#269 Het regende inderdaad honden en katten

Katja vloekte, toen een hond uit de lucht leek te vallen en in een plas regenwater naast haar terechtkwam. Ze probeerde nog net op tijd voor de ongewenste douche achteruit te springen - voor zover zoiets lukte in een strakke rok - onderschatte de gladheid van het drassige gras - en landde op haar achterwerk die meteen aanvoelde alsof ze tienmaal in de wildwaterbaan van Walibi had gezeten. Wie trekt er dan ook verdomme hakken aan en zo'n rok waardoor je billen niet eens adem kunnen halen bij heupwiegen? Het is maar water dacht ze om haarzelf te kalmeren. Slechts wat water; ik ben wel vaker nat geweest. Ze moest bij het opstaan giechelen om haar vunzige gedachtes, maar haar binnenpretje was al snel vergaan toen ze verderop onder een boom dezelfde hond zag staan. Het dier blafte en leek aan zijn houding de boom met de grond gelijk te willen maken. Nieuwsgierig met klakkende laarzen zo nu en dan vervangen door het knisperen van bladeren die haar hakken troffen, liep ze over de stoep naar het beest toe. Samen keken ze naar de kale bladerloze plant - net een karkas kaal geplukt als een kip - maar zag in tegenstelling tot dat paranoïde mormel niets in de boom zitten waar het dier zo graag naar hunkerde. Het moment dat volgde kwam zo vlug dat ze het bijna over het hoofd zag. Opnieuw had ze het gevoel dat er iets omlaag viel. Ze keek over haar schouder om nog net een kat tussen een hek zien weg te glippen. Grommend rende de hond er op af en sprong over het hek heen. Ze verloor de dieren uit het oog. Katja lag die avond in haar bed te woelen. De regen roffelde hard op het dak. Haar telefoon was meerdere malen afgegaan maar ze had niet opgenomen. De knappe jongen waarvoor ze zich had opgetut zat waarschijnlijk nog op het station te wachten met een bos bloemen. Bloemen die toch snel doodgingen, dus wat had je er immers aan. Ze waren uiteindelijk zo dood als de bladeren in de herfst. Ze was na het vreemde incident ziek naar huis vertrokken. Een koutje gevat misschien, al leek dat haast onmogelijk bij zoiets gewoons als een natte reet. Nee het was de kater en wolfje; Ze kon niet stoppen met denken aan die bizarre gebeurtenis. Nu het tijd was om te slapen en Katja haar ogen sloot, leek het net of de druppels die op het dak tikte werd overstemd door gemiauw en geblaf. Chaotisch door elkaar bulderend als een vals orkest. Ze rilde, griste onder haar kussen naar oordoppen en stopte ze in om het geluid te dempen. Ze zag dan wel niets waar het dier zo graag naar hunkerde maar haar oren vingen op wat niemand anders in werkelijkheid zou moeten horen. Het regende inderdaad honden en katten.