeerde Ectomobile stappen de leden van de Nederlandse vestiging van de Ghostbusters. Als eerste zie ik Freek, met het trepanatie litteken op zijn voorhoofd, en hij word gevolgd door Gerco, wiens gezicht is bedekt door ceremoniële tatoeages die hem tegen het kwaad beschermen. Op de achterbank zie ik Jouke, die in China heeft gestudeerd met taoïstische priesters, en naast hem zit Özcan, die een baan nodig had.

Ik zucht, en hoop dat er in hun spokenvallen genoeg andere wezens zitten die ik lekker kan zieken.