#269 De natuur verkleurt

Met een warme thee in mijn handen en een fleece rondom mij, staar ik naar buiten. Ondanks de warmte van de brandende haard, verspreidt het kippenvel zich van kop tot teen. In de verte zie ik een silhouet van een persoon - gebogen tegen de wind en gebukt onder een paraplu - de regen trotseren. Alhoewel regen? Pijpestelen. Het lijkt wel of ze hierboven gewoon een zwembad leegkappen. Ik voel de koude door me heen kruipen alsof ik naast hem loop. De straat staat blank en de lucht is donker. Het gekletter van het water op het dak is oorverdovend. De silhouet verdwijnt stilaan in het grijze. De prachtige herfstkleuren hebben uren geleden al plaatsgemaakt voor een zwart-wit stilleven. Geen vogels, geen loslopende katten of honden, en nu ook geen mens meer te zien. Enkel een grijs-grauwe lucht met grijze regen voor grijze huizen en donkergrijze bomen. De thee koelt af en ik neem een slok. Het lawaai verzacht. Het gekletter vertraagt en de lucht wordt weer helderder. Wat verder opent de hemel al. Net als vele anderen verlaat ik de warmte van de zetel, trek mijn laarzen aan en ik trotseer de laatste regendruppels. Het zwart-witte stilleven heeft kleur gekregen. De zon in de verte maakt van de regendruppels glinsterende diamanten en de gele en bruine bladeren die nog aan de bomen hangen, hangen glanzend en fier. Spelende kinderen in felle regenjassen en bontgekleurde laarzen springen gierend in de plassen. Samen met de buren kijk ik in de verte naar een prachtige regenboog.