#282 De beukennoot

Het beukennootje

Het ligt verscholen tussen het hoge gras
onder de kruin van zijn moeder
pal naast de vaderstam
Een nootje…
niet groter dan de nagel van een pink

Je kunt er een holle kies mee vullen
Een muis heeft er geen volle maaltijd aan
en het wilde zwijn haalt er zijn neus voor op

Of we belangstelling hebben 
interesseert de noot geen zier
ook noemt hij zichzelf geen noot en
van de beuk heeft hij nooit gehoord
hij mist gevoel voor taal
 
In plant-, schei- en bodemkunde 
ongeschoold, weet hij van groeien noch bloeien
de Schepper is aan hem voorbijgegaan

Argeloos trekt hij zijn eigen plan
zoals de zon zichzelf verwarmt
ligt de bezieling in zijn kern
Slechts een druppel water, een zonnestraal
een kluit aarde en een schimmel
zijn hem gedienstig

Als de schepper in hem ontwaakt 
geeft hij zin aan zijn bestaan 
Hij ontkiemt, ontluikt of bot uit 
hoe je het ook noemt, een groene spruit is 
zijn eerste tour de force

Van baarmoeder aarde verrezen
werkt hij dag en nacht 
jaar in jaar uit aan zijn creatie
Accuraat als een boekhouder 
archiveert hij zijn voortgang, ring na ring
doseert takken en blad voor blad als 
sterren aan de hemel 
zonder passen of meten
Geduld, een reine deugd

Zijn dis rijk gevuld met slechts water en lucht
onder een glimlach van de zon
Geen kloppend hart, maag of ingewanden
zonder pomp stuwt hij levensvocht tot in 
zijn kruin, ver boven het maaiveld 
zuigt lucht en geeft zuurstof cadeau

Fier als een pauw, toornt hij boven het geboomte uit
laat zijn eeuwse verjaardag ongevierd
Door ons taalgevoel treurt hij weliswaar 
maar zelf is hem treurnis onbekend
Voor zijn part had hij evengoed een walvis mogen zijn

Het nootje van zo-even…
Het mag een wonder heten