Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#273 Yule

"Schoonheid is een vloek. Het maakt je kwetsbaar. Het leven legt je in de watten zonder dat je er iets voor hoeft te doen, je wordt gezien, aanbeden, enkel en alleen om je verschijning. Het geeft een vals gevoel van veiligheid, want er komt een moment dat je verlaten wordt. En dan rest er niets. Niemand die blijft voor dat wat verdwenen is." Yule staart naar haar ijzige evenbeeld in het bevroren meer, de woorden van haar stiefmoeder helder in haar geheugen, net als de maan die het besneeuwde landschap in een onaards licht zet. De vrouw in het ijs kijkt onbewogen terug, haar blauwe ogen donker en koud, haar huid wit als de sneeuw aan haar voeten. Ze had altijd geloofd in de dreigende voorspelling van haar stiefmoeder en nooit iemand dichtbij laten komen. Ze had haar hart gepantserd en de kou omarmd. En gedacht dat dat genoeg was. Totdat hij kwam en alles anders werd. Zijn warmte was licht en vol dromen en plots zag Yule zichzelf. Niet alleen de oppervlakte, maar al haar lagen daaronder. En er was geen leegte, zoals haar stiefmoeder zei, maar leven en menselijkheid. En ze danste met de wereld en vergat de vergankelijkheid. De eerste tekenen had ze niet eens door, maar toen de tijd plots als een gure herfstwind opstak, greep de oude angst haar bij de keel. Ze zou verlaten worden. Het kon niet anders. Ze zou verdwijnen. En die gedachte bevroor haar bewegingsvrijheid. Ze werd rigide, ongenaakbaar en wees hem uiteindelijk zonder uitleg de deur. Want waarom wachten totdat zij verlaten werd? Ze verwelkomde de nachtvorst en de grijze dagen en vergat het leven dat ooit onder haar huid stroomde. Haar hart klopte ternauwernood en het laatste restje warmte verdween in witte wolkjes over haar lippen. Maar deze nacht drijft een vreemde onrust haar naar buiten. Haar blote voeten laten bijna geen sporen achter in de sneeuw. Ze is immuun voor de kou die lacht om haar zijden nachtjapon. Stijfjes begroet ze haar spiegelbeeld in het meer; het enige andere wezen dat zich in deze eindeloze nacht buiten waagt. Yule tuurt naar haar bevroren reflectie, als plots haar ogen het maanlicht vangen. In plaats van de vertrouwde leegte, ziet ze in het zwart van haar irissen iets smeulen. Geschrokken doet ze een stap naar achteren, aarzelt even, maar buigt zich dan nog eens voorover. Nee, ze heeft zich niet vergist. Diep in het ijs branden twee kleine lichtjes. Kippenvel verspreidt zich over Yules lichaam; ineens is ze zich bewust van de kou en huiverend slaat ze haar armen om zich heen. En dan voelt ze in haar borst een hartslag, een zacht maar onmiskenbaar kloppen. Ze ademt diep in en nieuw leven stroomt als smeltwater door haar aderen. Het verwarmt haar spieren en plots kan ze niet anders dan dansen. En Yule danst en danst, dwars door haar angst en dwars door de langste nacht, totdat de licht haar weer gevonden heeft.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Chantal, wat een mooi verhaal weer. In de laatste zin het volgende: totdat de licht haar weer gevonden heeft. -- het licht. Verder graag gelezen.

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wie is er nu de vrouw in het ijs vraagt Dorian Gray zich af. Monumentaal geschreven. Zalig gespeeld met oppervlak, diepgang en weerspiegeling. Het lijken symbolen waar je vaak op terugvalt te worden. En waarom ook niet, je kunt ze mooi brengen. Verlaten worden is niet voorbehouden aan mooie mensen overigens. Stiefmoeder zat er naast. Yule houdt zich niettemin vast aan Will Huntings 'super philosophy'. Jammer dat ze aan het einde van de tekst 'de mens' niet terugvindt.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Fief, dank voor het lezen en je scherpe blik! Ik heb het direct aangepast. Tilma, ook dank voor je compliment en je reactie. Yule vindt uiteindelijk in haar midwinter het begin van een nieuw leven. Hopelijk is dat genoeg om haar eigen super philosophy om zeep te helpen.

Lid sinds

4 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtig, sferisch geschreven. Ik denk dat Yule op het einde zichzelf heeft gevonden. 'Ze danst, dwars door haar angst en dwars door de langste nacht, tot het licht haar weer gevonden heeft.' Het begin van een nieuw verhaal. Mooi. Graag gelezen.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
edwinchantalenq, Mooi verhaal. Paar kleine suggesties: 'want' in de eerste alinea kan weg. Ik twijfel over 'de vrouw' in het ijs - mijn voorkeur gaat uit naar 'de beeltenis' in het ijs. De tweede witregel is beter op de plek na 'de sneeuw aan haar voeten'. Dan volgt immers de herinnering (vt). De witregels in de herinnering kunnen vervallen; het is een geheel, tot je opnieuw terugkeert naar het heden. Na 'waagt' dus pas weer een witregel. Je tekst wordt dan meteen ook een stuk rustiger. Bevroor haar bewegingsvrijheid of haar beweeglijkheid? Suggestie: Bij die gedachte bevroor ze.
Maar deze nacht drijft een vreemde onrust haar naar buiten. Haar blote voeten laten bijna geen sporen achter in de sneeuw. Ze is immuun voor de kou die lacht om haar zijden nachtjapon. Stijfjes begroet ze haar spiegelbeeld in het meer; het enige andere wezen dat zich in deze eindeloze nacht buiten waagt.
Dit deel hoort in de vt. Ze staat al bij het meer in de eerste alinea, dus gaat dit eraan vooraf. 'In plaats van de vertrouwde leegte' zou ik vervangen door 'In plaats van de verwachtte leegte' - uit je verhaal haal ik dat er immers geen sprake is van leegte, dan kan die ook niet vertrouwd zijn. Doet ze een stap naar achteren is niet zo mooi. Suggestie: Geschrokken stapt ze achteruit.
aarzelt even, maar buigt zich dan nog
i.p.v. 'maar' is 'en' hier beter op de plek (er is geen sprake van een tegenstelling).
ineens is ze zich bewust van de kou en huiverend slaat ze haar armen om zich heen.
Actiever is: ze wordt zich bewust van de kou, huivert, en slaat haar armen om zich heen.
Het verwarmt haar spieren en plots kan ze niet anders dan dansen. En Yule danst en danst, dwars door haar angst en dwars door de langste nacht, totdat het licht haar weer gevonden heeft..
De witregel kan hier weg. Suggestie laatste zinnen: en plots kan ze niet anders dan dansen. Ze danst dwars door haar angst en dwars door de langste nacht, totdat het licht haar weer vindt.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Chantal, … dit is geweldig. Je beschrijft hier een langzaam doorbrekende gelukzaligheid van een herontdekte eigenwaarde. Of ik dat zo goed zeg, weet ik niet maar het voelt wel zo. Prachtig.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi Chantal, een self fulfilling prophecy, en natuurlijk is het een stiefmoeder die zoiets tegen haar dochter zegt. Geen korte dag, maar de langste nacht. Mooi gevonden dit verhaal! Een suggestie; kijk nog eens goed op zinsniveau naar je verhaal. Is iedere zin echt nodig om het verhaal te schrijven? Hoe minder 'overbodige' zinnen, hoe krachtiger je verhaal. In de eerste alinea bijvoorbeeld: 'Niemand die blijft voor dat wat verdwenen is.' De zin daarvoor vind ik krachtiger om deze alinea af te sluiten. Nog een voorbeeld: 'Ze zou verlaten worden. Het kon niet anders. Ze zou verdwijnen.' De zin 'het kon niet anders,' is denk ik niet nodig. En iets anders ''De eerste tekenen had ze niet eens door,' moet zijn 'de eerste tekenen zag ze niet,' of 'de eerste tekenen herkende ze niet.' :

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Wow, mooi geschreven. Het suggereert ook, wat je vervolgens dan zelf in kan vullen. Daar hou ik van.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Chantal, hoe mooi weer van jpuw hand. Het Germaanse Joelfeest in jouw tekst verweven? In het begin dacht ik dat Yule een rivier was :D en dat deze rivier een menselijke gedaante krijgt in je laatste twee alinea's. Heel graag weer gelezen en leerzaam commentaar van Lizette :thumbsup: Fijne zondagavond

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Willemina, dank voor je uitgebreide commentaar! Een aantal suggesties heb ik graag overgenomen. Anderen heb ik achterwege gelaten, maar goed om er nog eens kritisch naar te kijken. Dank voor je moeite! Lizette ook bedankt voor je tips! Ik neem ze mee! Riny en Quillaume, dank voor jullie compliment! Daar word ik blij van!