Het gegorgel van een koffiezetautomaat overstemd het chaotische gekibbel om mij heen. Een naam wordt rondgeschreeuwd en het geroezemoes zwakt af. Een vrouw steekt haar hand omhoog terwijl ze met haar andere hand een telefoon tegen haar oor houdt. Als de gevulde mok bij haar terecht komt, gaat het volume weer omhoog. De vrouw wurmt zich tussen de mensen door en verlaat de winkel. Haar lege plek wordt opgezwolgen door de mensen die nog met smart wachten op hun dagelijkse dosis cafeïne. Een oneindige variatie aan smaken staan vermeld op de houten borden die hangen boven een zestal werknemers die in het gehaast zweetdruppels op hun voorhoofd creëren. Ik was ruim op tijd geweest en had voor de drukte mijn plek aan tafel uitgezocht. Wachtend met een cappuccino binnen handbereik op de storm. Ik observeer de mensen die allemaal zo dicht mogelijk bij de counter willen staan, alsof ze daardoor eerder hun bestelde koffie zullen krijgen. Een man die door de drukte bijna verplicht op de rand van mijn tafel moet zitten, draait zich om en de tas aan zijn heup slaat tegen mijn arm. Hij kijkt me aan en voordat hij wat kan zeggen lach en knik ik, alsof ik daarmee zeg dat ik hem niets kwalijk neem. Ik kijk om me heen en zie de massa aan mensen, bijna arm aan arm, sommige staan en sommige zitten. Ik besef me dat ik, ondanks de mensen, innerlijk alleen ben. Met elke naam die omgeroepen wordt verdwijnen er klanten, tot het belletje van de deur voor het laatst rinkelend en een leegte achterblijft. Ik neem nog een laatste slok en zet de lege mok op de counter. “Bedankt Klaas, tot morgen.” zegt de vrouw achter de counter tegen mij en ik blos. Misschien ben ik niet alleen.