Belastingaangifte

Nu moet het echt. Ik kan het niet langer uitstellen. In de afgelopen uren heb ik me beziggehouden met verschillende nuttige activiteiten; de wc schrobben, planten water geven, de was opvouwen. Zo kon ik voor mezelf het uitstel verantwoorden.
De belastingaangifte. Zuchtend zet ik de laptop op tafel. Hij voelt wat zwaarder dan anders, maar dat wijt ik aan mijn gemoed. Verrassender is de licht magnetische werking die van het scherm uitgaat zodra ik de laptop open. Zoveel zin heb ik niet in de klus. Voelend naar de streepjes onder de F en de J zet ik mijn vingers op het toetsenbord om het wachtwoord in te typen. De voorkant van mijn slobbertrui bolt op en ook mijn loshangende haar neigt richting het beeldscherm dat een steeds sterkere zuigkracht uitoefent. Als ik op enter druk en de achtergrondfoto van de afgelopen zomervakantie verschijnt, ben ik verloren. Mijn lichaam rekt zich uit, de bovenkant is al bijna in mijn laptop getrokken. Mijn billen zitten nog op de stoel, alsof de digitale wereld moeite heeft met het gewicht van mijn omvangrijke achterwerk. Slechts één tel later schiet ook dat als een samentrekkend elastiek naar voren en verdwijn ik als geheel in…waarin eigenlijk?
Drie benauwde seconden lang bevind ik me tussen een wirwar van flitsen en vonken, dan wordt ik uitgespuwd op een koude vochtige bergweide. Achter mij het dorpje Zermat, voor mij de besneeuwde hellingen van de Matterhorn.
Laat die belastingaangifte maar zitten.