opdracht #273: de kortste dag

22 december: Overal lichtjes, en poedersneeuw kwistig rondgestrooid in de vitrines. De openstaande winkeldeuren lokken me met een huiselijke warmte naar binnen. Hoe groter de winkelketen, hoe duffer de warmte die mij in het gezicht slaat. Een overvloed aan kerstmarkten, ingericht met kneuterige gezelligheid. Glühwein, jenever, braadworst, gebakken champignons, snoeperijen en kersthebbedingetjes… De kerststal, haastig en smaakloos in elkaar gestoken, wordt onverschillig voorbijgelopen. Kindeke Jezus is een afgedankte peuterpop in een strobak. Zijn ouders zijn verworden tot oude, afgebladderde etalagepoppen, klungelig gedrapeerd met textieloverschotjes. Enkele voorbijgangers laten zich verleiden om met de kinderen een kijkje te nemen, want er staan echte schapen in de stal, achter een traliehek aan de zijkant, en een eenzame ezel aan de overzijde die treurt om zoveel nep. Hij hoopt op betere tijden met een gezel. Een straat verder zit de stadsbedelaar in het portiek van de supermarkt, verkleumd en weggemoffeld van de glinster en de glitter van wat met zoveel mooie woorden in luidruchtige kerstliedjes het ‘blijde gebeuren’ wordt genoemd. Hij zit er het hele jaar door, als versleten cliché. Alles onder controle, en toch tot niets in staat. Het is een lusteloosheid, steeds een beetje lomer, trager in doen. Een kwakkelende gezondheid en het zicht op een eindeloos pakket loodgrijze wolken maken het me moeilijk de kerstsfeer er in te brengen. De plastic kerstboom is uitgepakt. Hij wacht al twee weken om versierd te worden. De muffe takken staan verstijfd tegen de boom geprangd, als in rigor mortis. Ik zal ze krakend ontvouwen. Morgen. De dozen met versiering staan klaar.